Chapter 31

~Federico~

Mam dosyć tej pieprzonej świadomości, że dalej ją tak cholernie kocham. Dobra, wysłałem jej kwiaty z wierszem jak za dawnych czasów, ale ona i tak kurwa nie zareagowała. Muszę coś z tym zrobić, bo inaczej się wykończę. Jadę do niej do domu. Niech mnie wyśmieje, zbije na kwaśne jabłko albo niech się ze mną pieprzy na kuchennym stole. Jest mi to teraz obojętne, żeby tylko ją zobaczyć. Chociaż nie ukrywam, że osobiście wolałbym trzecią opcję. Tyle lat bez seksu źle na mnie działa. Stop! Koniec! Nie mogę teraz wspominać naszych wszystkich akcji pt. "Przyjaciele od zaspokajania swoich potrzeb". Jadę do domu Ludmi komunikacją miejską. Jak się okazuje nie trudno się dowiedzieć gdzie mieszka. Wczoraj wpisałem jej nazwisko w Internet, a tu taka niespodzianka "Ludmila Ferro - pani minister z aspiracjami". W sumie nic dziwnego, w szkole była prymuską, a ambicję i potrzebę władzy ma wypisane na czole. Wysiadam z autobusu i pieszo docieram do celu. Trochę się stresuję. Co ja gadam! Umieram ze stresu. Tak, ja major Federico Pasquarelli jeden z najskuteczniejszych żołnierzy armii brytyjskiej ostatnich lat boi się pogadać ze swoją byłą. Poprawiam i tak idealną grzyweczkę i pukam do drzwi. Czekam. Nikt nie otwiera, więc odwracam się do wyjścia. Nagle słyszę za sobą znajomy głos:
- O, Pasquarelli! Co za niezwykłe spotkanie!
Uśmiecham się ironicznie, zwracając się do mojego "ukochanego" kolegi ze szkoły - Hernandeza. Jest na wózku inwalidzkim. Są dwie opcje. Albo przeżył bardzo bliskie spotkanie z traktorem, albo to ja dwanaście lat temu na zawsze zabiłem sprawność fizyczną jego dolnych kończyn. Próbuję się uspokoić. Nie mogę dać mu tej cholernej satysfakcji. Biorę głęboki wdech i pytam:
- Co ty tutaj robisz?
- Mieszkam - odpowiada ze spokojem, ale wiem ma ochotę połamać mi kości. Staram się nie wybuchnąć.
- Jest Ludmila?
- Nie i nie pytaj o nią. Nie zbliżaj się do niej. Nie przychodź pod dom. Nie masz tu czego szukać. Każdą twoją próbę zachodzenia Lu mogę zgłosić na policję i nie zawaham się tego zrobić, pieprzony egoisto. Idź się ruchać z menelami z pod mostu. Tylko na tyle zasługujesz po tym co zrobiłeś Ludmi...
Nie mogę dłużej słuchać tego co mówi Hernandez. Jestem zwyczajnie załamany. Nie mam siły mu odpowiedzieć jak za dawnych czasów. Szepczę tylko kilka słów, ale nie mam pewności, że je słyszy.
- Wiem, spieprzyłem na całej linii, ale dalej całym sercem kocham moją księżniczkę.
Odchodzę jak najszybciej. Można nawet powiedzie, że biegnę. Wsiadam do pierwszego autobusu i chyba tylko jakimś cudem jest to ten co trzeba. Po długiej drodze pełnej wspomnień i chaotycznych myśli wbiegam do pokoju hotelowego. Nie mogę nocować u Leona i tak zbyt namieszałem w jego życiu. Nie mam co ze sobą zrobić, więc wchodzę pod prysznic żeby spłukać z siebie cały stres dzisiejszego dnia. Do tego włączam muzykę na cały regulator, chcąc zagłuszyć własne myśli. Okazuje się to złym pomysłem. Docierają do mnie słowa "Love me like you do", a w głowie widnieje obraz odważnych zabaw z moim kochaniem. Boli to jak nigdy wcześniej i jak nigdy wcześniej mam ochotę ją zobaczyć i poczuć jej zapach. Nie mogę się do niej zbliżyć. Zostaje mi tylko jedna opcja by zabić tę cholerną tęsknotę. Powrót do wojska. Ale najpierw muszę iść do marketu zrobić jakieś zakupy, ponieważ umieram z głodu.


~Ludmila~

Z zamiarem wejścia chcę postawić nogę w kierunku sklepu, niestety ja, jako największa łamaga na świecie potykam się i z hukiem padam na podłogę.
