Chapter 33

~Francesca~

Za wszelką cenę chcę pomóc Diego, nie mogę go tak zostawić w tym klubie. Byliśmy przyjaciółmi, znajomymi, a teraz jestem jego nauczycielką - to chyba wystarczy jako powód mojego zachowania. Proszę kilku gości o podniesienie Hernadeza na lekko poturbowany wózek inwalidzki. Na szczęście ogarniają sytuację i wykonują moją prośbę. Wyprowadzam półprzytomnego Diego przed budynek i zamawiam taksówkę. Czekam na nią dobre piętnaście minut, trzymają dłoń na ramieniu kolegi. Chyba mogę go tak określić. W sumie to sama nie wiem jak obecnie wygląda sytuacja między nami. Dobra, teraz to nie ważne. Kierowca taksówki wpakowuje Diego na tylne siedzenie, nie zadając zbędnych pytań. Jestem mu za to ogromnie wdzięczna.
- To gdzie panienkę zawieźć?
Szczerze powiedziawszy nie mam zielonego pojęcia gdzie obecnie mieszka Hernandez. Znaczy się, mówił że z Ferro, ale i tak nie znam dokładnego adresu. Szybko analizuję całą, fatalną sytuację i już pewniejszym głosem mówię:
- Do najbliższego hotelu o normalnym standardzie.
Taksówkarz kiwa głową i rusza przed siebie. Przez całą drogę panuje niezręczna cisza, ale na szczęście wcale tak długo nie jedziemy. Po półgodzinnej męce z załatwianiem pokoju i dotransportowaniem tam Hernandeza mogę chwilę odpocząć. Przez chwilę zbieram się w sobie by zmoczyć ręczniki i obłożyć nimi opuchniętego Diego. Po umywalką w łazience znajduję wodę utlenioną, więc przemywam nią kilka ran pod prawym okiem i na dłoni, w której pewnie trzymał szklankę. Hernandez cały czas coś mamrocze, ale staram się to ignorować. Poszłam do klubu żeby się napić i odreagować, a nie żeby ratować dupę byłemu przyjacielowi, który, o ironio, jest moim uczniem. Zdenerwowana wchodzę do łazienki. Opieram się o blat, przeglądając w lustrze. Całkiem nieźle wyglądam jak na nieciekawą noc. Ochlapuję twarz zimną wodą i postanawiam się przewietrzyć. Gdy wychodzę z łazienki Diego śpi jak zabity, jak dla mnie cudownie. Łapię kartkę i długopis z logo hotelu i sprawnie zapisuję co powinien zrobić się obudzi, a mnie nie będzie. Nie myśląc dużo wybiegam z pokoju hotelowego prosto na deszcz. Idealnie. Właśnie tego potrzebowałam. Nagle rozlega się przenikliwy dźwięk mojego telefonu. Chroniąc ekran przed kompletnym zamoczeniem, odczytuję "Marco". W moich myślach pojawia się tysiąc przekleństw, po których odebrałam połączenie.
- Fran! Gdzie ty jesteś?!? Martwię się. Dzwoniłem do twojego szefa, do Camili, zajrzałem do szkoły. W telewizji huczy o wypadkach przez deszcz.
- Zmieniły mi się plany - do oczu napływają mi łzy. Sama nie wiem dlaczego.
- Do jasnej cholery. Mogłaś zadzwonić - Marco puszczają nerwy. Przez chwilę pomiędzy nami panuje niezręczna cisza. Słyszę jak uspokaja oddech.
- Gdzie jesteś? Przyjadę po ciebie?
- Nie przyjeżdżaj. Wszystko w porządku. Wrócę rano. Idź spać.
- Nie pieprz. Wiem, że mnie zdradzasz. Kto to? - łzy ciekną mi po policzkach. Wiem, że prawda już nic nie da, bo jak by to zabrzmiało? "Jestem bezpieczna. Wyszłam z hotelu żeby się przewietrzyć. Czeka tam na mnie Diego Hernandez. Uratowałam mu życie w klubie nocnym". Cudownie!
- Rozumiem. Nie. Nie rozumiem. Leć do swojego pieprzonego kochanka. Może on zaspokoi twoje popierdolone potrzeby. Ja już nie mam na to siły.
Marco się rozłącza, a ja siedzę zapłakana i przemoknięta do suchej nitki na jednej z wystaw sklepowych. Jednego nie rozumiem: Gdzie podział się mój cudowny i kochający chłopak?


