Chapter Specjalny

ROZDZIAŁ DOTYCZĄCY OBECNEGO OPOWIADANIA. JEST ON PRZENIESIENIEM W CZASIE DO CZASÓW SZKOLNY. CHCĘ, ABYŚCIE DOWIEDZIELI SIĘ JAK ZAPOZNALI SIĘ ZE SOBĄ GŁÓWNI BOHATEROWIE.


   ~Ludmila~

Po raz pierwszy w swoim życiu przekraczam próg szkoły Queen Ethelburga’s College. To bez wątpienia piękna chwila. Naprawdę cieszy mnie fakt, że mogę zacząć w swoim życiu nowy etap, pełen cudownych chwil i nowych znajomych. Może nawet poznam kogoś wyjątkowego, kogoś...
- Ała - oszołomiona padam na ziemię.
Uczniowie na korytarzu wybuchają głośnym, niepohamowanym śmiechem.
Sama w sumie nie za bardzo rozumiem co się stało, wiem tylko, że moja twarz cholernie boli.
- Przepraszam, nic Ci się nie stało? - otwieram oczy i patrzę na osobę, która nachyla się nad moją sylwetką.
 Brązowooka szatynka, o pięknej opalonej cerze, ubrana w różową sukienkę z brązowym paskiem oplatającym jej chudą talię patrzy na mnie z współczuciem wymalowanym na twarzy.
- Nie, nic mi nie jest. Co się stało? - pytam zdezorientowana.
 Dziewczyna zastanawia się przez chwilę nad odpowiedzią po czym prosto z mostu mówi:
- Dostałaś w twarz, piłką od Rugby, od takiego jednego chłopaka z grzywką, który postanowił sobie uciec.
 Super, już na wejściu zostaje ofiarą jakiegoś bandyty. No po prostu świetnie się zapowiada.
- Dobrze, że nic Ci się nie stało. Jestem Violetta Castillo, ale znajomi mówią mi Vilu, albo Vils - podaje mi rękę, którą chwytam. Jeden zwinny ruch i stoje już na własnych nogach.
- Oferm... to znaczy Ludmila Ferro - obiecałam sobię, że w tej szkole nie dam poniżać się innym, ale z takim wejściem nie mam co liczyć na poważne traktowanie.
- Miło Cię poznać Lu, może pójdziemy do auli? Tam ma się zacząć rozpoczęcie szkoły, a wnioskując po tym, że tu jesteś, tak samo jak ja musisz być na pierwszym roku. No chyba, że nie zdałaś?
- Ja też zaczynam. Będę chodzić do klasy humanistyczno-sportowej, nie wydaje mi się, to dobrym połączeniem, ale pożyjemy zobaczymy
 Violetta zaczyna podskakiwać i piszczeć mi do ucha. Cieszy się, ale jeszcze nie za bardzo wiem z czego.
- Będziemy razem chodzić do klasy, ale fajnie. Zostaniemy najlepszymi przyjaciółami i będziemy dzielić się jedzeniem i będziemy razem mieszkać w domku i będziemy się malowac i czesać...
- Hola, hola, przystopuj trochę lala - zatrzymuje koleżankę, na co ona posyła mi pytające spojrzenie - nie tak szybko. Dopiero Cię poznałam.
- Ale za kilka dni poznamy się lepiej, poznamy jakieś ciaste... o patrz - szatynka wskazuje palcem na męską sylwetkę i krzyczy - to on uderzuł Cię piłką.
Krew w moim ciele zaczyna buzować. Wysoki chłopak, na oko metr siedemdziesiątpięć, z grzywką ustawioną wysoko do góry, o oczach w kolorze mlecznej czekolady, pełnych ustach i idealnej posturze okazuje się być totalnym pacanem, który nie potrafi nawet przeprosić za swoje czyny. Cholerny idiota, MÓJ WRÓG numer jeden zapisany dużymi literami na samym początku mojej czarnej listy. Nienawiść od pierwszego spojrzenia? Tak, to właśnie to!

~Diego~

Po raz pierwszy w swoim życiu przekraczam próg szkoły Queen Ethelburga’s College. Pierwsze wrażenie? No, kurwa śmierdzi książkami, wiedzą i zapewne jutrzejszym lunchem. Aż mi zaburczało w brzuchu na myśl o obiadku, który niestety sam będę musiał sobię zrobić. Mam szesnaście lat, muszę w końcu wziąść się w garść, wydorośleć i... znaleźć sobię jakąś dupeczkę od gotowania i tych innych domowych obowiązków. Jestem Diego Hernandez, przystojniak jakich mało nie będę sam sprzątał. Moja mamusia może i uważa mnie za nieodpowiedzialnego gówniarza, ale ja sądzę, że jestem już wystarczająco dorosły, aby... no nie ważne. W każdym razie nie stresuje się pierwszym dniem w nowej szkole. Jakoś nie za bardzo mnie to rusza. Buda, to buda i tyle. Nie ma się co stresować.