- Nic Ci się nie stało? - pyta mnie tajemnicza postać pochylająca się nade mną. Zaraz, zaraz ten głos, ta sylwetka i te brązowe oczy. Jestem w szoku.
- Nie, nic mi nie jest. A z resztą co Cię to obchodzi Castillo? - wstaje z podłogi z lekką pomocą mojej byłej przyjaciółki.
- Hej Lu, nie zmieniłaś się, ani trochę
- Jesteś ostatnią osobą, która będzie mówić mi takie rzeczy Castillo
- Verdas - posyłam jej pytające spojrzenie - jeżeli chcesz zwracać się do mnie po nazwisku, to przynajmniej używaj tego właściwego, Ferro
- Nie Ferro, tylko Hernandez - O w dupę, czy ja naprawdę to powiedziałam?
- Wyszłaś za Diego?
- Tak... hmm... dwa lata temu. Jesteśmy razem... hmm... jestem taka szczęśliwa, obydwoje jesteśmy - ściemniam jak najęta, w sumie sama nie wiem dlaczego nazwałam Diego swoim mężem, może to przez zazdrość? Jeżeli to wycieknie do prasy, to jestem skończona.
- Myślałam, że będziesz czekać na...
- Na kogo? Na Federico? Na tego dupka, który zniszczył moje szczęście? Na kogoś takiego nie warto czekać, a Diego jest wspaniały, troskiwy i nie zostawia mnie z byle powodu - czuje jak pod moimi powiekami zbierają się łzy, wspominanie tego wszystkiego jest dla mnie bardzo trudne
- Gdyby nie Diego, to Fede nigdy by Cię nie zostawił, zapomniałaś już co Ci zrobił? Zapomniałaś przez co go straciłaś?
- A może pocałunek z Diego był mi potrzebny? Może to był jakiś pieprzony znak od Boga, abym zmieniła obiekt uczuć? - rzucam bez najmniejszego zastanowienia - a poza tym z Diego jest mi cudownie, a tobie chuj do tego.
  Violetta patrzy mi przez chwilę w oczy, po czym kieruje wzrok na czubki moich szpilek.
- Przepraszam Lu, po prostu dużo zmieniło się przez te wszystkie lata
- Wiem, ale zrozum, jestem szczęśliwa. Nie warto rozdrapywać starych ran, nie chce z tobą rozmawiać, więc pójdę już. Żegnaj
- Żegnaj Lu
  Przechodzę obok szatynki i zostawiam ją samą. Jedyną rzeczą o której teraz marzę jest uwalenie się na mojej puszystej kanapie i zapomnienie o całej tej rozmowie. Okłamałam ją, ale przecież musiałam, ona wyszła za Leona, jest szczęśliwa. A ja? A ja nadal myślę o Federico. Ciągle widzę przed oczami jego czekoladowe tęczówki za którymi tak cholernię tęsknie. Próbuje o nim zapomnieć, ale kurwa tak się nie da. Gdybym wtedy się z nim pożegnała, gdyby on tylko pozwolił mi spojrzeć na siebie jeszcze raz to wykorzystałabym ten czas jak najlepiej. Oczywiście nawet bym nie mrugała, tylko upajała się jego widokiem. Dlaczego to takie trudne? Dlaczego chcąc o czymś zapomnieć, myślimy o tym zachłanniej?
  Wychodzę z Westfield London i kieruje się na parking, muszę znaleźć samochód. Cholera nie sądziłam, że można zgubić auto w takim miejscu, a jednak. Zaparkowałam w przedziale E32/45 , a może E45/32, ewentualnie B1. Jedynym rozwiązniem jest zapikanie, tym małym przyciskiem na kluczykach. Chyba nie za dobry ze mnie kierowaca, jeżeli mówię takie rzeczy. Ale moment jeżeli nim zapikam, a mnie nie będzie obok, to ktoś może się przypałętać i mi je ukraść, a wtedy będę zmuszona kupić nowe. Bez przesady. Nie zarabiam, aż tyle, żeby pozwolić sobie na taki wydatek, mimo, że jako minister zarabiam sporo to mieszkam z Diego, który nie pracuje. To ja go utrzymuje, ale nie mogę mieć mu tego za złe, przecież on tak bardzo mnie wspiera. Wiem, że zrobiłby dla mnie wszystko, nawet ściągnąłby Pasquarelliego, abym na spokojnie z nim porozmawiała. Taki przyjaciel to prawdziwy skarb.
