Epilog/Prolog/Chapter1

                     ~Epilog~

~Federico~

Minął rok od śmierci najbliższych mi osób. Tamtego dnia, mój świat obrócił się do góry nogami. Zostałem sam. Mimo, że żyje to czuje się martwy. Bez duszy. Czemu żyje? Taki był plan. Lorenco po zabiciu Lu... zastrzelił swoich wspólników, następnie popęłnił samobójstwo strzelając sobie w skroń. Jaki miał w tym cel? Zabrał mi wszystkich, a teraz cierpie. Zabijając siebie i swoich podwładnych pozbawił mnie zemsty. Zostawił mnie, abym żył bez nich wszystkich i nie miał na kim się zemścić. Brutalne.

//Stałem na dachu bloku z głową zwróconą ku ziemii
i wiedziałem, że ten skok nic nie zmieni//

Stojąc na dachu patrzę na panorame Rzymu. Przeprowadziłem się, nie mogłem żyć w mieście tylu wspomnień. Mimo to, moje sny nadal nawiedzają słowa Vincenta, głupota Louisa, misje z Salem, wspólna jazda autem z Teo, przyjacielskie gesty Leona i wyjątkowość Lusi. Nawet nie zdąrzyłem powiedzieć jej jak bardzo ją kocham.

// Where'd you go?
I miss you so
Seems like it's been forever
That you've been gone
Please come back home//

Życie zrobiło ze mnie skurwiela. Zabijanie sprawia mi przyjemność, kiedy patrzę na ludzi błagających o litość, przypomina mi się tamten dzień, kiedy to ja na marne błagałem o jego litość. Chce, żeby każdy czuł się tak jak ja. Chce widzieć cierpienie na twarzy każdego człowieka na świecie.

//Zabicie jednego człowieka czyni cię mordercą. Zabicie milionów- Królem. Zabicie wszystkich- Bogiem. W końcu zostanę Bogiem. Bo ta gra tutaj, w tych brudnych ścianach, tak naprawdę nie różni się od tej, w którą ludzkość gra wszędzie i od zawsze. W końcu wszyscy zabijają. Wszyscy umierają. Wszyscy zgniją w piekle//

Samobójstwo? Nigdy o nim nie myślałem. Samobójca to tchórz, który nie ma odwagi żyć...

// Ja nie rozumiem samobójców, bo żeby żyć, trzeba mieć odwagę, a samobójcy to tchórze. Tchórze i narcystyczni egoiści, którzy myślą, że wszystko się kręci wokół nich //

...ale ja zawsze byłem tchórzem. Rozpędzam się i skacze z dachu... ciemność.

// Wkrótce będziemy razem każdej nocy widzę twój uśmiech
przysięgam że niebo przyjdzie do mnie.
Miłość jest wszystkim co ma znaczenie.//

                      ~Prolog~

Queen Ethelburga’s College, jedna z najlepszych szkół z internatem na północy Anglii. To tu zaczyna się nasza historia. Historia o ludziach, którzy pragną akceptacji, przyjaźni i miłości.
           Niby różni, ale tacy sami.