Idąc korytarzem wypatruje w tłumię uczniów dość ładną opaloną szatynkę w różowej sukience. Czyżbyś była moją kolejną zdobyczą maleńka? Nie wygląda na kogoś kto robi dobre obiadki. Nie, to nie ona. Napewno nie. Jadę wzrokiem dalej, tym razem zatrzymuje się na blondynce w białej koszuli, włożoną w szare spodnie. Niby zwyczajna, a jednak obiadki gotować napewno będzie umieć.
W końcu widać, że to szarawa istotka, która właśnie upada na ziemię po uderzeniu w jej twarz piłką do Rugby. Rugby? Cholera uwielbiam ten sport.
Zawsze kiedy jestem we Włoszech to razem z Federem i Leonem rozgrywamy kilka rundek. No właśnie, a co do moich zasranych przyjaciół to gdzie oni tak właściwie są? Mieli na mnie czekać przed wejściem. Cholera będę musiał znaleźć ich na własną rękę. Wiem tylko tyle, że należe do klasy humanistyczno-sportowej, wolałbym iść do klasy technicznej, ale no coż nie chcę, aby ktoś wiedział o mojej pasji do majsterkowania. Lubię składać meble, dlatego tak bardzo odpowiadają mi zakupy w Ikei. Pamiętam jak kiedyś Verdas kupił szafkę, ale bałwan nie potrafił jej poskładać, więc to ja przejąłem stery. Dziesięć minut później kawałki drewna stały się meblem.
Swój talent do takiej roboty odkryłem podczas wspólnej zabawy z tatą, kiedy przyniósł mi zabawkowe, drewniane krzesło, kupkę gwoździ i mały młotek. Do dziś pamiętam ból jaki towarzyszył mi podczas pierwszej zabawy nim. Szczenięce lata, kiedy jeszcze rodzice kazali mi bawić się lalkami z tą włoską imitacją samej Barbie - Francescą.
Boże jak ja jej nie trawie. Nasze relacje nigdy nie były dobre, poza tym jednym dniem kiedy przez przypadek się pocałowaliśmy. Tak, to był przypadek. Innej opcji nie widzę. Dobra wolę o tym nie myśleć i nie psuć sobie humoru w ten piękny, pierwszo wrześniowy dzień. No kurwa, w ten dzień nie da się mieć dobrego humoru, przecież ja właśnie idę do szkoły. Czy może być coś gorszego?
Moją jedyną odskocznią tutaj może być dołączenie do jakieś drużyny sportowej.
 Przybity udaje się w pierwszym lepszym kierunku, nie mam pojęcia jak dotrzeć do auli, w której odbyć ma się oficjalne rozpoczęcie roku. Powinienem zapytać kogoś o drogę, to byłby naprawdę dobry pomysł, ale jestem facetem i na sto procent sam się odnajdę. Mam GPS w głowię, tak mi się przynajmniej wydaję.
 Przechodząc obok stołówki zdaje sobie sprawę z tego, że po ludzku zabłądziłem. Cholercia! Mój system nawigacyjny tym razem mnie zawiódł, w sumie on zawsze mnie zawodził. To Federico potrafi orientować się w terenie, nie ja i dlatego umówiliśmy się przed wejściem, niestety ten idiota razem z Verdasem postanowił gdzieś sobie pójść i zostawić mnie na pastwę losu. Fuck ! Powinienem zapytać kogoś o drogę, ale raczej na stołówce nikogo nie znajdę, muszę wrócić do głównego holu, tam napewno ktoś będzie się jeszcze kręcił.
 W drodze powrotnej, po zwiedzeniu już prawie całej szkoły, oprócz tak bardzo potrzebnej mi auli wzrokiem odnajduję pewną osóbkę, a mianowicie dziewczynę, nie wysoką brunetkę, w czerwonej sukience w białe groszki, sięgającej jej do kolan. No, Hernandez jesteś uratowany !
 Podchodzę do niej i delikatnie kładę rękę na ramieniu.
- Hej piękna, szukam auli. Wiesz może jak tam trafić? - pytam uwodzicielskim głosem od którego większość damskich nóg po prostu mięknie.
