Chapter 24

~Francesca~ 

Jestem taka szczęśliwa. Nie wiem jakim cudem mogłam mieć jakieś wątpliwości czy coś. Teraz jestem w stu procentach pewna, że dobrze wybrałam. Marco jest mega mega kochany, słodki, nie szczędzi dla mnie kasy. Zawsze mnie broni, staje po mojej stronie. Tak jak wtedy, gdy ostatnio jedna z dziewczyn z naszego roku wywaliła się o moje nogi. No bo jak można tak nie uważać i plątać się koło takiej gwiazdy jak ja? Wkurzyłam się na maxa. Każdy wie, że mnie się nie tyka. No i ostatecznie zgniotłam jej dłoń ostrym obcasem. Poskarżyła się Marco, który podszedł do nas. On jest na szczęście taki cudownie naiwny, że tylko szepnął do mnie, przygryzając płatek mojego ucha "Nie przejmuj się nią, skarbie. Kocham cię". Uśmiech nie schodzi mi z twarzy. Odkąd zaczęłam spotykać się z moim misiem, układy cheerleaderskie nie stanowią dla mnie problemu. Tyle osiągnęłam w tym roku. Nie mam pojęcia co jest lepsze: chodzenie z Travellim czy wyrzucenie Lary z drużyny. Szybko wykopałam ją ze stanowiska kapitana, a że nikt mi się nie sprzeciwił to przejęłam to stanowisko. Baroni przeszkadzała mi w tym składzie, więc wyprawiłam ją z kwitkiem. Teraz jest zdecydowanie lepiej. Już dzisiaj jest zakończenie roku szkolnego. Muszę wyglądać cudownie, żeby wszyscy padli z wrażenia. Zakładam na siebie czarną koronkową sukienkę z wyciętymi plecami. Do tego czarne szpileczki z czerwonym spodem. Dwunastocentymetrowe chyba wystarczą. Jeszcze makijaż i fryzura, ale to za chwilę. Ktoś wchodzi do pokoju. Camila Torres. Ostatnio w kółko zawraca mi dupę. 

- Fran, pomożesz mi dobrać dodatki? Nie mogę się zdecydować - mówi to tak niepewnie jakbym miała ją zaraz ugryźć. W sumie to jest w tym trochę racji. Jej towarzystwo potwornie mnie drażni. Jeszcze do tego te prośby. Istna masakra!

- Nie! Torres, radź sobie sama. Jak nie wiesz co założyć na siebie to idź na to zakończenie nago, tylko nie plącz mi się pod nogami - ile można wysłuchiwać jej pojękiwań o bezinteresowną pomoc. Nie sobie dziewczyna sama radzi. Oczy Camili szklą się niebezpiecznie, ale mnie to nie rusza. Moja koleżaneczka zaczyna drzeć się nie wiadomo o co. - Wiesz? Chciałabym odzyskać dawną Fran. Tę Francescę, która nosiła sukienki w groszki, była nieśmiała, miła i zakochana w Diego!

Po tych słowach wybiega zalana łzami. Dobrze, że była nieumalowana bo by jej się tusz rozmazał. Bawi mnie jej upór. Ogólnie Camila zachowuje się jak jakaś milutka dziewczynka, która nie rozumie dlaczego zabrali jej lalkę. Powinna dorosnąć. Zrozumieć, że takie jest życie. Śmieję się cicho. Chociaż ja przejrzałam na oczy. Ktoś puka do drzwi. Nie mam ochoty z nikim się widzieć, ale odpowiadam "Wejdź". Do pokoju zagląda Marco już ubrany w idealnie dopasowany garnitur. Jaki on przystojny. - Coś się stało? Widziałem jak Cami wybiega cała zapłakana. Nie dało rady jej zatrzymać.  - Tak? Naprawdę? Nie była u mnie. Nic nie wiedziałam. Widocznie musiało się coś stać, ale teraz zostawmy ją w spokoju. Potem z nią pogadam - ostatnie słowa wypowiadam prosto w jego usta. Całuję go jak tylko najlepiej potrafię. Uśmiecha się. Teraz mam pewność, że nie wypyta mnie o nic więcej.

