Chapter 32

~Violetta~

Dziwne. Nawet bardzo dziwne. Wiem, że nie mówi się zbyt dużo o życiu prywatnym ministrów, ale chyba telewizja huczałaby na temat wesela Ferro. Ona systematycznie udziela profesjonalnych wywiadów i przynajmniej dwa razy w roku pojawia się na okładkach czasopism: tych politycznych jak i modowych. Szczerze powiedziawszy to prędzej spodziewałabym się, że wyjdzie za Pasquarelliego, który dopiero co wrócił albo umrze w samotności z tęsknoty za nim. Z drugiej strony słyszałam kiedyś, że Ferro chodzi do szpitala. Odwiedza tam kogoś. To musiał być Diego, pewnie ta bójka z Federico za czasów szkoły musiała mu nieźle zaszkodzić. Nie wnikam w takie sprawy, ale dawno nic mnie tam nie zaciekawiło. Wkładam do koszyka kilka najpotrzebniejszych kosmetyków i artykułów spożywczych. Nie chcę wracać do domu po tej kłótni z Leonem. Jesteśmy małżeństwem, ale awantura jaką mi zrobił... To zabolało. Nie jestem niczemu winna, a szczególnie nie jestem winna temu, że Pasquarelli wrócił do kraju. Martwię się o Leona, w końcu taki szok mógł spowodować nasilenie depresji. Mimo wszystko obecnie bardziej boję się, że mnie skrzywdzi. Boję się, że jak dzisiaj wrócę to będzie miał atak furii i mnie pobije albo zgwałci. Wiem. To jest zupełnie irracjonalne, ale to właśnie czuję. Pojedyncze łzy spływają po moich policzkach.
- Spokojnie Vilu, wszystko będzie dobrze - szepczę cichutko do siebie. To nie pomaga. Wymuszam uśmiech na twarzy i kontynuuję szukanie produktów na półkach. Płacę za wszystko i pewnym krokiem wychodzę na dwór. Kieruję się na przystanek autobusowy, z którego pojadę do hotelu. Nie wsiadam do autobusu. Potrzebuję chwilę ochłonąć po nadmiarze wrażeń, więc siedzę jeszcze chwilę na ławce. Nagle w oddali dostrzegam charakterystyczną fryzurę. To musi być Pasquarelli. Jestem tego pewna. Wstaję i szybkim krokiem idę w jego stronę. Niespodziewanie zatrzymuje się przed nim taksówka. Wysiada z niej jakaś blondynka. Przez ułamek sekundy wydaje mi się, że to niemożliwe a potem uświadamiam sobie kim jest ta dziewczyna.
- Ferro - wyrywa mi się. Na szczęście nikt tego nie słyszy. Przypatruję się im chwilę i odchodzę z powrotem na przystanek z myślą "Hernandezowi się to nie spodoba".

~Ludmila~

Odbiorca: Diegito
Diego kochany, nie wrócę dziś do domu. Nie martw się, muszę załatwić coś ważnego. Kocham, Lu <3
23/04 19:54

Nadawca: Diegito
Where are you? Martwie się jak cholera. Jesteś bezpieczna?
23/04 19:56

Odbiorca: Diegito
Cała, zdrowa i nic mi nie grozi. Spokojnie :) Mam posiedzenie rady ministrów :(
23/04 19:59

Nadawca: Diegito
Okej, w takim razie wykąpię się i idę spać. Dobranoc, trzymaj się.
23/04 20:00