Dziewczyna odwraca się do mnie twarzą, a ja? A ja stoje tam i dosłownie czerwienieje ze złości.
- Po lewo od wejścia idioto - odpowiada mi tym swoim parszywym głosikiem.
 Czuje na karku powiew zimnego powietrze. Nie sądziłem, że jeszcze kiedyś zobaczę tą włoską sukę. To będą trzy najgorsze lata w moim życiu.

~Violetta~

Po raz pierwszy w swoim życiu przekraczam próg szkoły Queen Ethelburga’s College. Czuje taką euforię. Znajdę tu przyjaciółki i będę się z nimi świetnie bawić, zawsze byłam doceniana w towarzystwie ze względu na moje nienaganne poczucie humoru i tryskającą energię, więc tutaj napewno też znajdę kogoś kto mnie polubi. Jeżeli chodzi o chłopaków to nie jestem jedną z tych łatwych dziewczynek, które idą do łóżka po pierwszym piwie. Co to, to nie! Moim zdaniem facet powinien się trochę wysilić, ponieważ im bardziej wysilamy się, aby dojść do upragnionego celu, tym zwycięstwo smakuje lepiej. Taki przykład moi rodzice, nie byli ze dobą ze względu na uczucie, kurde między nimi nie było żadnego uczucia. Jedynym powodem ich związku, byłam ja. Czyli wpadka przy pierwszym razie, dokładnie takich słów użył ojciec podczas sprawy rozwodowej.
Gdyby nie fakt, że moja mama upiła się, wylądowała z ojcem w łóżku i nie urodziła mnie, to tata zniknąłby z jej życia tuż po wspólnej nocy. Pieprzony cham, nienawidzę swojego ojca. Jest dla mnie jedną wielką, oschłą do bólu nie wiadomą. Rozmawiam z nim może raz na pół roku, czyli w moje urodziny i w Święto Dziękczynienia. Cudownie prawda? Każdy, przecież marzy o takich relacjach z ojcem. Cóż, wole zostawić moją sytuacje rodzinną w spokoju.
Moje rozmyślanie przerywa upadająca przed moje nogi szczupła blondynka, obok której leży specyficzna w swoim kształcie piłka. Tak... spłaszczona? To dziwne. Moją uwagę zwraca również pewien uciekający chłopak. To pewnie sprawca całej tej katastrofy. W każdym razie powinnam sprawdzić co z tą dziewczyną. W końcu mogło się jej coś stać, a to nie byłaby za dobra informacja.
Po kilku minutowej wymianie zdań z blondynką zdobywam potrzebne mi informacje do zaprzyjaźnienia się z nią. Zrobiła na mnie naprawdę dobre wrażenie i wydaje mi się, że mogłaby narodzić się między nami więź zaufania.
Potrzebuje kogoś takiego jak ona widać, że jest odpowiedzialna i wyrozumiała.
Idealna osóbka.
Kiedy jesteśmy w drodzę do auli, wzrokiem napotykam tego samego chłopaka, który ucieczkał przed poniesieniem konsekwencji za swoje czyny.
- O patrz - przerywam i wskazuje palcem na chłopaka - to on uderzył Cię piłką.
Wzrok blondynki zatrzymuje się na szatynie, patrzy na niego z nieukrywaną nienawiścią w oczach.
- Może do niego podejdziemy i zapytamy czemu tak się zachował? - pytam, ale na marnę. Ludmila już dawno żwawo gestykulując rękoma, rzuca w chłopaka masę oskarżeń. Trochę mu współczuje!
Ale z drugiej strony zasłużył sobie na to. Uderzył ją i spieprzył.
- Chora trochę, ta twoja koleżanka - słysząc uszczypliwy komentarz na temat
mojej nowej psiapsiółki, odwracam się w stronę tajemniczego przybysza.
Szatyn, a może i nawet ciemny blondyn patrzy na mnie swoimi zielonymi, przeszywającymi oczami. Muszę przyznać przystojniak z niego, ale to nie zmienia faktu, że obraził Lu.
- Dlaczego niby jest chora? To ten chłopak jest jakiś nie wychowany. Walnął ją piłką i odbiegł jak najdalej - mówię lekko poddenerwowana.
- Zrobił to przez przypadek, nie celował w nią - przewraca oczami, co wprawia mnie w stan zdenerwowania. Chyba nie tylko Lu, będzie się tutaj kłócić.