~Federico~

-A pamiętasz jak w drugiej klasie podstawiłem Ci nogę, jak szłaś na stołówce i przewróciłaś się na tego kolesia, od którego tak strasznie śmierdziało potem? - rozbawiony pytam Lu, na co ta zakłada ręce na piersi i odwróca się napięcie plecami do mnie.
- Ach! Wiedziałam, że zrobiłeś to specjalnie idioto
- Kochanie, nie denerwuj się na mnie - robię swoją ulubioną minę zbitego psiaka, to zawsze działa na kobiety.
- Wiesz jak bardzo bolała mnie kostka? Nie mogłam chodzić na zajęcia przez dwa tygodnie, wiesz jaka to była dla mnie udręka Pasquarelli - wściekła syczy moje nazwisko przez zęby.
- Po nazwisku, to po pysku - ups, wymsknęło mi się !
- Och, masz szczęście, że to było tak dawno temu. Z resztą, ja też nie byłam wobec Ciebie uczciwa - ostatnie zdanie szczepczę jakby bała się, że gdy je usłysze to... zaraz, zaraz.
- Jak to, nie byłaś uczciwa? Co mi zrobiłaś larwo?
 Ludmila uśmiecha się parszywie, po czym wyjawia największą tajemnice mojego życia.
- W pierwszej klasie to nie Leon obciął Ci grzywkę, to Ja ci ją ścięłam
 Wybucham, dosłownie wybucham. To ja cały czas oskarżałem o to Verdasa, a ta ni z gruszki, ni z pietruszki wyjawia mi, że to ona. No kurwa, musiałem chodzić łysy przez cały rok szkolny, czułem się upokorzony i w sumię zemściłem się za to na Leonie wlewając mu do ulubionych butów zupę pomidorową z puszki. Biedny, nieszczęśliwy, bez podstawnie ukarany Verdas.
- Dlaczego ty to zrobiłaś? Płakałem jak głupi kiedy się obudziłem
 Blondynka wybucha śmiechem, a ja gotuję się ze złości. No jak tak można? Czuje się zraniony.
 Po chwili Lu poważnieje i siada naprzeciwko mnie. W moim tymczasowym pokoju hotelowym nie ma zbyt wiele miejsca, aby usiąść na krzesłach więc musieliśmy rozłożyć się na łóżku, co nie zbyt podobało się wielkiej pani minister. No cóż, poradziłem sobię na polu walki, poradzę sobię również w piętnastometrowym metrażu.
- Naprawdę wróciłeś tu tylko z przymusu? - w jej oczach dostrzegam mieszankę smutku i radości, rozczarowania i dumy, ciekawości i braku chęci na usłyszenie mojej odpowiedzi, cholera Pasquarelli nie powiedz niczego głupiego.
- Nie. Wróciłem, ponieważ przemyślałem wszystko i doszedłem do wniosku, że jestem w stanie wybaczyć Ci to co zrobiłaś z Hernandezem
- Ty jesteś mi w stanie wybaczyć? - pyta rozdrażniona - to chyba ja powinnam wybaczać Ci tą nieobecność
- No chyba nie! Gdyby nie twoja niewierność, to wszystko byłoby dobrze. Ja bym nie wyjechała, a ty nie musiałabyś mnie przepraszać - no i właśnie o palnięcie czegoś takiego mi chodziło, kurde powinienem to wcześniej przemyśleć.
 Miłość mojego życia patrzy na mnie jak na wieśniaka orającego pole zimową nocą.
- Ty chyba nie wiesz co mówisz Federico
- Wiem - nie, nie wiem, Lu nie wierz mi błagam, gdybym tak teraz zaczął myśleć na głos, to zdołał bym uratować całą tą sytuacje, ale duma mi na to nie pozwala, muszę dalej iść w zapartę.
- Po pierwsze nie mów do mnie tym tonem Fede, a po drugie masz racje. Przepraszam. Popełniłam błąd, ale uwierz mi, nie pamiętam nic z tam tej nocy. Upiłam się do nieprzytomności. Nie wiedziałam gdzie jestem i co robię. Zraniłam Cię, zraniłam nas, ale uwierz mi ja naprawdę nie wiedziałam co robię - w jej oczach zagościły łzy, żałowała, ale kurwa, nie tylko ona jest tu winowajcą.
- A może Diego chciał Cię wykorzystać?
- Czy Ciebie już do reszty pojebało? Diego nigdy by mi czegoś takiego nie zrobił! Jest świetnym facetem, a nie jakąś świnią, która rżnie wszystko co popadnie - no i znowu charakterek pani Ferro postanowił się zmienić. Och ! Bedę miał z nią przerąbane w przyszłości. Przez chwilę nawet zastanawiam się czy nie powiedzieć jej o moim wcześniejszym spotkaniu z nim, ale lepiej będzie jak on sam się jej do tego przyzna. A zrobi to choćbym miał pochlastać mu tą głupią mordę jeszcze raz.
- Dobrze, przepraszam. Nie chciałem tak powiedzieć, po prostu jestem ociupinkę zły, że tak go bronisz, ale to przez zazdrość. Powinnaś zrozumieć
 Dziewczyna głośno wzdycha, po czym delikatnie się do mnie uśmiecha.
- Zazdrosny? Naprawdę jesteś zazdrosny? Muszę to sobie zapisać - wywracam oczami, cholera i teraz nie da mi spokoju.
- Zawsze byłem zazdrosny, o dziwo zawsze o Hernandeza
- O Diego? Dlaczego o niego? Ja i on to tylko przyjaciele, nie ma między nami niczego więcej - ty się jeszcze pytasz dlaczego ! Przyjaciel się nie całują ! Kurwa, czy ona czasem myśli zanim coś powie?
- Wiedział, że jestem w tobie szaleńczo zakochany - na twarzy Lu pojawiają się dwa urocze rumieńce, aż miło popatrzeć - mimo to, był w stanie zrobić wszystko, aby mi Cię odebrać. Zakochał się w tobie. Miał w dupie to, że uganiałem się za tobą od trzech lat, że zależało mi jak cholera. Chciał Cię mieć, ale ja też pragnąłem twojej bliskości. W końcu udało mi się zdobyć twoje serce, jednak ta jebana szuja znowu wszystko zniszczyła
- Jesteście kwita, on dzięki tobie siedzi na wózku, a ze szpitala wyszedł kilka tygodni temu - czyli to jednak moja wina, zasalutowałbym sobie, ale Ludmila by mnie zabiła.
- Oj, przykro mi - nie potrafie powiedzieć nic więcej, w sumie mam w dupie to co się z nim dzieje.
- Chce, żebyś wiedział, że nigdy nie zależało mi na nikim innym. Mimo, że na początku Cię nie lubiłam, to przy bliższym poznaniu przekonałam się jak cudownym człowiekiem jesteś. W moim sercu, nie ma miejsca na nikogo innego- Lu przybliża się do mnie i siada okrakiem na moich kolanach. O cholerka! - i teraz mam zamiar Ci to udowodnić.
 Chwilę później złącza nasze usta w namiętnym pocałunku. Jedną rękę wplata w moje włosy, a drugą zaczyna rozpinać guzinki w mojej koszuli. I mimo, że jestem strasznie napalony, a pocałunek jest po prostu cholernie zajebisty, to muszę to przerwać.
- Lu, nie ! - zdezorientowana posyła mi pytające spojrzenie - chcę, aby nasz seks był wyjątkowy. W wyjątkowym miejscu, o wyjątkowym czasie. Nie musisz mi nic udawadniać, wierze w każde twoje słowo kochanie - sam się sobie dziwie, ale ja naprawdę nie chcę robić nic pochopnie , chce udowodnić jej, że mi zależy.
- Hmmm, przepraszam. Myślałam, że...
- Ciiii - przykładam jej palec do ust - przestać gadać, pocałuj mnie w końcu.
 Nasze usta poraz trzeci tego dnia znajdują wspólny rytm. Czuje się cudownie. Mam swoją księżniczkę przy sobie. Do szczęścia nie brakuje mi już nic.
- Zamieszkaj u mnie - blondynka szepcze między kolejnymi pocałunkami.
- Chcesz tego, Lu?
- Pragnę, abyś był przy mnie. Poza tym ten metraż nie jest dla Ciebie - uśmiecham się pod nosem.
- Chętnie z tobą zamieszkam Kochanie
- Kocham Cię
- Ja Ciebie też - całuje ją, a w mojej głowię echem roznosi się tylko jedno pytanie "Jak szybko ja i Hernandez się pozabijamy?".