Musiałam okłamać Diego. Wcale nie mam posiedzenia rady, ja po prostu nie chciałam, żeby wiedział, że poszłam do mieszkania Federico, aby na spokojnie wszystko z nim sobie wyjaśnić. Mam nadzieje, że uda nam się dojść do ładu i składu. Bardzo za nim tęskniłam, jego obecność dobrze mi robi. Mam nadzieje, że... że będzie dobrze.
  Rozglądam się po pokoju hotelowym, w którym zatrzymał się włoch. Wielkie, królewskie łoże, które zajmuje trzy czwarte miejsca, jest wprost idealne. Mam ochotę położyć się na nim i przeleżeć całe życie. Na przeciwko łóżka wisi olbrzymi kilkudziesto calowy telewizor, a obok znajduje się duża, dębowa szafa i gdyby nie piękny balkon, to pokój nie wart byłby swojej ceny.
  Do pokoju wchodzi Federico, a moje myśli stają się zupełnie puste. Ręcę zaczynają mi się pocić, serce kołocze w klatce piersiowej, a wzrok ląduj na czubkach beżowych butów. Denerwuje się, strasznie się denerwuje, ale do tej rozmowy musiało kiedyś dojść. Nie tchórz Ferro!
- A więc? - szepczę - To ty, Federico
- Tak, ja - szepczę pod nosem bardziej do siebie, niż do mnie.
  Atmosfera między nami jest gęsta, na tyle, że można byłoby kroić ją nożem. Z resztą nie mogłam spodziewać się niczego innego, oby dwoje zraniliśmy się bardzo dawno temu i tak naprawdę żadne z nas nie wie co czuję to drugie. Może on już kogoś ma? Może na mnie nie czekał?
No i kurwa co on do cholery jasnej robił tyle lat?
- A więc - zaczynam jeszcze raz - jak życie?
- Dobrze, a twoje? - pyta mnie nieśmiało.
- Też dobrze
- To super - odpowiadam krótko.
  Nie mam pojęcia, o czym mam z nim rozmawiać. Czuje się niekomfortowo, z resztą nie ja jedyna. Federico też nie czuje się najlepiej w tej sytuacji.
- Masz kogoś?
 Patrzę na niego zdezorientowana, spotykamy się pierwszy raz od dwunastu lat, a on pyta mnie o to czy kogoś mam?
- Nie, a ty?
 Federico przechyla głowę w bok i patrzy na mnie, a ja wyczekuje jego odpowiedzi.
- Nie - wymamrotał pod nosem
  Moje serce zaczęło fikać fikołki. Uśmiechnęłam się co nie uszło jego uwadzę.
- Tęskniłem za twoim uśmiechem - wyznał po pewnym czasie. Zarumieniłam się, jego komplementy zawsze sprawiały mi przyjemność, jednak po tak długiej nieobecności to wszystko po prostu mnie onieśmiela.
- Byłem w wojsku, mam status majora - zaskakuje mnie, nie spodziewałam się tak odważnego posunięcia.
- Jestem w szoku, naprawdę?
- Tak, w sumie wróciłem tylko dlatego, że zostałem postrzelony. W innym razie zostałbym tam i spęłnił swoje obowiązki wobec ojczyzny, aż do emerytury
  Poczułam straszny smutek, nie wrócił tu dla mnie. Wrócił, bo musiał. Ja jestem tylko punktem, który może zaliczyć przy okazji. Nabrała mnie nagła ochota wyjścia z jego mieszkania i zostawienia go daleko w tyle, jednak niepotrafie tego zrobić, za bardzo zależy mi na nim. Jesteśmy tak blisko naprawienia sytuacji, która kilka dni temu była dla mnie bez wyjścia.
- Z tego co wiem, to ty też nie próżnowałaś. Minister spraw zagranicznych? Nieźle kocha... Ferro
  Chciał powiedziedzieć kochanie? Czy on chciał powiedzieć do mnie kochanie? Czy, aby napewno się nie przesłyszałam? A może to moja chora wyobraźnia płata mi figle?
- Lu jesteś tam? Gadam jak najęty, a ty chyba nie za bardzo mnie słuchasz
- Przepraszam, zamyśliłam się. O czym mówiłeś?
- Nie ważne, nie warto do tego wracać. Z innej beczki, podobał Ci się wierszyk i kwiatki? - pyta, a ja nie mam pojęcia o czym on do mnie mówi.
- Jakie kwiaty?
- Te, które wysłałem kilka dni temu. Jak tylko wróciłem do Londynu, postanowiłem pokazać Ci, że tu jestem. Chodziasz, jak teraz się nad tym zastanowiłem, to jestem pewny, że to Diego je wyrzucił. Ten skurwiel zrobi wszyst...
- Nie mów tak o moim przyjacielu - wstaje gwałtownie z jego łóżka- nie masz prawa tak o nim mówić
- Nie mam prawa? Od kiedy ty go tak bronisz? - Federico podniósł głos pierwszy raz tego wieczoru, pierwszy i napewno nie ostatni.
- Od momentu w którym jako jedyny został ze mną, a nie spierdolił do wojska - wyrzucam z siebie, mimo, że nie chcę tego mówić, to on mnie do tego zmusza.
- Skoro tak dobrze Ci z nim, to idź sobię teraz do niego. Z resztą, mam to w dupie. Ja chciałem dobrze
- Ja też chciałam dobrze, ale z tobą się po prostu kurwa nie da
  Zabieram torebkę i wychodzę zostawiając go samego. Zostawiając przeszłość, do której nie powinnam wracać.
- Lu zaczekaj, kocham Cię
 Zatrzymuje się...
Moje serce przyspiesza...
Wybiegam z hotelu...
Zostawiam go...