- Mógł ją przynajmniej przeprosić, to naprawdę nie jest takie trudne - prychnął
- To ona mogła nie pchać się pod trajektorie lotu
- Jesteś idiotą - cedzę przez zaciśnięte zęby
- Nie, jestem Leon Verdas - dumnie unosi głowę, niczym jakiś zakichany książe i kciukiem uderza się w pierś.
- Och! To takie irytujące - zarzucam włosami do tyłu, niczym modelka reklamująca najnowszy szampon i udaje się w stronę Ludmily, aby odciągnąć ją od tego wrednego przystojniaka.
- Chodź Lu, nie wart tracić na nich czasu!
 Biorę blondynkę pod ramię i kieruje się w stronę pustych krzeseł w rogu auli.
Zajmujemy z Lu dwa miejsca, obok samotnie siedzącej dziewczyny. Jeszcze raz tego dnia zerkam na Leona. Taki przystojny, a taki burak.

~Federico~

Po raz pierwszy w swoim życiu przekraczam próg szkoły Queen Ethelburga’s College. Niezmiernie cieszę się, że matka wysłała mnie akurat w to miejsce. Mogę być zdala od niej i jej nowego kochanka. Nie lubię patrzeć jak migdali się z tym kretynem, ale co mogę zrobić? Jeżeli chodzi o mojego ojca, to będę szczery nie znam go. Nie wiem jak wygląda, jaki jest i nie wiem nawet czy żyje, ale mniejsza o to. Przyzwyczaiłem się, a poza tym nie chce rozdrapywać starych ran.
Idąc głównym korytarzem zauważam znajomą sylwetkę mojego przyjaciela.
Mimo, że stoi do mnie tyłem to rozpoznaje go w ciągu kilku sekund, w sumie zdradza go piłka do Rugby, którą trzyma w ręku.
- Verdas! - krzyczę najgłośniej jak tylko potrafię, za co obrywa mi się od nauczyciela, już wiem, że mnie nie polubi.
Dobra, walić to.
Podbiegam do Verdasa i rzucam mu się na plecy.
- Dobra Pasquarelli ! Wiem, że mnie kochasz, ale nie musisz okazywać tego tak publicznie
- Ech! Jak zwykle zabawny - mówię schodząc z niego.
- W końcu jesteś, chciałem po Ciebie wpaść, żebyś zabrał się ze mną i moimi rodzicami, ale nie było Cię w domu
- Tak, musiałem wcześniej iść na autokar, żeby dojechać i się nie spóźnić - wyznaje, po czym zabieram mu piłkę.
- Jak ty przejechałeś autokarem po oceanie? - boże, czy on naprawdę zadał to pytanie?
- Przesiadłem się w statek, idioto - Verdas odetchnął z ulgą, dziwny człowiek.
- Już myślałem, że zatopiliście autokar i, że cudem przeżyłeś katastrofę poza lądową.
 Jego głupota, mogłaby przerazić normalnych ludzi, ale nie mnie. Jestem do tego przyzwyczajony. Pamiętam jak kiedyś razem z Diego jedliśmy ciepłe lody, czyli bitą śmietne oblaną czekoladą i wsadzoną do wafelka. Verdas nie jadł, stwierdził, że boi się poparzyć. Tak, on tak na serio.
- Jak widać, żyję. Musimy poczekać na Diego, za chwilę powinien tu być za... - wyjmuję z kieszeni swojego Samsunga i zerkam no godzinę - trzy minuty
- Już tu jest! - Verdas kiwa głową w stronę wchodzącego do budynku szkoły bruneta.
- To co, zgotujemy mu miłe powitanko? - zabawnie poruszam brwią i macham mu piłką przed twarzą, na co Leon wybucha śmiechem.
- Nie odważysz się cukiereczku - tym tekstem tylko mnie zachęca, muszę mu pokazać, że nie jestem tchórzem.
 Jednym kopnięciem wprowadzam piłkę w ruch, wszystko idzie po mojej myśli, gdyby nie blondynka, która stanęła pięć metrów przed Hernandezem. W jej śliczną twarzyczkę, udearza kawał materiału z powietrzem w środku. Jest mi strasznie wstyd i jedynę co robię to szturcham Verdasa łokciem i każe spierdalać mu. Wiem, powinienem ją przeprosić i sprawdzić jak się czuje, ale ja się naprawdę przestraszyłem. Mogłem zrobić jej krzywdę. Pasquarelli, ty idioto.
- Federico, przestań biec! - krzyczy do mnie Leon,na co ja momentalnie się zatrzymuje - prawdziwy z Ciebię Gentleman, wiesz? Wyjebałeś dziewczynie piłką, po czym uciekłeś gdzie pieprz rośnie.
