Capitulo 39

~Federico~

Leże na twardej, zimnej podłodzę. Moje ciało jest kompletnie bezwładne. Nie mogę się ruszyć, nie mam na to siły. Otwieram oczy, nie mam pojęcia, gdzie jestem i co tutaj robie. Nie rozpoznaje tego miejsca. W pomieszczeniu panuje mrok, nie widzę nic. Żadnych okien, żadnego światła. Próbuje przypomnieć sobie, wszystko co zdarzyło się wcześniej, ale ból nie daje mi na to pozwolenia. Kurwa, w co ja się wpierdoliłem.
- No, Pasquarelli widzę, że wstałeś
Ten głos, jakbym kiedyś już go gdzieś słyszał, ale nie jestem pewny gdzie.
- Kim ty jesteś? I gdzie ja jestem?
- Na twoim miejscu nie marwiłbym się tak o siebie, bo ty zginiesz ostatni. Niestety, twoi przyjaciele nie mają tego samego szczęścia.
- Jeżeli ich dotkniesz to pożałujesz, gdzie oni są?
-Bliżej niż myślisz
Słyszę kroki, a po chwili ktoś zapala światło. Zamykam oczy, światło mnie razi, muszę się do niego przyzwyczaić. Mrugam kilka razy, kiedy mój wzrok stał się ostrzejszy, rozglądam się po pomieszczeniu. Zamieram. Naprzeciwko mnie, siedzą moi przyjciele, przywiązani do krzeseł. Z ich ciał sączy się krew, a z moich oczu płyną gorzkie łzy. Zerkam na Leona, który podnosi głowę do góry z moich ust wydobywa się krótkie słowo `przepraszam`, mój wspaniały przyjaciel odpowiada mi zwykłym `nic się nie stało, nie obwiniaj się`. Nasz oprawca dostrzegł całą scene, chwycił za pistolet i jednym, celnym strzałem trafił Verdasa w sam środek głowy. Z jego ust pada krótkie `Żegnaj przyjacielu`, jego oczy zamykają się, umiera. Straciłem go. Kurwa. Ciemność.
Znów wraca mi świadomość, niemogę otworzyć oczu, ale słyszę wszystko co dzieje się wokół.
Rozmowa dwóch osób, strzały, krzyki i huk, ktoś upada. Zbieram w sobie wszystkie siły jakie mam. Otwieram oczy. Widzę leżącego, podziurawionego od strzałów Teo. Zamykam oczy... znowu ciemność.
Piski, krzyki,huki, dźwięki strzałów, wszyscy moim przyjaciele padają jedno po drugim, a ja nie mogę się ruszyć. Ta świadomość rani moje serce. Zbieram całą swoją siłe i otwieram powieki, moim oczom ukazują się już tylko dwie siedzące postacie, rozpoznaje w nich Salvatora i Louisa są dość mocno pobici. Co za potwór zrobił coś tak okropnego? Łzy spływają po moich policzkach. Po chwili znowu zamykam oczy... strzały... ciemność...
- Pasquarelli, obudź się, słyszysz mnie?
Otwieram oczy, patrze na osobę stojącą przede mną, o dziwo nic mnie nie boli. Postać ma na głowie kominiarkę, nie widzę jego twarzy. A szkoda, bo jedyne o czym myśle to splucie mu w tą głupią morde. Zabił moich przy...
- Co z Ludmilą?
Nagle wspomnienia z tamtego dnia wracają do mnie jedno za drugim. Lusia była, wtedy przy mnie. Kochaliśmy się ze sobą, a teraz ? Gdzie ona jest? Miałabyć przy mnie bezpieczna. Zawiodłem.
- Spokojnie, twoja dziewczyna jest jedyną bliską ci osobą, która jeszcze żyje, ale do czasu
Jego słowa są potwierdzeniem najgorszego scenariusza. Oni zgineli. Sal, Lou, Vini, Teo, Diego, Viola, Fran i ... i Leon. On padł jako pierwszy. Był najlepszym przyjacielem, a już go nie ma. Nie ma go. Nie ma ich.
- Posłuchaj Antonello...
- Skąd wiesz?
- O czym? O tym, że w mafii nazywają cię Antonello? Przypomnij sobie piętnasty czerwiec dwa tysiące trzynasty rok. Pamiętasz ten dzień? Pamiętasz co wtedy zrobiłeś?