~Diego~

Kurwa, martwię się o Ludmile. Tak nagle zwołali jej tę radę ministrów i nie wraca na noc. Dobra, ogarniam że muszą obgadać coś, co może zaważyć na losie całego kraju, ale no bez przesady. Nie wierzę! Nie mogę być taki nadopiekuńczy. Ludmi jest dorosła i potrafi o siebie zadbać. Ufam jej, ale nie ufam Pasquarelliemu. Sam fakt, że wrócił i chciał skontaktować się z Ferro po tym co jej zrobił jest wręcz skandaliczne. Niby wyraźnie zakazałem mu kontaktu z Lu, ale znając tego debila to pobiegnie do niej zanim ten rozkaz dotrze do jego mózgu wielkości orzeszka.
- Spokojnie, wszystko będzie dobrze. Ten bęcwał nie skrzywdzi mojej przyjaciółki. Cholera, ale jak ja mam być spokojny?!?! - coś ze mną nie tak skoro zaczynam gadać do samego siebie. O! Mam pomysł, szybki wypad na miasto. Niby miałem zostać w domu i się normalnie położyć, ale nie potrafię. Czas zacząć żyć jak dawniej - imprezy, dziewczyny, seks. Dopiero teraz widzę jak mi tego brakowało. Powinienem też zacząć znowu chodzić na mecze rugby - może tylko jako widz, lecz zawsze coś. W międzyczasie robię sobie obfitą kolację. W końcu alkohol na pusty żołądek to nie najlepsze rozwiązanie. Nie chce paść w klubie po dwóch rundkach czystej. Przebieram się w moje najbardziej stylowe ciuchy. Mimo ćwiczeń i tak to długo twa. Potem wjeżdżam do kuchni i na blacie zostawiam Lu karteczkę:
Nie martw się o mnie. Zmieniłem trochę plany na wieczór/noc. Idę do jakiegoś klubu, jeszcze nie wiem gdzie. Pewnie wrócę przed Tobą, bo to spotkanie rady ministrów znając życie przeciągnie się do późnych godzin i przenocujesz w hotelu. Mimo wszystko zostawiam karteczkę.
Diego
PS Wracam do życia!
Dzwonię po taksówkę, która przyjeżdża po chwili. Pytam gościa czy nie pomógłby mi z zapakowaniem wózka. Na szczęście ziomek jest miły, niewiele starszy ode mnie i mi pomaga.
- No to gdzie mam zawieźć? - pyta wsiadając do samochodu. Zastanawiam się przez sekundę.
- Do jakiegoś klubu - popatrzył na mnie zdziwiony. - Ostatnie lata przeleżałem w śpiączce, a potem dochodziłem do siebie w szpitalu. Wracam do życia.
- Rozumiem, no to może... Jakiś klub w centrum? Bardziej ekskluzywny czy raczej taki normalny? Wie pan, klub w którym alkohol jest dobry a nie kosztuje tyle co pralka.
- Nie mam fortuny do wydania, więc niech pan prowadzi do jakiegoś ogarniętego - facet uśmiecha się do mnie, chociaż w jego spojrzeniu wyczuwam współczucie i politowanie do tego co robię. Wisi mi to, szczerze mówiąc. Zaczynam wszystko od nowa. Gdy dojeżdżamy po klubu wypakowuje mój wózek i życzy miłej zabawy. Uśmiecham się do niego, bo pomimo tych dziwnych spojrzeń wydawał się równym gościem. Nie mija chwila kiedy znajduję się we wnętrzu budynku. Jak ja tu dawno nie byłem. Ludzie patrzą się na mnie z ukosa, w końcu nie codziennie inwalida wbija na imprezę. Podjeżdżam do baru i zamawiam piwo - tak na rozruszanie. W szpitalu nie miałem dostępu do takich trunków, więc teraz nie powinienem od razu szaleć. Po piwie do gry wchodzą mocniejsze napitki. Jestem coraz bardziej rozluźniony. Wreszcie nie czuję tych pieprzonych problemów. Cudownie! Nagle słyszę dziwne krzyki za mną. Odwracam głowę i odruchowo zaciskam powieki, czuję potworny ból na policzku. Do tego dochodzą kolejne ciosy. Jestem zbyt nachlany żeby się bronić. Nagle kilku facetów odciąga ode mnie napastników. Nie do końca wszystko rozumiem. Wiem tylko, że leżę na ziemi i nie mogę otworzyć zapuchniętych oczu. Czuję na sobie delikatną, damską rękę.
- Diego, spróbuj się rozluźnić. Pomogę ci - po głosie poznaję, że nie jest do końca trzeźwa. Nie mogę skojarzyć kogo to głos. Ona jakby czytała mi w myślach szepcze, a raczej przekrzykuje muzykę:
- Nie bój się. To ja. Francesca.

