Chapter 35

Rozdział dedykuje Alicji Pasquarelli <3




~Francesca~

Wybieram się do pobliskiej galerii na "małe" zakupy przed spotkaniem z Diego. W końcu muszę się jakoś prezentować, a po wczorajszym przeglądzie szafy doszłam do jednego sensownego wniosku. Potrzebuję nowych ciuchów. Taki babski wypad, chociaż samotny, może odrobinę pomóc mi ochłonąć po wczorajszej awanturze i rozstaniu z Marco. Nie mam już siły. Do tego słowa Camili. Czy ja naprawdę jestem aż taka zła? Wchodzę do pierwszego sklepu i bez większego zainteresowania przyglądam się sukienkom. Mimo tego, że część z nich rzeczywiście jest całkiem przystępna w fasonie i kolorze to jedyne o czym teraz myślę ani odrobinkę nie dotyczy mody. Cały czas wracam do podejrzeń Marco. Czy on naprawdę sądził, że go zdradzam? Próbując poznać odpowiedź na to pytanie, wchodzę do kolejnego sklepu. Dopiero po pytaniu ekspedientki orientuję się w jakim miejscu się znalazłam.
- Pomóc w czymś pani wybrać? Krawat, koszula dla męża, a może eleganckie spinki do koszuli dla ojca? - zamglonym wzrokiem spoglądam na asortyment i zaczynam ruszać wargami jak ryba wyjęta z wody. Ekspedientka chichocze pod nosem i z szerokim uśmiechem prowadzi mnie do wyjścia.
- Chyba dla pani najlepsza będzie mocna kawa i ogromny kawał ciasta. Tam za rogiem - wskazuje na prawo od sklepu - jest cudowna kawiarenka.
Kiwam głową na znak zrozumienia i cicho dziękuję za pomoc. Szkoda, że w ostateczności ten pomysł okazuje się fatalny. W kolejce spotykam osobę, która cały ranek zaprzątała mi myśli - Marco. Pukam go w ramię, ale on nie reaguje.
- Marco - mówię to trochę zbyt niepewnie, więc odchrząkuję i już o wiele wyraźniej wypowiadam - Marco, porozmawiajmy jak dorośli ludzie. Normalnie, bez kłótni - głos mi drży, ale jestem pewna, że chcę tej rozmowy.
Travelli jak gdyby nigdy nic odwraca się do mnie i mówi obojętnym głosem:
- Stolik pod oknem, poczekam aż sobie coś zamówisz.
Wypuszczam powietrze przez usta. Chociaż chwilowa ulga. Zgodził się na rozmowę. Nie mija pięć minut, kiedy siedzimy na przeciw siebie i wzajemnie lustrujemy się wzrokiem. Pełnym przejęcia głosem przerywam ciszę:
- Wiem, że podejrzewasz mnie o zdradę i pewnie nie uwierzysz gdy powiem, że zawsze byłam ci wierna. Rozumiem. Moje zachowanie różni się od chwil z początku naszego związku, ale postaram się zmienić. Dzięki tobie mogę wrócić do lepszej części mnie. Zwyczajnie potrzebuję pomocy.
Marco milczy, a do moich oczu napływają łzy. Co? Nic mi nie powie? Naprawdę jestem mu tak obojętna?
- Czy byłaby szansa abyśmy znowu byli razem? - pytam z nadzieją chociaż domyślam się, że ma mnie dosyć.
- Jestem z Camilą - takiej odpowiedzi się nie spodziewałam. Chowam twarz w dłoniach, podkurczam nogi do ciała. Nie liczą się spojrzenia ludzi. Oni są obcy. Pomiędzy szlochami słyszę jak Marco wstaje z krzesła i odchodzi, ale z każdym jego krokiem czuję się lepiej.