 Rozglądam się po sali w, której się znajdujemy. Wszędzie pełno krzeseł, na końcu sali znajduję się scena, a na niej stoi taka podpórka? No nie wiem co to jest, ale bardzo często się przy tym debatuje. Nie za mądrze to brzmi.
- Czy ty mnie w ogóle słuchasz, Fede? - z mojego świata wyrywa mnie głos poirytowanego Verdasa.
- Oczywiście, że nie przyjacielu - uśmiecham się niewinnie i proszę przyjaciela o powtórzenie.
- Powinieneś iść ją przeprosić, bo to nie powinno się wydarzyć, ale z drugiej strony, to był naprawdę niezły strzał i gdyby nie ona, to trafiłbyś bez przeszkód
- Jak widać, mam wrodzony talent
- Do rujnowania ludziom twarzy -mówi mi moja podświadomość.
- Och, szkoda, że nie dane mi było zobaczyć jej miny, kiedy dostawała. Uśmiałbym się
- Przestań, jakoś nie jestem z siebie dumny - mówię całkiem poważnie, jak na mnie. Jednak on nie za bardzo to zrozumiał, bo nastawił rękę w celu przybicia mi żółwika.
- Nie, nie przybijamy... - momentalnie milknę, stojąc jak słup soli spoglądam w stronę drzwi wejściowych. Stoi w nich. Piękne blond loczki, opadają jej na szczupłe ramiona. Ma na sobię białą koszulę, która idealnie podkreśla jej szczupłą talię. Długie, chudziutkie nogi, na których widnieją szare spodnie sięgają prosto do nieba. A czarne szpilki pasują do stroju wprost cudownie. Anioł, mam przed sobą anioła. Prawdziwego, najcudowniejszego aniołka. Podoba mi się, naprawdę mi się podoba. A co w tym wszystkim jest najlepsze? Najlepsze jest to, że ta ślicznotka zmierza w moim kierunku. Cudownie, zauważyła mnie. Uśmiecham się na samą myśl, że za chwilę podejdzie do mnie i powie:
- No i co się tak szczerzysz, ty nie wychowana szujo - no dobra, nie tego się spodziewałem.
- Ale o co Ci chodzi? - pytam nie rozumiejąc jej zachowania.
- Uderzyłeś mnie piłką i uciekłeś. Jesteś beszczelny - Cholerka! To nie najlepszy początek znajomości.
- Przepraszam, nie celowałem w...
- Nie kłam! Zrobiłeś to specjalnie, chciałeś mnie upokorzyć. Jesteś beznajdziejny. Ahhh, jak ja nienawidzę takich ludzi jak ty. Myślisz, że jesteś lepszy od innych i możesz ich poniżać - jej oskarżenia, naprawdę mnie dotykają.
- Naprawdę przepraszam. Nie chciałem zrobić Ci krzywdy. Mój przyjaciel stał za tobą i to w niego celowałem, nie skrzywdziłbym nigdy, nikogo - mówię rozpaczliwym głosem, no muszę ją jakoś udobruchać.
- Nie wierze Ci. Nie mam zamiaru Ci wierzyć. Jesteś zwykłym dupkiem wiesz? - dlaczego ona naskakuje na mnie, na każdym kroku?
-Ej, masz racje. Biorę winę na siebię, powinienem przeprosić, ale stchórzyłem... - nie mogę dokończyć wypowiedzi, ponieważ blondi, której imienia jeszcze nie znam znowu mi przerywa.
- Nie dość, że jesteś niewychowany, to jeszcze beszczelnie przyznajesz się do winy. Ach! Szkoda gadać, nawet mnie nie przeprosiłeś!
- Jak to nie? Przepraszałem Cię chyba, już cztery razy. Mam paść przed tobą na kolana, abyś mi wybaczyła? - dziewczyna wzdycha i przewraca oczami.
- Nie, wystarczyło zainteresować się moim stanem kretynie
- Przestań mnie przezywać! - nie wytrzymuje. Ja rozumiem, możma być złym, ale bez przesady.
- Wiesz co, w domu nauczyli Cię szczekać, więc teraz niech nauczą Cię warować psie - zabolało, mimo że znam ją kilka minut to wbiła mi nóż w plecy, dlaczego akurat to określenie?
-Chodź Lu, nie wart tracić na nich czasu! - zerkam w stronę szatynki, która chwyta aniołka pod rękę i udaje się z nią w stronę krzeseł.
