Chapter 30

~Diego~

 Właśnie wybieram się na kurs włoskiego. Od razu po naszej rozmowie zapisaliśmy się do szkółki językowej, ale Lu coś dzisiaj wypadło i może mnie tylko podwieźć. Potem musi gdzieś jechać. Mam nadzieję, że dam radę sam na moich pierwszych zajęciach. W końcu ludzie z mojej grupy to dorośli, więc wszystko powinno być w porządku.

- Diego, przestań się stroić przed tym lustrem. I tak ci nic nie pomoże - Ludmila śmieje się cicho przytulając się do mnie od tyłu. Osobiście ignoruję jej uwagę i pytam:

 - Gotowa?

- Tak, chyba tak. A ty zamierzasz tam podrywać laski czy uczyć się włoskiego? - dziewczyna drąży temat.

- I to i to, a co? Masz z tym problem przyjaciółko? - zabawnie poruszam brwiami, a ona śmieje się w niebogłosy. Chwilę później Lu zarządza wyjazd i wsiadamy do samochodu, na szczęście w bagażniku jest dużo miejsca i mieści się mój wózek. Póki co, bez tego ani rusz. Jedziemy chwilę, ale jak to bywa w godzinach szczytu zastajemy korek uliczny. Najgorsze w tym wcale nie jest samo czekanie aż ruszy się chociażby o milimetr, tylko czekanie na to z Ludmi. Dawno nie słyszałem takiej paplaniny, a zebrało jej się na nią akurat wtedy gdy nie mam drogi ucieczki. Co za ironia, jesteśmy w domu albo jakichkolwiek w miarę wolnych przestrzeniach - ona milczy. Jesteśmy zamknięci w samochodzie po drodze na zajęcia - potok słów zalewa jej kostki i tworzy jezioro u stóp. Wreszcie jedziemy. Po jakiś 15 minutach parkujemy przed szkółką. Lu mnie wysadza i zostawia na pastwę losu z krótkim tekstem "Poradzisz sobie". Odjeżdża z piskiem opon swoją nieziemską furą, a ja jadę w stronę pokaźnego budynku. Po wejściu do holu zauważam windę - mój ratunek. Jakoś się do niej gramolę i ostatecznie dostaję się na trzecie piętro. Zaraz po pojawieniu się na nim mężczyzna niewiele starszy ode mnie podchodzi do mnie.

- Nazywam się Esteban Barela i jestem właścicielem, a zarazem dyrektorem tej placówki. Jak się pan nazywa? - pyta.

- Diego Hernandez, miło mi - uśmiecham się do gościa, a on zagląda do listy, którą trzyma w ręku. Pan Barela marszczy czoło, myśląc nad czymś. Po chwili przerywa milczenie.

- Ma pan zajęcia w sali numer 36 na końcu korytarza, ale chyba zaszła pomyłka. Na liście nie mam zaznaczone, że jest pan..

- Niepełnosprawny?

- Tak, właśnie. Gdybyśmy wiedzieli inaczej ustawilibyśmy grafik aby pana grupa miała zajęcia na parterze - dyrektor wygląda na przejętego i bardzo dokładnego w swoim fachu, ale trochę chce mi się z niego śmiać.

- Ja specjalnie tego nie zaznaczyłem w formularzu zgłoszeniowym, który dostarczyła moja pełnosprawna przyjaciółka - mój rozmówca kiwa głową ze zrozumieniem i prowadzi mnie do sali. Wystawia krzesło z pierwszej ławki tak, że robi się miejsce dla mnie i mojego przyjaciela - wózka inwalidzkiego. Czekam jeszcze kilka minut, a sala zapełnia się ludźmi. Nagle do pomieszczenia wchodzi nauczycielka, a mnie aż wciska w oparcie. Nie spodziewałem się spotkać Fran po tylu latach i to do tego w roli mojej nauczycielki włoskiego. Ona chyba mnie nie zauważa, wita się z grupą i zaczyna czytać listę aby nas poznać. W pewnym momencie zacina się, głośno przełyka ślinę i jak za dawnych czasów wymawia:

- Diego Hernandez - podnosi wzrok na grupę, a ja unoszę rękę i odpowiadam tonem jak kiedyś na matematyce:

- Obecny, proszę pani - do tego jeszcze szeroki uśmiech. To wszystko dzieje się jakby w spowolnionym tempie do momentu, kiedy Francesca zatrzaskuje głośno dziennik. Lekcja mija jak kilka minut. Powoli zgarniam otrzymane materiały do plecaka. Podjeżdżam wózkiem do biurka.

- Co za spotkanie, prawda? - dziewczyna kiwa głową na tak.

- Widzę, że wracasz już do zdrowia - Fran wciąga głośno powietrze na wspomnienie tamtych czasów. Wiem, że męczy ją tamten okres.

- Powiedzmy, niedawno wypisali mnie ze szpitala po dwunastu latach gnicia. Ogólnie to nie dają mi szans na wstanie z wózka, ale mam nadzieję, że się uda. A co tam u ciebie?

- Całkiem dobrze. Pracuję w szkole z młodzieżą i od kilku dni tutaj w szkółce. Nie narzekam. No, może troszeczkę doskwierają mi korki w centrum, ale to jak większości ludzi.

- Cieszę się, że ci się ułożyło. Ja dopiero wracam do życia. A tak w ogóle to kończysz już zajęcia?

- Mam jeszcze dwie lekcje wieczorem, ale teraz mam przerwę, a co?

- Może wybrałabyś się ze mną na kawę? Ty wybierasz miejsce, bo przez te wszystkie lata mojego zamknięcia pewnie dużo się zmieniło - oboje zaczynamy się śmiać z niczego. Prawie jak za czasów dzieciństwa. Fran przystaje na moją propozycję i prowadzi mnie do kawiarenki niedaleko szkółki. Rozmawiamy zapominając o wydarzeniach ze szkoły, żadne z nas nie chce tego wspominać, więc wymieniamy uwagi na neutralne tematy. Składamy zamówienia, a chwilę potem delektujemy się nieziemską kawą i ciastem owocowym. Niebo w gębie po tylu latach szpitalnego żarcia przeplatanego przysmakami gotowanymi przez Ludmi. 

- Jak tam twój stan cywilny, co? - pytam Fran.

- Mam chłopaka, Marco. Pamiętasz go? - kiwam głową na potwierdzenie - Mieszkamy razem, ale nie jesteśmy po ślubie. A ty?

- Wolny, ale mieszkam z Ludmilą, która pomaga mi wrócić do siebie.

Nagle Fran poważnieje, prostuje się na krześle. Bierze jeszcze kilka głębokich oddechów i czerwienieje jak burak. Pytam czy wszystko w porządku i co się stało, ale ona tylko wybiega zalana łzami.