 ~Leon~

Federico zniknął kilka miesięcy temu, a ja dalej mam wrażenie, że obudzę się i go zobaczę. Pobijemy się. Ugotuję mu coś. On przeczyta mi kolejny wiersz, który napisał z myślą o Ludmile. Prawie nie wychodzę z pokoju. Co jakiś czas jednak muszę się pokazywać. Gra pozorów. Na półce leży mała karteczka wypisana niekształtnym pismem lekarza psychiatry. Podobno mam depresję, ale ja im nie wierzę. Kurwa, przecież wszystko było tak dobrze. Wszyscy w szczęśliwych związkach, miłość, przyjaźń, ptaszki ćwierkają. Tak było na początku września. Spieprzyłem wszystko. Zupełnie wszystko. Gdyby nie ja, on dalej by tu siedział. Może byłby z Ferro, ale nie. Ja stanąłem po stronie przyjaciółki zamiast kumpla. Przecież on też cierpiał. Też mógł nienawidzić siebie i Lu za to co się stało. Nie okazywałem mu wystarczającego wsparcia. Gdyby nie ja, wszystko byłoby dobrze. A tak to Pasquarelli szwenda się nie wiadomo gdzie, nie wiadomo po co. Może jest teraz mega głodny i spragniony, a może pławi się w luksusach i niczego mu nie brakuje. Może właśnie teraz myśli o nas, naszej paczce i chce wrócić, ale coś go powstrzymuje... Może tym czymś jest fakt, że nie żyje? W końcu przez te wszystkie miesiące nikt go nie znalazł. Nie mamy pewności czy dalej oddycha. Z jego temperamentem to nie zdziwiłbym się gdyby teraz konał na Saharze. A powinien być tu z nami. Kończyć kolejny rok szkolny. Wnerwiać się, że zawalił matmę, cieszyć z celującego z angielskiego i oblewać huczne zwycięstwo drużyny rugby. Szkoda, że wcale nie było takie huczne. Federico wyjechał. Diego dalej jest w śpiączce. Ja na treningach pojawiałem się spontanicznie. Ledwo przerznęliśmy pod wodzą Marco. Szkoda, że on też się zmienił. Biorę z komody nasze wspólne zdjęcie z Fede. On i jego metrowa grzyweczka zajmują prawie cały kawałek papieru. Pamiętam dzień, w którym je zrobiliśmy. Wtedy nie było jeszcze problemów. Byliśmy szczęśliwi... Łzy ciurkiem lecą mi z oczu. Już nie mogę, nie mogę bez niego wytrzymać! Ktoś bezczelnie wchodzi do pokoju, a przecież nikt nie ma tu wstępu. To Violetta. Siada koło mnie i zaczyna szeptać pocieszające słowa. W normalnej chwili uznałbym to za idealną sytuację do pocałowania jej, ale teraz potrzebuję samotności. Ona tego nie rozumie. Zawsze przychodzi w niewłaściwym momencie. Castillo kładzie mi dłoń na ramieniu. Strącam ją i podchodzę do okna. Wyglądam przez nie, a właściwie wpatruję się w niewidoczny punkt na niebie. Nie odwracając się mówię do Violetty:

- Chce być sam – mimo, że jej nie widzę, czuję to. Pragnie mi coś powiedzieć, ale moja oschłość skutecznie ją ucisza. 

~Ludmila~

Kolejny stracony dzień na siedzeniu przy Diego w szpitalu. Mimo upływu czasu nie obudził się, ciosy które dostał od MOJEGO Federico, były poważniejsze niż myślałam. Naszczęście jego stan nadal jest stabilny, co chodziasz troszkę mnie uszczęśliwia. Wiem, że to wszystko to moja wina, wiem, że gdyby nie moje wkroczenie do ich świata to nadal byliby szczęśliwymi przyjaciółmi, cieszącymi się ze wspólnie obchodzonego zakończenia roku. Niestety przeze mnie pokłócili się, stracili do siebie zaufanie, a na koniec rozstali , przecięłam gruby sznur symbolizujący ich przyjaźń, który już nigdy może nie związać ich z powrotem. 