 W mojej głowię echem rozchodzi się tylko jedno słowo, a właściwie zrobnienie jej imienia - Lu.

~Francesca~

Po raz pierwszy w swoim życiu przekraczam próg szkoły Queen Ethelburga’s College. Pierwsze odczucie? Moim pierwszym odczuciem jest cholerna euforia, cieszę się, że trafiłam do tak pięknego miejsca. Wszystko jest tu takie orginalne. Czuję się, jakbym grała w moim ulubionym filmię czyli Pamiętniku księżniczki. Dobra, a teraz tak szczerze. Ta piękna szkoła, to nie jedyny powód mojego przybycia tu. Najważniejszym powodem jest pewnien nieziemsko przystojny hiszpan - Diego Hernandez.
Uwielbiam go. To znaczy, nienawidzę, To znaczy, kocham i nienawidzę jednocześnie. Och, jak ja nie lubię o nim myśleć.
 W pewnym momencie zatrzymuje się przed pięknym obrazem, przedstawiający wazon ze słonecznikami. Od razu rozpoznaje malarza tego dzieła czuli Vincenta van Gogha. Uwielbiam jego twórczość. Jego obrazy są dość smutne, ale to pewnie dlatego, że sam Gogh nie miał łatwego życia. Pamiętam jak opowiadała mi o nim mama, klimat między nami zawsze robił się taki melancholijny.
 Moje rozmyślanie przerywa czyjaś ręka, dotykająca mojego ramienia.
- Hej piękna, szukam auli. Wiesz może jak tam trafić? - zamieram, ten głos. Ten cudowny głos, należeć może tylko do jednej osoby.
 Odwracam się twarzą do niego.
- Po lewo od wejścia idioto - próbuje być oschła, nie chcę okazywać mu swoich prawdziwych uczuć.
- Jezu, każdy tylko nie ty - odpowiada mi przez zaciśniętę zeby. Jak widać jest wściekły, niespodziewał się mnie tutaj.
- Co? Twój najgorszy koszmar właśnie się spełnił? - uśmiecham się do niego kpiąco, niech sobię nie myśli, że go lubię.
- A żebyś wiedziała. Teraz ta szkoła, jest jeszcze gorsza, a byłem pewny, że tak się nie da
- Och, Diego. Nie bądź już taki wredny, ja też wcale nie skacze z radości, że Cię tu widzę. A teraz wybacz mi, ale ja muszę iść. W przeciwieństwie do Ciebie nie chcę się spóźnić.
 Wymijam go i udaje się do auli. W końcu tam ma zacząć się rozpoczęcie, a ja naprawdę nie chce zrobić złego wrażenia.
Bardzo lubię chodzić do szkoły. To taka jakby moja forma relaksu. Tak, wiem porąbana, sztywna Francesca.
 W końcu docieram do auli, omijam czwórkę kłócących się ze sobą uczniów i siadam na pustych krzesełkach. Przez chwilę przyglądam się tej awanturniczej grupce. To wszystko wydaje mi się, być strasznie komiczne, więc zaczynam śmiać się pod nosem.Po chwili szatynka w różowej sukience odciąga blondynkę w czarnych szpilach, od szatyna z wysoko postawioną na żel grzyweczką. Cholera, obydwie zmierzają w moim kierunku. Fran, nie wyjdź na idiotkę.
- Faceci, to idioci - powiedziała wściekła szatynka.
- Co za kretyn! Jeszcze te jego debilne wymówki. Co za beszczelny typek - wyrzuca z siebie blondynka.
- Och, koleżanko. Nie pakuj się w relacje z facetami, bo nie warto - o matko zwraca się do mnie.
- Ja też nie miałam łatwego początku. Na samym wejściu, pokłóciłam się z takim jednym idiotom
- Ech! Nie ważne. Jestem Violetta, a blondi obok mnie, która zabija wzrokiem tam tego pacana to Ludmila
- Jestem Francesca, ale wole Fran - tak zawsze mówił do mnie Diego.
- Ładne imię - mówi do mnie Ludmila, na co ja posyłam jej szczery uśmiech, ona jednak go nie zauważa, ponieważ cały czas wściekła wgapia się w grzywacza.
  Zaciekawiona spoglądam w ich stronę i jestem w szoku. Do dwójki chłopaków, tak bardzo znienawidzonych przez dziewczyny podchodzi Diego. Jak widać cała trójka jest siebię warta.