~Violetta~

Wchodzę do supermarketu. Można zgłupieć jak wydaje się tyle kasy na jedzenie, ale taka rola żony kucharza. Spaceruję między alejkami sprawdzając skład produktów, tylko nieliczne wkładam do koszyka. Coś czuję, że długo mi się zejdzie zanim stąd wyjdę. Nagle wpadam na kogoś, a raczej na jego wózek inwalidzki. Podnoszę wzrok i sprawa staje się jasna, Diego Hernandez.
- O, Diego. Jak dawno się nie widzieliśmy? Co u ciebie? - pojawia się okazja do poznania prawdy o jego małżeństwie z Lu.
Hernandez wzdycha i mówi:
- Jakoś żyję. Niedawno wyszedłem ze szpitala po dwunastu latach, a lekarze zbytnio nie dają mi szans na wstanie z wózka - klepie lekko swój "transport". Osobiście nie mam jakiejś wielkiej ochoty z nim gadać, więc szybko zmieniam temat.
- Rozumiem, wierzę że kiedyś uda ci się wstać - przesłodzony głos à la współczująca Violetta Verdas. - A jak tam układa ci się z Ludmilą. Gdy się ostatnio widziałyśmy dowiedziałam się, że jesteście razem.
- Świetnie. Między nami jest cudownie. Nigdy nie było lepiej.
- Tak? To dziwne, bo wczoraj widziałam ją w czułych objęciach Federico. Wiedziałeś, że wrócił, a może czujesz się zagrożony? - Diego patrzy na mnie jak na idiotkę, w sumie wcale mu się nie dziwie. Zatrzymuje go po dwunastu latach i zadaje pytania dotyczące jego życia jak jakaś świruska. Ale ja muszę wiedzieć, czy Ludmila i Diego naprawdę są małżeństwem, a potem poinformować o tym Pasquarelliego. Ta blondynka, nie będzie robiła z nich idiotów.
- Tak, wiem. Ludmiś mi mówiła. A poza tym zatrzymał się w naszym domu i - przerwał, tak jakby myślał nad odpowiedzią, coś mi tutaj śmierdzi - i mieszka w salonie, u nas, na kanapie, bo tak mieszka sobie i tak wyszło.
 Po tej wypowiedzi od razu stwierdzam, że coś jest nie tak. Wszystko nie trzyma się kupy. Pozwolił mieszkać Pasquarelliemu pod swoim dachem, przecież wie co ta dwójka do siebie czuła i zapewne nadal czuje. Pewnie pieprzą się pod jego nieobecność w każdej możliwej pozycji.
Co za dziwka. A gdyby tak... i w tym momencie do głowy przyszedł mi wręcz genialny pomysł.
- Diego, a może spotkamy się w przyjacielskim gronie co? Weź Ludmile i Federico i zjedźmy razem obiad, Leon ma restauracje, więc napewno damy radę - uśmiecham się sztucznie - strasznie nam was brakuje.
 Jeszcze w życiu tyle nie ściemniałam. Mam wrażenie, że hiszpan wierzy w każde moje słowo i bardzo mi się to podoba.
- Wiesz co, muszę obgadać to z moją żoną i dopiero wtedy dać Ci odpowiedź, nie chce żeby była na mnie zła za podejmowanie tak ważnych decyzji samemu. Chyba rozumiesz prawda? - Czy on mnie właśnie zbywa? Mnie? Och, pożałujesz tego Hernandez.
- No dobra - przewracam oczami - w takim razie dam Ci numer telefonu, żebyś zadzwonił i dał mi znać - wyciągam z torebki kawałek karteczki i długopis, po czym zapisuje na niej kilka cyfr i podaje zdezorientowanemu Hernandezowi.
- W takim razie papatki - daje mu całusa w policzek i jak najszybciej udaje się w przeciwnym kierunku od inwalidy.
Nie mam zamiaru marnować na niego więcej swojego czasu, w końcu Leon musi upiec mi kurczaka.