- Zdejmi kominiarke i rozwiąż mnie to wtedy pogadamy jak faceci dupku
Dostaje tube na ryj, ale nie żałuje słów, które wypowiedziałem. Jest dupkiem, zabił moich przyjaciół, a jego następnym celem jest Lusia. Nie pozwole jej skrzywdzić. Zrobie wszystko byle by tylko była cała i zdrowa. Ona nie może odejść
- Czemu robisz to wszystko i kim ty kurwa jesteś?
- Chcesz wiedzieć kim jestem? Dobrze, zgoda
Mężczyzna zdejmuje kominiarkę, zamieram. Jestem w szoku... stoi przede mną
- Lorenco Martines, twój były przyjaciel, były szef Diega i Francesci. Pamiętasz mnie jeszcze?
- Tak, ale czemu ty, czemu to robisz?
- Naprawdę mnie nie poznajesz? Naprawdę nie pamiętasz co zrobiłeś piętnastego czerwca dwa tysiące trzynastego roku? Naprawdę jesteś takim idiotą?
- Nie znaliśmy się wtedy... poznaliśmy się dopiero w Buenos Aires. Nie znałem cię wcześniej
Lorenco wybucha śmiechem, kurwa mać o co tu chodzi.
- A pamiętasz może Hansa Cano?
- Tak, był członkiem naszej ekipy, ale ...
- No właśnie, ale co? No powiedz co mu zrobiłeś? Powiedz jak strzeliłeś wtedy w moją klatkę piersiową i myślałeś, że już nie żyje.
Zamieram, dlatego wydawał mi się tak cholernie znajomy. Lorenco to Hans.
- Mścisz się teraz tak?
- Tak, odebrałeś mi to co kochałem ja, teraz ja odbiore ci wszystko co kochasz ty. Wprowadzić ją.
Ostatnie słowa wypowiada dość głośno. Podnoszę głowę wyżej, dwóch mężczyzn wprowadza kogoś do śro... Ludmila... Patrzę na jej słabe, nagie ciało jest zapłakana. Nie chce wiedzieć co oni z nią robili, ale wiem, że cierpiała, a tego nigdy sobie nie wybacze.
- Jak widzisz Pasquarelli, moi panowie już się nią trochę zajeli. Teraz czas na mnie
- Błagam nie rób tego
Z moich oczu ciekną łzy, niechce na to patrzeć, jestem w stanie zrobić wszystko, byle by nic jej się nie stało.
- Zapóźno Pasquarelli
Hans podchodzi do Ludmily, szarpie ją za włosy i brutalnie wpycha język do jej buzi. Łzy spływają coraz częściej. Nie mogę na to patrzeć. Zamykam oczy. Słysze krzyki miłości mojego życia. Nie chce dłużej tego słychać. Próbuje wyrwać się z uścisków grubego sznura, ale to na próżno.
- No co Federico, nie popatrzysz?
Mam ochotę wstać i go zabić, ale nie mogę. Dawny Federico wiedział by co robić, a teraz siedze i wysłuchuje najgorszego. Z każdą minutą płaczę coraz głośniej. Nagle słyszę okropny męski jęk. To wszystko jest obrzydliwe.
- Co nie podobało ci się Pasquarelli?
Muszę przyznać, że twoja dziewczyna nago wygląda lepiej niż myślałem
Lorenco nachyla się nade mną, a ja pluje mu prosto w twarz, za co znowu obrywam.
- Jesteś skurwielem, ona nic ci nie zrobiła, żadne z nich nic ci nie zrobiło.
Dlaczego nie zabiłeś tylko mnie?
- Chciałem, żebyś cierpiał i właśnie dopinam swojego, a teraz skończmy z cierpieniem tej ślicznotki
- Nie zabijaj jej, błagam, zabij mnie, proszę, wypuść ją, nie rób jej już krzywdy.
- Chciałbyś...
Lorenco ciągnie za włosy Ludmile, patrze jej w oczy, widzę w nich cierpienie. Brunet przykłada jej pistolet do skroni i złośliwie się do mnie uśmiecha. Wracam wzrokiem do Lu, jej usta szepczą `kocham cię`, mimo wszystko słyszę jej słowa, jednak nie zdążam jej odpowiedzieć. Spust poszedł w ruch. Ludmila pada na ziemię... znowu ciemność...


~~~~~~~~~~~~~

Hejoł <3
Mam nadzieje, że wam się podoba i stwierdzicie, że jak na jeden dzień to zadużo było już morderstw i mnie nie zabijecie :)
Przynajmniej nie dzisiaj :)
W każdym razie historia pobiega końca, ale spokojnie następna historia ma już swój prolog i rozdział pierwszy więc wrzuce to jutro ^^
Pozdrawiam Ola<3