~Leon~

Po raz pierwszy w swoim życiu przekraczam próg szkoły Queen Ethelburga’s College. Niestety, nie jestem sam. Moja kochana mamusia stwierdziła, że odprowadzi mnie do środka. Jak dobrze, że jestem wcześniej. Gdyby Fede, albo Diegito to zobaczyli to zostałbym.pośmiewiskiem do końca moich dni.
- Ale masz wszystko Leosiu? - pyta mnie mama tym swoim przesłodzonym głosikiem, po czym dwoma palcami łapię za mój policzek i zaczyna go podszczypywać.
- Mamo, błagam nie tutaj!
- Och! Kochanie! A wziąłeś ze sobą mastera? - oczywiście, chodzi jej o moją patelnie, bo wcale w przeszłości nie miałem pluszowego misia o tym samym imieniu.
- Tak, wpakowałem go do torby podręcznej. Idź już sobię - błagam ją, nie chce, żeby ktoś ją tu zobaczył.
- No wiesz co synku, to ja robię dla Ciebię.wszystko, a ty mnie wyganiasz? - kurczaki, zrobiło mi się jej żal.
- Nie mamusiu, po prostu Fede będzie się śmiał jak nas tu zobaczy
- Och! Feduś napewno byłby szczęśliwy, gdyby mnie zobaczył. Biedny chłopiec, ma ciężkie życie. Zrób mu jakieś dobre naleśniki, albo makaronik jakiś smaczny syneczku - jeju, niech ona sobie stąd już pójdzie.
-Dobrze mamusiu, ale ja już muszę iść szukać Federico, albo Diego, któryś napewno już tu jest
 Mama rzuca się na mnie i przytula tak, że prawie się duszę.
- Mój synku! Pamiętaj, że Cię kocham. Jesteś moim najcudowniejszym słoneczkiem.
- Ja Ciebie też mamusiu
 Wyrywam się z jej objęć i na pożegnanie macham jej ręką w jedną i drugą stronę. Jak dobrze, że nikt nie przechodził obok , bo byłaby beka.
- Och, Leosiu! - no nie znowu ona - zapomniałeś wziąść piłki z samochodu.
  Niecelnym strzałem podaje mi piłkę, która odbija się o moje nogi i trafia w wazon postawiony w rogu holu szkoły.
- To ja idę, kocham Cię synku - no tak, narozrabiała i teraz postanowiła sobię uciec, cała ona. Jesteśmy tacy sami.
 Porcelanowe kawałki przedmiotu, chowam pod najbliższe zasłony. No nibym powinienem zawołać woźnego, albo jakąś sprzątaczkę, ale nie mam zamiaru robić z siebie idioty.
 Podnoszę piłkę i oglądam ją z każdej strony. Rozerwane szwy, kilka przetarć i nawet dziura w materiale, ta zabawka naprawdę dużo przeżyła.
 Zastanawia mnie jak będą wyglądali uczniowie mojej klasy. Czy będzie tam jakaś fajna laska, na którą mógłbym spojrzeć i szczerze powiedzieć, że jest warta mojej uwagi? A może będzie tam jakiś inny przystojniak oprócz mnie, Diego i Federico, który podkradać nam będzie najfajniejsze dziewczyny. Nie no, nie ma większych przystojniaków od nas... no chyba, że kosmici podkradną nam włosy i złączą w jednego faceta. Oczy i klatę Federico, moje nogi i podbródek, no i barki Diego to byłby facet idealny. Tylko co z włosami, ponieważ każdy z nas ma zadbane włosy, ale cóż moje są najlepsze. Przynajmniej ja tak sądze.
- Verdas! - słyszę krzyk swojego przyjaciela, ale nie wiem z której strony.
 Nagle na moich plecach czuję wielki ciężar, a tak naprawdę około osiemdziesięciokilowe ciele czyli Federico Pasquarelliego.
 Odwracam się do niego i ciepło go witam.
Po krótkiej rozmowie z Fede, w jednej z wchodzących do szkoły osób rozpoznajemy Hernamdeza i właśnie w tej chwili zaczyna się zabawa. Pasquarelli jak zwykle chcę popisać się swoimi zdolnościami i z zamiarem uderzenia Diego, rzuca piłkę daleko przed siebie. I może wszystko wyszło by cudownie, gdyby nie fakt, że piłką dostała jakaś dziewczyna, a nie nasz przyjaciel.
