Chapter 34

~Violetta~

 Łagodne promienie światła delikatnie ogrzewają moją twarz. Dzisiejszej nocy nie zmrużyłam nawet oka, Leon chrapał cały czas i nie słyszał nawet moich prośb, aby po ludzku przekręcił się na drugi bok. Czasem mam wrażenie, że robi to specjalnie, żeby utrudnić mi życie małżeńskie. No, ale cóż nie mam zamiaru dramatyzować z tak błachego powodu.
 Przekręcam się na brzuch i obracam głowę w kierunku mojego śpiącego męża. Może i jestem na niego zła, ale z każdą minutą wszystko mi przechodzi. Gdy patrzę na jego twarz taką niewinną to moje serce zaczyna się topić.
 W pewnym momencie na mojej tali czuję dotyk męskich dłoni. No, pan Verdas postanowił się obudzić.
- Witaj kochanie - mówi do mnie tym swoim słodziutkim głosikiem, od którego moje zmysły wariują.
- Cześć - odpowiadam mu dość chłodno, nie odpuszcze mu tak łatwo. Nie ma na co liczyć.
- Coś się stało? - pyta mnie, jak gdyby nigdy nic.
- Leon, nie rób ze mnie idiotki
- Nie robie, po prostu nie rozumiem o co Ci chodzi
- Jak to nie rozumiesz? - gwałtownie wstaje z łóżka - a ten wczorajszy wybuch? Co on w ogóle miał znaczyć?
- O jeju świnko, przepraszam. Byłem na maksa zdenerwowany i tak wyszło. Wiem, jestem idiotą, ale przecież wiesz, że Cię kocham - Leon jak zwykle w takich sytuacjach próbuje mnie zmiękczyć.
- Nie Leon. To nie było fajne. Było mi przez Ciebie bardzo smutno - krzyżuje ręcę na piersiach i posyłam mu wściekłe spojrzenie, niech sobie nie myśli, że będzie mu łatwo.
- Żono moja, zmuszasz mnie do ostateczności.
Leon wstaje z łóżka, podchodzi do mnie i delikatnie chwyta w tali.
- Si no puedes escuchar,
aunque insistas hablaré
Si lo quieres, mirame
y tus ojos hablaran tal vez
Sentiras el amor e iras tras el
Hablaras si tu verdad te abrazara
otra vez* - mówiąc szczerze nie za bardzo rozumiem co on tam sobie podśpiewuje, wiem tylko tyle, że wygląda to komicznie.
- Jest jakaś szansa na to, że mi wybaczysz słoneczko? - jego usta wyginają się w przesłodką podkówkę, no i jak ja mam mu nie wybaczyć?
- Ehh! No dobra, ale to ostatni raz. Znaj moją litość, ale za kare zrobisz mojego ulubionego kurczaka - uśmiecham się do niego, po czym łapczywie wbijam się w jego usta.
- Dla Ciebie wszystko skarbie - takie chwike jak ta, uświadamiają mi tylko, że wybierając Leona, zapewniłam sobie cudowne życie, może nie idealne. Nic nie jest idealne, ale szczerze mówiąc wszystko pasuje mi takie jakie jest.
- Tak więc skoro wyjaśniliśmy sobie wszystkie niedomówienia, to powiesz mi gdzie byłaś wczoraj? - mówi rzucając się spowrotem na łóżko.
- Byłam w galerii, zgadnij kogo spotkałam
- Odpowiedział bym, że Świętego Mikołaja, ale mamy połowe czerwca i to byłoby bezsensu - no tak, cały Lajon. Czasami naprawdę zastanawia mnie co dzieje się w jego świecie.
- Spotkałam Ludmile- mój uroczy szatyn zakrztusił się powietrzem - ale słuchaj to nie jest już Ludmila Ferro, tylko Ludmila Hernandez, oni wzieli ślub, rozumiesz to?
- Słucham? - najwidoczniej jest zaskoczony, co się dziwić ja też byłam.
- Mało tego, wieczorem widziałam ją znowu. Tylko, że tym razem w czułych objęciach Federico.
- Żartujesz sobie, prawda? Przecież Fede się załamie jak się dowie, tak bardzo ją kochał. Cholera, jasna - nerwowo przeczesał grzywkę dłonią - mam wyrzuty sumienia.
- Dlaczego? Co się stało? - pytam zaciekawiona.
- Wyrzuciłem go wczoraj z domu. Powiedziałem, że nasza przyjaźń nie ma sensu. Kurwa, jaki ja jestem głupi, powinienem być przy nim.
- Nie obwiniaj się kochanie. Przyjechał tak nagle, a ty nie wiedziałeś jak masz się zachowywać. Zależy Ci na nim, a jemu na tobie. Powinniście wszystko sobie wyjaśnić i dojść do porozumienia
- Niby tak, ale boje się, że on znowu odejdzie - strach dosłownie wymalowany jest na jego twarzy.
- Kotku, ale on już odszedł i to tylko i wyłącznie przez Ciebie.
 Całuje go w polik i wychodzę do łazienki. Chwila samotności dobrze mu zrobi.