                 ~Chapter 1~

~Ludmila~

Właśnie zaczynam trzeci, ostatni już rok w Queen Ethelburga’s College, w Anglii. Prestiżowa szkoła, luksus i wszystko co najlepsze. Każdy z nas cieszy się jak głupi.
Nowy rok.
Nowe twarze.
Starzy znajomi.
Nie należe do popularnych osób. Zależy mi tylko na nauce. Tylko to jest ważne. Nie zawieram nowych znajomości. Mam swoje przyjaciółki. Violetta i Francesca rozumieją mnie bez słów. Wiedzą, że jedyna droga do sukcesu prowadzi przez nauke. Niestety, nasz dyrektor nie podziela mojego zdania. Dla niego ważny jest sport i to, aby jego zawodnicy w Rugby zdobywali jak największe osiągnięcia. Nienawidzę naszej szkolnej drużyny, a zwłaszcza nienawidzę ich kapitana i głównego atakującego- Federico Pasquarelliego. Do jego stóp pada każda dziewczyna, tylko nie ja. Może i jest przystojny, ale jest psem, który biega za piłką po malachitowej trawie i zalicza każdą napotkaną panienkę w klubie. Mój facet musi mieć ARTYSTYCZNĄ DUSZE, a Pasquarelli zupełnie się do nich nie zalicza.
- Ludmila
-Luśka, odwróć się
Do moich uszu dociera krzyk moich przyjaciółek. Mimo tego, że ostatni raz widziałyśmy się dwa miesiące temu, to strasznie za nimi tęskniłam. Zostawiam walizki przed szkołą i biegne do nich najszybciej jak się tylko da. Od razu wszystkie trzy rzucamy się sobie w ramiona.
- Lu, ale ślicznie wyglądasz-
Francesca wskazuje na moją bladoróżową sukienke do kolan, z odkrytymi ramionami. Muszę przyznać, że wyglądałam w niej jak nie ja. Zawsze chodziłam w szarych, luźnych rzeczach, ale ostatnio wzięło mnie na zmiane swojego stylu na bardziej dziewczęcy.
- Ty też wyglądasz pięknie Fran
Włoszka jak zwykle miała na sobie sukienke, która wskazywała jej włoskie korzenie. Sukienki w duże grochy, stały się jej znakiem rozpoznawczym już od pierwszej klasy liceum.
- Vilu, a jak tam wakacje w Paryżu? Widziałaś Wieże Eiffla?
- Nie, nie interesują mnie takie badziewia, byłam w Luwrze dzieła sztuki przedstawione w tym muzeum przechodzą same siebie. Byłam pod ogromnym wrażeniem
Cała Violetta, walić najpiękniejsze miejsca i zjawiska natury. Najważniejsze jest muzeum. A mówi się, że to ja jestem sztywniarą.
- A co Ferro? Ze mną się nie przywitasz?
Jego głos, wkurza mnie bardziej niż w poprzednim roku. Do moich nozdzy dociera paskudna mieszanka trzech różnych zapachów perfum męskich.
Cholera jasna, nasi `cudowni´ Rugbiści postanowili się przywitać. Odwracam się napięcie, a moim oczom ukazują się trzy wysokie, dobrze zbudowane sylwetki.
- Wiesz Pasquarelli, jakoś nie lubie psów, więc uciekaj
Przez chwile zastanawiam się czy nie jest mu za duszno. Czarna, opinająca się na jego idealnie wyrzeźbionej klacie koszulka, biała bejsbolówka z długimi rękawami i długie jensy to niezbyt dobrze dobrany strój jak na dzisiejszą temperaturę. Muszę przyznać wygląda pociągająco, ale to nie zmienia faktu, że jest głupim, rozpuszczonym psem, bez jakiej kolwiek wyobraźni.
- Każdy pies, ugania się za swoją właścicielką kochanie
- Kiepski podryw Pasquarelli, na twoim miejscu poćwiczyłabym trochę bajere, bo zmiast rzucać ci się w ramiona, mam ochotę schawtować ci się do torby, a teraz wybaczcie panowie, ale razem z dziewczynami musimy sprawdzić z kim będziemy musiały dzielić domek. A więc Adios
Kiedy razem z dziewczynami mamy zamiar udać się w przeciwnym od nich kierunku, to powstrzymuje nas Hernandez. Diego jest kolejnym idiotą z drużyny, gra na pozycji Wiązacza, nie mam pojęcia za co odpowiedzialny jest na tej pozycji, a sama nazwa nic mi nie mówi.
- Nie musicie tego sprawdzać, bo my już to sprawdziliśmy, nie będziecie zachwycone
- O co ci chodzi Hernandez?
Francesca zabija go wzrokim, nie mam pojęcia czemu ta dwójka tak bardzo się nie lubi, ale są drugim odzwierciedleniem mnie i Pasquarelliego.
- Diego nie mów im, niech same zobaczą.
Federico zaczesuje dłonią grzywkę do góry i puszcza do mnie oczko.
- Do zobaczenia kotku, idziemy panowie nic tu po nas.
Diego i Leon odwracają się za Włochem i oddalają się do najbardziej widocznej strefy dziedzińca szkoły, gdzie oprócz sportowców wstęp mają jeszcze te badziewne pomponiary zwane Cheerleaderkami. W sumie zastanawia mnie Verdas, czylo trzeci chłopak, który przyszedł do nas razem z tym idiotą. Leon zawsze miał najwięcej do powiedzenia, a teraz stał ze spuszczoną głową i nic nie mówił. Dziwne. W każdym razie nie ważne, teraz musimy sprawdzić z kim będziemy dzielić nasz domek, ponieważ gdzieś jednak mieszkać musimy. Jeden domek podzielony jest na dwie części, jedna męska, a druga żeńska. Dzieląc go razem, nauczyciele twierdzą, że uczymy się współpracy i nabierania kontaktu z innymi. Dochodzę do listy uczniów i wyszukuje swojego nazwiska. Znalazłam.

   Imię Nazwisko Nr.domku

Ludmila Ferro 213
Francesca Resto 213
Violetta Castillo 213
Diego Hernandez 213
Leon Verdas 213
Federico Pasquarelli 213

Zabijcie mnie....


~~~~~~~~~~~~

A więc
Tak o to, prezentuje się Chapter 1 ^^
Mam nadzieje, że przypadnie wam do gustu. I zostanie ze mną do końca.

DZIĘKUJE WSZYSTKIM, KTÓRZY BYLI ZE MNĄ AŻ DO KOŃCA TAM TEJ HISTORII, DZIĘKUJE KOCHANI <3

POZDRAWIAM
Ola<3

PS POSZUKUJE OSOBY, KTÓRA ZROBI MI SZABLON NA TEGO BLOGA <3