~Federico~

 Wszystko miało być łatwę. Wszystko miało iść we właściwą stronę, ale nie! Ktoś musiał to spieprzyć. I tym kimś, byłem ja! Byłem tak blisko pogodzenia się z nią, ale zamiast tego wolałem powiedzieć kilka słów za dużo i przegrać wszystko. Najpierw pierdolnąłem, że wracam z przymusu, potem zwyzwałem Diego, a na koniec wyznałem jej miłość. Spławiła mnie, zostawiła, odrzuciła. Kurwa, zrobiłem z siebie cholernego palanta. Na pewno przyjęła to jakbym na siłę próbował ją zatrzymać.
  Zaciskam dłoń w pięść, po czym uderzam się nią w skroń.
- Pasquarelli, ty idioto! Czemu za nią nie biegniesz?
  Gdybym był mądrzejszy, gdybym tylko przemyślał to co mówię to nic by się nie stało. Ale nie, ja zawsze muszę wszystko spieprzyć.
- Przepraszam coś się stało? - pyta mnie podstarzały mężczyzna, po plakietce na jego marynarcę wnioskuje, że jest tu pracownikiem i ma na imię Jeffry.
- Nie, wszystko jest w porządku - niestety samotna łza spływająca z mojego oka zdradza moje prawdziwę uczucia.
- Masz bardzo ładną pannę kolego - zaśmiałem się
- Nawet nie wie pan, jak bardzo chciałbym, aby była moja - mówię rozmarzony.
 - Oj, młodzieńcze. Dla takich panienek, zawasze tracimy głowę. Nie jesteś jedynym pantoflem, który gania za dziewczyną, a myśli, że jest pies na baby
 Nie mam pojęcia o czym on mówi, wiem, że w jego słowach jest ukryty jakiś morał, ale znalezienie go może zając mi trochę czasu. Dlaczego wszystko jest takie trudnę?
- Pamiętaj chłopczę mimo, iż myślisz, że twoja męska duma jest najważniejsza, to grubo się mylisz. Najważniejsze jest szczęście, a żeby je mieć trzeba chować tą piepszoną dumę do kieszeni i ganiać za nim jak pszczoła za miodem, kroczek po kroczku, rozumiesz? - kiwam głową na tak - A więc chłopczę, dlaczego jeszcze tu stoisz?
  Dziękuje mu w biegu i udaje się do swojego pokoju. Muszę wziąść z niego pieniądzę i dokumenty, a potem zamówić taksówkę, którą podjadę prosto pod jej dom. Muszę z nią porozmawiać, muszę schować dumę i pokazać, że naprawdę mi zależy. Muszę pokazać, że dla niej jestem w stanie zrobić wszystko.
 Gdy tylko wchodzę do pokoju cały mój entuzjazm zanika, zmienia się w strach. Co jeżeli pojadę tam i zrobię z siebię idiotę? Nie mogę tak po prostu do niej jechać. Tam jest Diego, a wolałbym już nie kłócić się z nim, zwłaszcza w obecności Lu. Co mam robić? Schowaj dumę ty jebany idioto! Ale tu nie chodzi o dumę. Tu chodzi o Diego. Ten bałwan jest numerem jeden na liście moich problemów.
 Siadam na łóżku i chowam twarz w dłonię, czuje się jak szczeniak. Jak nic nie warty pies.