  Stoje na środku tego pieprzonego parkingu i czuje się cholernie bezsilna,nie potrafie znaleźć samochodu, jak dobrze, że nie jestem matką, bo zgubienie dziecka mogłoby się źle skończyć. Dobra, walić ten samochód, przyjdę tu po zamknięciu galerii i wtedy napewno go znajdę. Ferro, czasem masz przebłyski inteligencji. Czyli co muszę iść na piechotę, cudownie. W sumie przyda mi się mały spacerek, to tylko trzy i pół kilometra, dasz radę Lu.
 Po przejściu pierwszego kilometra moje nogi nie są w najlepszym stanie, bolą mnie i mam odciski na palcach, więc w ramach rekompensaty postanowiłam zamówić taksówkę. To zdecydowanie lepszy pomysł.
Pojazd powinien być tu za piętnaście minut i co ja mam robić w tym czasie, nawet nie mam z kim porozmawiać.
Chyba, że zadzwonię do mojego kochanego BFF,tak przynajmniej zleci mi trochę czasu.
 Wyciągam telefon z kieszeni i wybieram numer mojego przyjaciela.
Jeden sygnał...
Drugi sygnał...
Trzeci sygnał...
Odebrał.
- Co chcesz Lu? - ten jeden zwrot, padający z jego ust, a ja już wiem, że stało się coś o czym Diego mi nie powie
- Chciałam pogadać, czekam na taksówkę - tylko niech nie pyta mnie o samochód
- Co zrobiłaś z autem? - kurwa mać, no musiał to zrobić
- Zgubiłam je, ale znajdę j e po zamknięciu galerii, spokojnie mam wszystko pod kontrolą. Jak tam zajęcia?
- Zajęcia spoko, Francesca jest moją nauczycielką, wpadłabyś na to? - zapytał mnie najwyraźniej poirytowany całą sytuacją.
- Ach, ten zbieg okoliczności. Ja spotkałaś się dzisiaj z Castillo, rozmumiesz to? Z Castillo, a nie przepraszam z panią Verdas. Wiedziałeś, że wzięła ślub z Leonem? Wiedziałeś, że przez przypadek powiedziałam jej, że jesteśmy małżeństwem? Rozu...
- Co ty jej powiedziałaś? Nie pamiętam, żebym podejmował tak głupią decyzję w swoim życiu - dobra Diego żaruje z tej sytuacji, czyli nie jest tak źle, mogę odetchnąć z ulgą.
- Aż tak źle Ci ze mną Diego?
- Bywało lepiej, mówiąc szczerze mamy dzisiaj jakiegoś cholernego pecha, nagle spotykamy wszystkich naszych dawnych znajomych. Ty spotkałaś Violette, a ja Fran i Fe... Feministka się z niej zrobiła - Diego wypuścił powietrze z płuc, tak jakby udało mu się czegoś uniknąć, coś tu jest nie tak.
- Francesca Feministką? To całkiem dziwne, nawet jak na nią
- No wiem, niestety moja żonko robię żarełko i nie chce spalić nam kolejnej patelni, więc rozłączam się - uśmiecham się na myśl o naszych wszystkich posiłkach, które krótko mówiąc nie wyszły.
- Tylko nie rób naleśników. Narazie Kochanie
- Papa skarbie - żegna się i rozłącza zostawiając mnie samą z własnymi myślami.
 Moment po zakończeniu naszej rozmowy nadjeżdża taksówka. Wsiadam i podaje kierowcy adres na który chcę dojechać. Kiedy byliśmy pod supermarketem zauważyłam pewnego mężczyznę stał na pasach, trzy metry od auta. Momentalnie wstrzymałam oddech, a pod powiekami zebrały mi się łzy. Kazałam zatrzymać się kierowcy tuż przed nim. Tajemniczy mężczyzna dostrzegł mnie, rzucił siatki z zakupami, które trzymał w rękach i podszedł do szyby przykładając do niej swoją dłoń, ja również to zrobiłam. Nie spodziewałam się, że jeszcze kiedyś go zobaczę. Z moich oczu łzy zaczęły lać się strumieniami. Cholera jasna.
Mężczyzna otwiera drzwi samochodu, ja w tym czasie wyjmuję pierwszy lepszy banknot z portfela i podaje kierowcy. Wysiadam i wpadam w ramiona szatyna. Tak bardzo za nim tęskniłam. Tak bardzo chciałam, żeby był przy mnie. I jest. W końcu go odzyskałam. Po tych wszystkich latach jest tu przy mnie, cały i zdrowy.
- Tęskniłem Lu, tak bardzo za tobą tęskniłem księżniczko.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Czy wy się tego spodziewaliście?
Mam nadzieje, że nie XD
W każdym razie zapraszam was do głosowania w ankiecie <3
Pozdrawiają was
Ola i Mar <3