~Diego~
Budzę się kompletnie obolały i skacowany. Potrzebuję dłuższej, serio mega długiej chwili na przypomnienie sobie ostatnich wydarzeń. Gdy już wszystko do mnie wraca rozglądam się za moją wybawczynią, Francescą. Dostrzegam zapisaną kartkę na pokaźnej szafce nocnej i z niemałym trudem sięgam po nią. Cauviglia kształtnymi literami nauczycielki włoskiego pisze, że poszła się przewietrzyć i postara się wrócić jak najszybciej się da. Poinformowała również recepcjonistkę, że pewnie będę potrzebował leków przeciwbólowych i mam dzwonić z telefonu hotelowego tak jakbym chciał zamówić jedzenie. Nie spiesząc się, proszę o te cholerne proszki. Niedługo po tym łykam je i za wszelką cenę próbuję znowu usnąć. Przed oczyma ciągle mam obrazy Fran z lekcji włoskiego, Fran z lat dzieciństwa, Fran ze szkoły i Francesci ratującej mnie w klubie. W jednej chwili dociera do mnie, że nie czuję potrzeby informowania Ludmili o zaistniałej sytuacji. Ostatnio ciągle mnie ignoruje, już nie cieszymy się swoim towarzystwem jak dawniej, za czasów mojego pobytu w szpitalu. Wręcz czuję między nami dystans, jakąś granicę czy mur chiński nie pozwalającą nam być takimi przyjaciółmi jak dawniej. W zamian za nią w moich myślach gości Francesca. Nie widzieliśmy się przez tyle lat. Wyładniała. To muszę przyznać. Chociaż jak tak dłużej pomyślę to zawsze była całkiem ładna. Jak podczas naszego pierwszego i za razem ostatniego pocałunku. To było tak dawno. Zaraz mi łeb rozniesie. Kurwa, zachciało mi się chodzić do klubów. Mniejsza o to, teraz pytanie za ile przyjdzie Cauviglia, bo bez niej nie ruszę się z tego hotelu. W końcu paraliż kończyn dolnych nie pozwala mi, od tak, wstać i wyjść.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

A więc jest rozdział <3
Co tu dłużej mówić, zostawiajcie opinie wkomach <3
Przypominam wam jeszcze o konkursie <3
Pozdrawiają was Ola i Mer <3