Jak prawdziwi faceci uciekamy najdalej jak tylko potrafimy, nie wiem jak Fede, ale ja chce uniknąć odpowiedzialności za nie swoje czyny. To jego wina! Ja jestem niewinny! Kurde, ale rzut Federa był zajebisty, to muszę przyznać. Oczywiście, gdyby nie ta dziewczyna. Co jej w ogóle strzeliło do głowy, żeby wchodzić na linię strzału? Musi nie być za mądra. Sama się o to prosiła, nikt nie kazał jej tam podchodzić!
- No to co Federro, idziemy usiąść? - pytam przyjaciela, ale on chyba nie za bardzo mnie słyszy, ponieważ z otwartą gębą wpatruje się w drzwi jakby stał tam niewiadomo jaki towar.
- Federico, żyjesz? - macham mu ręką przed twarzą, ale ten jak zahipnotyzowany ignoruje mnie.
- Halo, żeluś? Jesteś tam? 007 zgłoś się! - zaczynam się o niego naprawdę martwić, nawet ja nie potrafie odpłynąć na tak długo.
 Federico w pewnym momencie zaczyna szeroko się uśmiechać, czy on sobie robi ze mnie jaja?
- No i co się tak szczerzysz, ty nie wychowana szujo - o kurwa to ta blondi, nie za dobrze. Pewnie jest wściekła, wole odsunąć się na bok.
  Trochę przestraszony oddalam się od nich, nie chce się z nikim kłócić, a zwłaszcza nie z tą płonącą nienawiścią dziewczyną.
 W pewnym momencie przede mną staje zgrabna szatynka w różowej sukience. Szkoda, że nie widzę twarzy. Chyba jest przyjaciółką tej blondynki, ponieważ stoi przy nich i podsłuchuje rozmowe. Nie ładnie dziewczyno.
 Aby dowiedzieć się jak wygląda, wdaje się z nią w dość nieprzyjemną konwersacje. Można nawet stwierdzić, że jest bardzo irytującą osobą.
 Kiedy tylko dziewczyny odchodzą, podchodzę do Fede i mówię:
- Co za idiotki, no nie Fede?
- Lu! Lukrecja? Ludosława? Ludovica? - wymienia imiona, a ja patrze na niego jak na debila.
- Federico? O co Ci chodzi?
- Lucja? Ludograda? Lucylla? Luiza?
- Feder? Czy ona Cię zaczarowała? - pytam poirytowany jego zachowaniem.
 Nagle mój przyjaciel cudzi się i wkurwiony drze się na cały głos:
- Jak to nie warto tracić czasu? Na mnie nie warto? Co za głupia pinda!
- Dobra, wyluzuj stary. Co Ci się w ogóle stało?
- Hejoł koledzy! - za naszych pleców wyłania się uśmiechnięty od ucha do ucha Diego.
- Cześć - odpowiadamy razem i zbijamy z nim sztamę.
- Co wy tacy nie w humorze panowie? Myślałem, że cieszycie się na te trzy lata - mówi z kpiną, no tak tylko on był przeciwny tej szkole. Bał się,że nie da sobie rady.
- Tak, gdyby nie fakt, że pokłóciliśmy się z tamtymi lasencjami - wskazuje palcem na te miłe dziewczęta, na co Hernandez robi się cały czerwony.
- Francesca, kurwa! Czy ta dziewczyna musi być wszędzie?
- Znasz ją! A wiesz kim jest ta blondynka? - Feder jakby obudzi się z transu i z nadzieją patrzy na Diegio.
- Nie, ale widziałem jak dostała piłką w ryj od kogoś żałujcie, że tego nie widzieliście - Nawet mi nie przypominaj! Chciałem trafić w Ciebie - wkurwiony Pasquarelli, psuje swoją grzywkę ręką.
- Widzicie, mam farta. Szkoda tylko, że ona dostała. Z resztą ocaliła moją boskość
 Ja i Diego wybuchamy głośnym śmiechem, natomiast Federico ślepo wpatruje się w blondynkę z którą jeszcze kilka minut temu kłócił się w niebogłosy.
Kurde, wyczuwam kłopoty. Mam tylko nadzieje, że mój przyjaciel nie wpieprzy się w relacje z tą blondi. Zapowiadają się trzy cudowne lata, aż nie mogę się doczekać.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Wita was Ola, w ten piękny kończący gimnazjum czas.
Dziś o 16 mam zakończenie, czy się cieszę? No niby tak, ale z drugiej strony jest mi smutno.

To jest pierwsza część rozdziałów specjalnych. Chcecie takich więcej, czy nie za bardzo przypadło wam takie coś do gustu?
W planach mam napisanie takich jeszcze pięciu <3
Opinie zostawiajcie w komach <3
Rozdział już w niedziele <3