// - Pasquarelli, jak mogłeś?
Jej długie, zgrabne nogi cudownie prezentują się w czarnych szpilkach, boski tyłek i jędrne, duże cycki idealnie pasują do całej jej sylwetki, no i na dodatek jest fajna z ryja, czego więcej można chcieć?
- O co ci chodzi Ferro, jeszcze nic nie zdąrzyłem zrobić
Podnoszę ręcę w geście obronnym, oczywiście wiem, o co jej chodzi, ale lubie czasem poudawać kretyna
- Powiedziałeś dyrektorowi, aby wepchnął nas wszystkich razem
- Nie rozumiem o co ci chodzi, musisz mówić do mnie jaśniej, jestem psem i nie rozumiem co do mnie mówisz
Dziewczyna zaciska dłonie w pięści, czasem strasznie denerwowały mnie jej gadki na temat tego, że jestem głupim psem, bo gram w Rugby, nigdy mnie nie poznała, nie rozmawiała ze mną na osobności, od razu wystawiła mi opinie i trzyma się jej od trzech lat.
- Jesteś większym idiotą, niż myślałam, a po następne co twoje i moje walizki robią w jednym pokoju z dwuosobowym łóżkiem? To twój kolejny podstęp, aby utrudnić mi życie psie?
Szczerze, jej słowa sprawiają mi przykrość. Ja, nie wyzywam jej, ani nieoskarżam bezpodstawnie, gdyby tego nie robiła, to napewno nie chciał bym jej rozkochać i zostawić, ale sama się o to prosi, a szkoda.
- Zapytaj swoje przyjaciółeczki, bo to ich wina, że jesteśmy tu w jednym pokoju
Omijam ją i zostawiam, czy naprawdę muszę być zakochany w takiej zołzie?//

Na to wspomnienie, łzy same cisną mi się do oczu. Na cholerę ja robiłem to wszystko? Na cholerę, wtedy próbowałem się do niej zbliżyć? Gdybym wtedy odpuścił i wybrał tą idiotkę Camilę, to moje życie byłoby... jeszcze większym koszmarem, nie oszukujmy się.
 W pewnym momencie drzwi do mojego pokoju otwierają się, zaniepokojony patrzę w ich stronę.
- Ja też Cię kocham Fede
 Blondynka rzuca się na mnie i złącza nasze usta w pocałunku. W pocałunku pełnym tęsknoty, pasji i miłości. Czuję ulgę.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Heloł <3
Jak tam u was mordeczki? U mnie wspaniale, o dziwo ZDAJE ! Jestem z siebie dumna XD
O mału zbliżamy się do końca :(
To ostatni tydzień z naszym fioletowym serialem :(
Nie wiem jak wy, ale ja będę płakać :(
Życzymy wam miłego dnia
Ola i Mar <3