Capitulo 6

Retorno

~Ludmila~ 

Wchodzę do dużego, ślicznie urządzonego przedpokoju, rozglądam się po nim i widzę zdjęcia na ścianie, podchodzę aby lepiej się im przyjżeć w sylwetkach ukazanych na fotografiach rozpoznaje Leona, Violette, Fran i resztę naszej paczki, ale na żadnym nie odnajduje siebie, to smutne, a więc naprawde wymazał mnie z pamięci, nagle czuje jak ktoś próbuje zdjąć z moich ramion płaszcz

- Nie, Fede zostaw, sama zdejmę 

- Ej, kochanie próbuje być Gentlmenem, a ty mi na to nie pozwalasz 

Uśmiecha się do mnie tym swoim zniewalającym uśmiechem i patrzy mi głęboko w oczy, wymiękam,  nie mam pojęcia jak się zachować, stoję tam jak sparaliżowana i czuje wstyd

- Czekałem na Ciebie, i w końcu mogę nacieszyć się twoim widokiem, wyładniałaś przez te cztery lata kochanie 

Podchodzi do mnie i dotyka nieśmiało mojej dłoni, wkłada swoje palce między moje i w ten sposób splata nasze ręcę w całość

- Zróbmy to co mamy zrobić, i daj mi i moim przyjaciołą spokój, widze cię od dwóch minut i już mam  dosyć Twojej mordy 

Dobrze może naciągnęłam trochę prawde, bo wcale nie miałam go dosyć, chciałam jego bliskości, nie chwila ja potrzebowałam jego bliskości, a zwłaszcza teraz, ale to co powiedział Leonowi świadczyło o jednym. Uśmiech który jeszcze chwile temu gościł na twarzy bruneta zniknął, jego oczy zrobiły się smutne, a palce odłączyły od moich

- Tak masz rację, chodźmy do sypialni, możesz wejść do łazienki i się przebrać

- To nie bedzie konieczne 

Ściągnełam płasz i rzuciłam go byle gdzie , zostałam w bieliźnie i wysokich, czarnych szpilkach. Federico głośno wciągnął powietrze, jego spojrzenie powędrowało od moich stóp do samego człupka mojej głowy, czuje się nie swojo, tak strasznie zażenowana, ukrywam twarz w dłoniach, ponieważ nie chce, aby on zobaczył, że się wstydze, chłopak natomiast podchodzi do mnie i odkrywa moją twarz znów delikatnie, chwyta mnie za ręce i nachyla się do ucha szepcząc swym cudownym głosem najpiękniejsze słowa jakie kiedykolwiek słyszałam 

- Jesteś taka piękna 

No dobrze, może te słowa nie były, żadnym poematem, ale dla mnie były czymś niezwykłym, przychodząc tu myślałam, że Federico chce seksu i zwykłej przyjemności, a teraz jestem totalnie zbita z tropu, jego zachowanie było takie magiczne, każdy ruch jaki wykonywał w moim kierunku, świadczył, o tym, że nie chodzi mu tylko o to, aby beszczelnie mnie przelecieć

- Nie mów tak, przecież nie przyszłam tu po to, abyś mi słodził, jestem tu z innego powodu, a ty doskonale zdajesz sobie z tego sprawę

- Nie zrobię Ci nic, co mogłoby Cię zranić kochanie, jeżeli nie chcesz nic ze mną robić, to nie będę Cie zmuszał

Brunet odszedł ode mnie i wszedł do pokoju obok, zupełnie go nie rozumiałam, przecież to nie miało tak wyglądać, miałam tu wejść, dać mu to czego chciał, wyjść i zapomnieć o jego istnieniu. Nagle chłopak wrócił, w ręku trzymał skrawek jakiegoś materiału, podrzedł do mnie i podał mi ową rzecz

- Masz, załóż to, nie będziesz przecież chodziła w samej bieliźnie, nie mówię, że by mi to przeszkadzało czy coś, ale najważniejsze jest to, abyś czuła się komfortowo w mojej obecności kochanie 

Zamurowało mnie, znowu. O co mu chodzi? Wzięłam koszulkę i założyłam na siebie, poczułam jego zapach, od razu się uspokoiłam, ale w mojej głowie nadal roiło się od pytań, na które nie znałam odpowiedzi

- Czego ty ode mnie chcesz? 

- Chce, żebyś była blisko 

- Teraz zebrało ci się na bliskość? Gdzie byłeś przez te wszystkie lata? 

- Wiem, spieprzyłem sprawę, straciłem Cię, ale z każdym kolejnym dniem moja miłość do Ciebie rosła, chce, żebyś wiedziała jedno, nie odpuszczę póki nie będziesz moja, rozumiesz?

Nie wierzyłam w żadne jego słowo, nie chciałam dopuścić do siebie myśli, że on może mnie jeszcze kochać, spojrzałam mu w oczy, widziałam w nich łzy, wzięłam do ręki płaszcz założyłam go na ramiona i udałam się w kierunku drzwi

- Czekaj Ludmila, nie przyszłaś tu po to, aby od razu wyjść prawda? Pamiętasz jeszcze o moich wpływach? 