~Federico~

Mieszkanie z Ludmilą miało być najlepszym doświadczeniem w moim dotychczas kiepskim życiu, jednak z Diego obok to wszystko jest poprostu istnym koszmarem. Dlaczego? Po pierwsze zero prywatności. Ja i Lu leżeliśmy u niej w pokoju i oglądaliśmy jakąś tanią komedie, w pewnym momencie zaczeliśmy się do siebie zbliżać, byłem tak blisko od poczucia tych jej słodziutkich usteczek, niestety Hernandez wszedł do pokoju, wjebał się miedzy nas i zaczął tulić się do Lusi. To była przesada. A ona jak gdyby nigdy nic przytulała się do niego jeszcze mocniej, czułem się jak piąte koło u wozu. A po drugie on zajmuje łazienkę na prawie trzy godziny, z czego co dziesięć minut woła Lu, aby w czymś mu pomogła i chyba nawet nie chce wiedzieć w czym ona mu tam pomaga. W każdym razie na ten wieczór muszę zapomnieć o Hernandezie i jego wózku, nic nie będzie w stanie zepsuć mi wspólnie spędzonego czasu z Ferro w "Rules".
  Poraz trzeci w ciągu piętnastu minut przeglądam się w lustrze. Efekt jest całkiem niezły. Granatowy garnitur idealnie dopasowany do mojej sylwetki, złoty zegarek Michaela Korsa, który zdobi mój lewy nadgarstek i czarne eleganckie buty. Został jeszcze czarny krawat, luźno dyndający na szyji. Cholera w sumie nie zabardzo sobie z nim radzę, nigdy nie potrafiłem ich wiązać, dlatego zakładałem muszki. Dziś jednak chce iść na żywioł, zrobić coś innego. Poza tym krawat wydaje mi się bardziej elegancki i poważny, co pasuje do klimatów restauracji.
 Po kilkuminutowej męczarni udaje mi się zawiązać to cholerstwo. Jestem z siebie naprawdę dumny.
- Federico - najpierw dobiega do mnie jej anielski głosik, a po chwili staje w drzwiach mojego pokoju - nici z naszej kolacji.
 Wdech. Wydech.
- Ale dlaczego? - zadaje pytanie z nieukrywaną nadzieją, że źle zrozumiałem jej słowa.
- Diego źle się czuje i poprosił mnie, abym z nim została. Wiem to miał być nasz wieczór, ale nie chce zostawiać go samego, zwłaszcza w takim stanie. Przepraszam kochanie.
  Słucham jej i przez chwile zapominam o otaczającej mnie rzeczywistości, zapominam gdzie jestem i zapominam co powinienem zrobić. Jedyne o czym teraz myśle to rozkwaszenie mu tej głupiej mordy nawet na oczach Ludmily.
- Federico, słyszysz? - podchodzi bliżej i delikatnie chwyta mnie za ramie - jesteś tam?
- Tak, jestem - potrząsam głową na boki, po czym dwoma palcami podszczypuje skóre na ręku z nadzieją, że to jeden z moich snów, a ja za chwilę się z niego obudzę. Niestety nic takiego nie ma miejsca. Hernandez naprawdę tego pożałuje.
- Czyli co? Nie idziemy tak? Zostajemy w domu, bo pan wielki inwalida źle się czuje?
Wdech. Wydech. Wdech. Wydech. Pasquarelli, uspokój się.
- Fede, błagam nie bądź zły - blondynka masuje przez moment moją klatkę piersiową, a już po chwili przylega do niej i mocno wtula swoje kruchę ciałko. Nie umiem być na nią zły, za długo byliśmy daleko od siebie, żebym teraz miał strzelać fochy, odegram się na Diego kiedy indziej.
- Nie jestem - obejmuje ją ramionami i posyłam uwodzicielski uśmiech - tylko błagam, spędźmy trochę czasu razem. Zróbmy pizze, pograjmy w karty cokolwiek byle razem.
