Capitulo 8

*Miesiąc później*

~Ludmila~

Idę, pod ręke z Diego i Leonem, droga ciągnie mi się niemiłosiernie, moi przyjaciele podtrzymują mnie, abym nie upadła, po telefonie jaki otrzymałam będąc u Włocha, zamknęłam się w sobie, zaczęłam więcej ćpać i nie wychodzić z pokoju, dziś jednak musiałam wstać z łóżka, umyć się i ubrać cała na czarno, patrzę przed siebie i widzę ludzi, wszyscy ubrani w ciuchy w tym samym kolorze, w końcu jak inaczej mogliby się ubrać na pogrzeb? 

Widzę masę znajomych twarzy, ale nie widzę Federico, nie odzywał się do mnie przez cały ten czas, a z resztą i tak nie miałabym ochoty go widzieć, nie dotrzymał słowa zwolnił moich przyjaciół z pracy, no dobra, może nie wszystkich, ale jednak większą ich część, a przecież powiedział, że jak pozwolę mu na to wszystko to oni nie stracą pracy, nagle pod cmentarz podjeżdza czarne BMW cholera jasna, miałam nadzieje, że jednak go tu nie będzie, wysiada z samochodu, ma na sobie dobrze dopasowany czarny garnitur,  pod spodem białą koszule, czarny jak noc krawat i okulary na nosie, musze przyznać, że wyglądał naprawdę pociągająco, ale to nie miejsce ani nie czas na rozmyślanie o tym jak dobrze było by spędzić z nim jeszcze jedną noc. Ksiądz zaczyna głosić kazanie, w sumie nawet go nie słuchałam, byłam za bardzo zajęta gapieniem się na Federico, jeszcze kilka minut temu byłam na niego wściekła, ale gdy tylko wysiadł z samochodu to cała złość minęła. 

Czemu sama jego obecność tak na mnie działała? Mimo, że Federico ma na nosie okulary, to wiem, że on też cały czas patrzy tylko na mnie.

Z zamyślenia wyrywa mnie dźwięk dzwonków, dwie trumny lądują głęboko w ziemi, tama w moim sercu pęka, zaczynam płakać, Natalio i Maximilianie Ponte czuwajcie nade mną i śpijcie w spokoju.

~Diego~

Ludmila... Francesca ...Ludmila... Francesca... Ludmila... Francesca... Ludmila... Marco.. Marco? Tak Marco powrócił, niezmiernie się cieszę... Chyba urządze bal i będę balował dwa tygodnie, bo Meksykanin postanowił sobie przyjechać i sprawić, aby moje relacje z Fran były jeszcze gorsze, wczoraj próbowałem z nią pogadać i przeprosić, powiedziałem jej, że dla niej jestem w stanie zostawić Ludmile z jej problemami i z dnia na dzień wrócić do naszego mieszkania, wyśmiała mnie mówiąc, że należę do jej przeszłości, kurwa mać, jak to cholernie boli. A najgorsze jest to, że nie mam z kim o tym pogadać, nikt nie ma dla mnie czasu, lub po prostu jest za głupi , żeby mnie zrozumieć. 

Cały wczorajszy dzień myślałem tylko o jednym, a dokładniej o tym co zrobić, aby Fran do mnie wróciła,  przemyślałem dokładnie wszystkie opcje i w końcu znalazłem rozwiązanie tego problemu. Chowam do walizki ostatnią bluzę, zapinam ją, a na stole Ludmily zostawiam jej list, w którym przepraszam za to że zostawiam ją samą. Biorę walizkę do ręki, zostawiam kluczę od mieszkania blondynki na jej komodzie, odpuszczam jej mieszkanie, a taksówką udaje się do własnego. Teraz to Francesca jest dla mnie najważniejsza. 

~Leon~ 

-Kochanie? Mógłbyś pojechać do sklepu po zakupy? 

Słyszę głos swojej ukochanej, ale nie odpowiadam jej, nie mam na to siły, straciłem przyjaciela, już drugiego, najpierw Fede, teraz odszedł Maxi, nic nie idzie po mojej myśli. Tak bardzo chciałbym, żeby było jak dawniej, jak za czasów Studia, byliśmy wtedy tak cholernie szczęśliwi, teraz nie potrafimy razem nawet zaśpiewać, a przecież kiedyś to muzyka była sensem naszego życia. Dlaczego nagle wszystko się zmieniło? 

- Leon, mówię do ciebie

Znów udaje, że jej nie słyszę, nie chce jej odpowiadać, nie będę jeździł po jakieś cholerne zakupy, nie teraz, kiedy jestem w rozsypce

- Dobrze, pójdę sama, chcesz coś? 

Wstałem, wziąłem kurtkę i wyszedłem z domu, nie chciało mi się jej dłużej słuchać, musiałem jeszcze przemyśleć sprawy dotyczące koncertu włoskiego bałwana, w sumie jestem wdzięczny mu za to, że postanowił przełożyć jego datę o miesiąc, teraz muszę skupić się wyłącznie na pracy.

~Federico~ 

Jedna kreska, druga kreska, trzecia kreska... Jedna rana, druga rana, trzecia rana, a mój świat znowu nabiera barw, zamykam oczy, uśmiechał się, wyobrażam sobie siebie i Ludmile, wtulonych w siebie, cieszących się z każdej spędzonej razem chwili, widzę jej roześmiane oczy i usta układające się w dwa słowa, które mają dla mnie wielkie znaczenie: Kocham Cię. Otwieram oczy i zapoznanie się ze smutną rzeczywistością, Ludmily nie ma obok mnie i już nigdy nie będzie. Nalewam do szklanki whisky i wypijam za jednym zamachem, brakuje mi jej. Tak bardzo ją kocham, ale niestety ona czuje do mnie tylko nienawiść, stoczyliśmy się, oboje stoimy po niewłaściwej stronie drogi do szczęścia, ale czy to przypadkiem my sami nie stawiamy sobie przeszkód do przejścia na dobrą stronę tej drogi? 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

A więc Buenos días kochani <3

Tak, wiem nie spodziewaliście się śmierci Naxi, przynajmniej taką mam nadzieję xd 

W sumie sama nie wiem dlaczego ich uśmierciłam,  po prostu miałam taki kaprys :D

Musicie mi to wybaczyć, co do perspektywy Fede, to wiem jest krótka i nie wyjaśnia zupełnie nic, i o to właśnie mi chodziło, chciałabym aby Fede był postacią na razie tajemniczą, żebyście odkrywali jego życie rozdział, po rozdziale, w każdym razie co do jutrzejszego rozdziału to powiem tyle: 

AKCJA, DRAMAT I POŚCIGI oraz ........................ 

FEDEMILA *.* 

Mam nadzieje, że jesteście szczęśliwi <3 

Dziś mam tydzień bloga <3 

Jupi aj ej <3 

A i chciałabym zapytać was o jeszcze jedno dzisiaj zobaczyłam pełne tłumaczenie piosenki Rescata mi Corazon .... I mam do was pytanie czy tylko ja załearzyłam w niej podteksty seksualne ? 

Np

' I o godzinie, w której zakochują się księżniczki

Pozostawisz salon 

ŻEBYŚMY ZOSTALI SAMI ' 

'Ale słyszę twój głos

Na automatycznej sekretarce

I MOJA WYMARZONA NOC SIĘ ULATNIA'

'I TWOJA MAMA WRÓCIŁA

Wcześniej niż to było przewidziane

Wygląda na to, ŻE DZIŚ NIE JEST MÓJ DZIEŃ '

Hmmmm... Takie to jednoznaczne <3 

Pozdrawiam wasza Ola <3