- Przed chwilą powiedziałeś, że nie zrobisz nic co mogłoby mnie zranić

Patrzę na chłopaka i dostrzegam w nim diametralną zmianę, w jego oczach widać złość, pięści ma mocno zaciśnięte na koszuli, a od jego postaci bije negatywna energia.

- Rozbieraj się, w końcu ty nadajesz się tylko do tego

Każde jego słowo rani mnie, ale nie ma mowy, abym płakała w jego obecności, nie mogę pokazać mu, że to wszystko sprawia mi ból, zdejmuję płaszcz i rzucam byle gdzie, pozbywam się jego koszulki, którą mi dał i znów zostaje pół naga. Federico podchodzi do mnie, łapie mnie mocno w tali i przyciska do ściany, napiera na mnie swoimi biodrami, a ja wyczuwam wypukłość w miejscu jego krocza, odchyliłam głowę do tyłu, a on całował moją szyje 

- Nadajesz się tylko do tego kochanie, jesteś zwykłą dziwką i nie zasługujesz na nic więcej, nie zasługujesz na mnie

Tama w moim serce bęka, łzy zalewają moją twarz, a on bawi się moim ciałem nie zwracając najmniejszej uwagi na mój stan. 

~Leon~ 

Jest mi tak strasznie źle, nie wiem co dzieje się z Lu, chodziasz chyba nawet nie chce wiedzieć co on z nią teraz robi,  mój zegarek wskazuje 23:32, żadnej odpowiedzi od blondynki, a przecież wysłałem jej już z czterdzieści wiadomości, boje się, że zaraz zwariuje. Nie mogę spać, jak mógłbym spać w tak chorej sytuacji? Nagle słyszę dźwięk swojej komórki, biorę ją do ręki i widzę zdjęcie Diego, jezus czego on znowu chce, przyciskam zieloną słuchawkę i przykładam telefon do ucha

- Leon, czy ty nie potrafisz odbierać telefonu? 

- Tak, czego chcesz o tej godzinie? 

- Ehh, Lu zniknęła nigdzie jej nie ma, szukałem jej wszędzie i nic

- Spokojnie Diego, Ludmile nic nie jest, po prostu poszła spotkać się ze starym kumplem i tyle 

- Jakim kumplem? A właśnie co do starych znajomych, to Federico wrócił, gdybyś wczoraj ode mnie odebrał to wiedział byś szybciej, ale nie pan Verdas myśli tylko o sobie

- Sorry Diego, wiem że powinienem odebrać, ale na policji zabrali mi telefon

- Na jakiej policji? Co ty zrobiłeś, bierzesz przykład z naszej przyjaciółki czy jak? 

- Przestań, przekroczyłem prędkość i tyle, nie stało się nic poważnego

- Musisz mi pomóc z Lu, totalnie sobie z nią nie radzę, a po następne Lorenco wyrzucił mnie przed chwilą z pracy 

- Diego przepraszam, ale musze kończyć, na razie

Nie czekam na odpowiedź Hernandeza i po prostu się rozłączam , jeżeli on stracił pracę, to znaczy, że Lu nie zrobiła z Federico nic na co ten miał ochotę,  albo że brunet po prostu zabawił się jej kosztem. W każdym razie nasze kłopotu dopiero się zaczynają.

~Francesca~ 

Jestem załamana, straciłam Diego, a teraz jeszcze i pracę, po prostu cudownie, Lorenco nie podał nawet powodu mojego zwolnienia, zatelefonował, do mnie i powiedział, że nie mam po co zjawiać się jutro w pracy, myślałam, że mu się podobam, ale najwidoczniej nic z tego, najwidoczniej na starość zostanę sama. Smutny żywot Francesci Resto, jeżeli mam kogoś winić, to tylko siebie, wszyscy moi znajomi wydają się być tacy szczęśliwi, nawet Ludmila ma lepsze życie niż ja, dobra może trochę przesadzam porównując się do blondynki. 

Nagle słyszę dzwonek do drzwi, patrzę na godzinę i zastanawiam się kto może odwiedzać mnie o tak późnej porze, otwieram drzwi, te oczy, ta czupryna, ten uśmiech... Zamieram, powrócił mój wybawiciel, powrócił Marco...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

A więc witam was dzisiaj <3

Mam lekką nadzieje, że dzisiejszy rozdział, choć trochę was zdziwił, zaszokował itp. 

W sumie na początku tego rozdziału  sama niespodziewałam się, powrotu Marco , ale jakoś tak wyszło, po prostu przypomniał mi się rozdział w którym Fran i Camila widzą multum nastolatek, spodziewaliście się pewnie, że to był Federico, a dziś zaskakuje was i mówię, że to był Marco, w sumie bardzo go lubie, ale nie spodziewajcie się powrotu Marcesci, bo ta para nie należy do moich ulubionych i wgl. 

A więc tyle ode mnie dziękuje wam za to że ze mną jesteście kochani <3 

Rozdział dedykuje wszystkim moim czytelniką ... 

DZIĘKUJĘ <3 

Pozdrawiam i oczuwiście do nexta <3