- Dobrze, Diego nam pomoże, co ty na to? - czy ona robi sobie ze mnie jaja?
- Nie, nie jestem za tym, aby on spędzał z nami czas, już i tak wystarczająco zjebał nam wieczór.
- Ale kochanie postaw się na jego miejscu. Diego nie może zrobić sam niczego, ciągle musi prosić o pomoc innych, nie możemy zostawić go samego - i za to właśnie ją kocham. Mogła spędzić czas ze mną, w drogiej restauracji, a potem pewnie w jeszcze droższym hotelu, ona jednak wolała zostać i zaopiekowac się tą łajzom. Jest dla mnie wzorem.
- No dobrze. Tylko się przebiorę i możemu do niego iść.
- Nie musisz się przebierać, bo w tym - wskazuje palcem na mój strój - wyglądasz cholernie pociągająco.
  Ferro lubieżnie się do mnie uśmiecha, po czym daje mi niespodziewanego klapsa w tyłek.
- Co to było? - pytam rozbawiony.
- Nic takiego. Pokazuje Ci tylko, że należysz do mnie.
- Tylko do Ciebie księżniczko. Jestem tylko twój.
 Daje jej czułego buziaka w polik, po czym odwracam się plecami do niej i zdejmuje spodnie.
- Och, Pasquarelli. Jakie widoki - niestety, ten głos nie należy do Ludmily.
- Wyjdź stąd Diego, nie mam ochoty robić Ci krzywdy - mówie po zorientowaniu się, że Lud nie ma już w moim pokoju, musiała wyjść kiedy pozbywałem się części garderoby.
- O jeju, słyszałem, że miałeś jakieś plany na wieczór, ale chyba nie wypaliły co przystojniaku?
- Zamknij się Diego i wyjdź stąd, nie mam ochoty się z tobą kłócić - wyciągam z walizki dresy i szybkim ruchem wciągam je na tyłek.
- No co ty Feduś, nie pokażesz mi na co Cię stać? Pękasz ? No dawaj ! Dwanaście lat temu byłeś odważniejszy ! - nie mogę dać mu się sprowokować, on tylko i wyłącznie chce tego, abym mu przywalił w ten sposób pozbyłby się mnie z domu w trybie natychmiastowym.
- No, hallo? Oficerze? Poruczniku? Szeregowy? Jak mam do Ciebie mówić, żebyś zrozumiał? - nie reaguje. Nie mam zamiaru zawracać sobie nim głowy, takim zachowaniem tylko się ośmiesza.
 Otwieram walizkę i wyrzucam z niej wszystkie rzeczy, muszę czymś zająć ręcę, żeby mu nie przywalić, a poukładanie wszystkiego do szafek jest idealnym rozwiązniem.
- Federico, no nie załamuj mnie. Weź się w garść i przywal mi w mordę. Czekaj, czekaj już wiem co na Ciebie podziała - Hernandez chwyta za koła wózka i prowadzi go w moim kierunku tak, że zjaduje się praktycznie obok mnie.
- Jakk to było? - zastanawia się, a ja nadal nie rozumiem o co mu chodzi, ale bardzo irytuje mnie swoim zachowaniem - a no tak przypomniałem sobie. Waruj ty bezwartościowy psie.
 Nie wytrzymuje i wymierzam mu celnego kopa w nogi, na co on reaguje zwijaniem się z bólu... zaraz, zaraz on zwija się z bólu?
- Ty to poczułeś? - pytam zdziwiony, do niego samego chyba jeszcze nie zabardzo dotarło to co się stało.
- Uderz mnie jeszcze raz - wskazuje na kolano - w tym miejscu.
 Posłusznie wymierzam jeszcze jedno kopnięcie, a Diego szeroko się uśmiecha.
- Ja to czuje, ja czuje kolano.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Hejoł <3
Jak tam u was mordeczki ? <3
Jeszcze tylko cztery rozdziały i epilog :(
Mam nadzieje, że rozdział się podoba <3
Kocham Ola <3