~Ludmila~

Nie mogłam iść z Diego do tej szkółki, ponieważ to byłoby dla mnie za dużo. Ja rozumiem, mój przyjeciel chce zmienić swoje życie, ale kurwa dlaczego akurat Włochy? Czy on chce mnie dobić psychicznie? Jeżeli tak, to wychodzi mu to idealnie.
- Och! Policzymy się Hernandez
Na obecny moment mam ochotę sprać go na kwaśne jabłko, ale biorąc pod uwagę to, że już jest kaleką to wolę oszczędzić mu bólu. Jak ja nienawidzę mieć dobrego serduszka.
 Zatrzymuje samochód przed ogromnym centrum handlowym w centrym miasta, skoro mam trochę wolnego czasu to wykorzystam go na zakupach. Potrzebuje kilku ładnych i eleganckich sukienek, które będą mówiły "Jestem panią minister i chętnie skopie Ci dupę, no chyba, że masz na nazwisko Pasquarelli to możemy iść się ruchać". Dobra, ostatnie słowa możemy pominąć. Obiecałam sobię więcej o nim nie myśleć, więc Ferro weź się w garść.
Westfield London to zdecydowanie moje ulubione zbiorowisko sklepów. Zawsze przychodziłyśmy tu z Violą i Fran i wybierałyśmy masę niepotrzebnych nam ciuchów tylko dlatego, że nam się podobały. Pieprzyć to, że nie mieściłyśmy się w nie, albo wpadałyśmy i pływałyśmy. Najważniejsze było to, że nasze szafy wypełnione były po brzegi. Francesca zawsze mówiła, że... no właśnie Fran, jak ja dawno jej nie widziałam. Nawet nie wiem co u niej. Kiedyś byłyśmy nierozłączne, a teraz ? Teraz mówiąc szczerze obydwie mamy się w dupie. Przykro mi, że tak to właśnie wygląda, ale cóż bywa.
Wychodzę z auta i kieruję się w stronę swoich ulubionych sklepów. Marks&Spencer nic ciekawego, same ciemne i nijakie ciuchu. Next? Jeszcze gorzej, młodzieżowe ciuszki na lewo i prawo. Bershka? Nie mogę uwierzyć, że aż tak zeszli na psy. Kiedyś elegancki sklep, dzisiaj brudne łachmany. Zara, niby jest elegancko, ale zupełnie nie w moim stylu. French Connection w tym sklepie znalazłam idealną małą czarną, taką która mówiła "Bierz mnie", niestety nie wcisnęłam się w rozmiar 32. Cholera powinnam troche zrzucić. Czas zapisać się na siłownię, Federico lubił chodzić na siłkę. Nie myśl o nim Ferro!
- Przepraszam, może mogę w czymś pani pomóc? - pyta mnie czarnowłosa, szczupła dziewczyna. Na oko dam jej dwadzieścia lat.
- Nie dziękuje
- Gdyby jednak zmieniła pani zdanie, to proszę mnie zawołać
Kiwam leciutko głową, po czym wychodzę ze sklepu. Taka jestem milutka! Moim następnym celem jest Hollister Co. Nigdy nie lubiłam tego sklepu, ale tonący brzytwy się chwyta. Wiem, że Leon i Federico często się w nim ubierali. Uwielbiali ten sklep. No i znowu o nim myśle ! Z zamiarem wejścia chcę postawić nogę w kierunku sklepu, niestety ja, jako największa łamaga na świecie potykam się i z hukiem padam na podłogę.
- Nic Ci się nie stało? - pyta mnie tajemnicza postać pochylająca się nade mną. Zaraz, zaraz ten głos, ta sylwetka i te brązowe oczy. Jestem w szoku.
- Nie, nic mi nie jest...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Helow <3
I jak wam się podoba?
Czy wiecie kim jest tajemnicza postać, wydaje mi się, że łatwo się domyślić.

WAŻNE!!!!!!!!!

A TERAZ SPRAWA DO WAS !!!

Mam pomysł na trzy opowiadania, wy musicie pomóc mi wybrać jedno, a więc:

* Pierwsze opowiadanie byłoby o Federico przestępcy i Ludmile adwokacie, który by go bronił. Wspominałam wam już o nim.

*Drugie opowiadanie byłoby czymś na podstawie serialu "Teen wolf: Nastoletni wilkołak" Federico byłby wilkołakiem, a Ludmila byłaby Kitsunem czyli lisem. Walczyłaby mieczem i znała sztuki walki

* Trzecie opowiadanie dotyczyłoby Ludmily, która ma siedemnaście lat i Federico, który ma około trzydziestu lat. Zakazana miłość, młodszej dziewczyny i starszego mężczyzny.

Wybór należy do was, bo ja szczerze mówiąc z jednego z tych trzech pomysłów zrobie opowiadanie, a z dwóch pozostałych napisze OS'y :)

W każdym razie zapraszam do wyrażania opini na temat rozdziału i kolejnego opowiadania :)

Pozdrawiamy Ola i Mar <3