Po moim policzku spływa pierwsza tego dnia, samotna łza, którą szybko wycieram kciukiem. 

Lekarze nie zwracają swojej uwagi na Hernandeza, twierdzą, że jest "warzywem", które nie przeżyje. Gówno prawda, Diego jest silnym facetem, wierze w poprawe jego stanu i powrót do "świata żywych". Czasem nawet z nim rozmawiam, przepraszam go za siebie i za Fede, który do tej pory nie postawił swojej nogi w szpitalu. Boli mnie to, każdego dnia zastanawiam się gdzie jest i co robi? Czy myśli o mnie... o nas? Czy kocha mnie jeszcze? Czy żałuje tego, że zostawił Leon, bez słowa wyjaśnienia? Czy kiedykolwiek będzie w stanie wybaczyć mi to, co zrobiłam? I czy tęskni za mną? 

Bo ja, tęsknie za nim codziennie, brakuje mi go. Dziś oddałabym wszystko za jego uroczy uśmiech, chamskie zachowanie i romantyczne wiersze, które dostawałam codziennie razem z bukietem czerwonych róż. Nie mogę przestać o nim myśleć, nie mogę o nim zapomnieć. Leon popadł w depresje, z resztą nie ma co się dziwić, stracił go, mimo tego, że zawsze był przy nim i okazywał mu wsparcie... stracił brata, którego naprawdę kochał. Przez to wszystko cierpi jego związek z Vils. Moja przyjaciółka codziennie płacze po nocach, ponieważ Verdas stał się dla niej dość oschły i zmienił swoje zachowanie w stosunku do nas dwóch. Przestał rozwijać swoją pasje związaną z gotowaniem, w sumie cały czas siedzi w pokoju i nie daje oznak życia. Martwie się o niego, jego rodzice postanowili nawet wysłać go do psychiatry... Moje rozmyślania przerywa pikanie sprzętu medycznego, zerkam na łóżko na, którym leży Diego, chłopak ma silne drgawki. Jak szalona zrywam się z krzesła i biegnę do najbliższego pokoju w, którym przebywają lekarze. Niestety niespotykam ani jednej żywej duszy, nie wiem co robić kurwa mać, gdzie podziali się Ci pieprzeni medycy? Jak mała dziewczynka siadam na środku holu i wydzieram się o pomoc, nie wiem co robić. 

-Kurwa pomóżcie mu - krzycze najgłośniej jak potrafię - błagam, pomóżcie mu. 

Nigdy tak bardzo się nie bałam. On nie może zginąć, nie przeze mnie. 

-Przepraszam, co się stało? - podnoszę wzrok na osobę stojącą obok. Młody szatyn, z grzywką postawioną wysoko do góry, TAKĄ SAMĄ JAK JEGO. Ubrany w biały kitel posyła mi pytające spojrzenie

-Ratujcie mojego przyjaciela, błagam 

- Jak się nazywa pacjent i w której sali przebywa? - po tonie jego głosu mogę uznać, że jest zdenerwowany.

- Diego Hernandez, sala ... - 

-Przykro nam, jemu nie da się już pomóc. - przerywa mi, a przez moje serce przechodzi kolejny cios. 

ZABIŁAM GO. 

~~~~~~~~~

Witamy <3 

Dziś niestety dość krótko, ponieważ z Mar musiałyśmy skończyć pierwszą cześć opowiadania. Następny rozdział zacznie drugą połowę <3 

JAKO, ŻE JUTRO MAM URODZINY TO SZYKUJE DLA WAS NIESPODZIANKE <3 

POZDRAWIAJĄ WAS 

Ola i Mar <3