~Diego~


- W każdym razie, dzięki za wszystko Fran. To miłe, że się tak mną zajęłaś - mówię kiedy Fran pomaga mi wysiąść z taksówki.
- Nie ma za co Diego. To co widzimy się w poniedziałek na lekcjach - uśmiecha się do mnie, a na jej policzki wkradają się dwa szkarłatne rumieńce, to cholernie urocze. Nagle do głowy wpada mi świetny pomysł.
- Tak, a może spotkalibyśmy się jutro w jakieś kawiarni co? Fajnie byłoby odbudować wcześniejsze relacje - proponuje jej, mimo że wiem, o jej związku z Marco. To dziwne, ale ja chyba naprawdę ją polubiłem.
- To całkiem niezły pomysł. Mogę wpaść po Ciebie jutro o pierwszej, ale niczego nie obiecuje, bo ostatnio mam urwanie głowy w pracy.
- Spoko, będę czekał. To do zobaczenia? - pytam z nieukrywaną nadzieją.
- Do zobaczenia - na odchodne dziewczyna całuje mnie w policzek, cholera jej usta są takie miękkie.
 Francesca wchodzi do taksówki i odjeżdża. Przez chwile jeszcze stoje i patrze na oddalający się samochód.
A kiedy znika, czuję dziwne poczucie samotności. Może Lu jest już w domu, muszę z nią o tym pogadać, ona napewno powie mi co się ze mną dzieje, bo ja sam już nie wiem.
  Kręcę kółkami wózka i wchodzę do winy, no przecież schodami nie wjadę. Ciekawe jak Ludmila bawiła się na posiedzeniu rady, pewnie zanudziła się na śmierć, a teraz odsypia. Nie dziwie się jej, nie ma chyba nudniejszego zawodu. Czasami Ferro przynosi całą tą papierkową robotę do domu, dla mnie jest to czarna magia, ale ona czuje się w tym wszystkim jak ryba w wodzie.
 Winda w końcu zatrzymuje się na trzecim piętrze, a ja podjeżdżam pod drzwi mieszkania, wyciągam z kieszeni kluczyki i wchodzę do środka.
- Kochanie, wróciłem - krzyczę, ale nikt mi nie odpowiada. Na środku naszego salonu zauważam stojące walizki, czyżby Ludmila miała zamiar gdzieś wyjeżdżać?
Nagle do moich uszu docierają dźwięki rozmowy dwóch osób. Jeden z nich napewno należy do mojej przyjaciółki, a drugi jest mi znany, ale nie potrafie skojarzyć go z żadnym z naszych znajomych. Cholerka, o co tu chodzi?
- Kochanie, jesteś tutaj?
 W pewnym momencie z pokoju gościnnego wyłania się sylwetka Lu.
Dziewczyna o dziwo, nie wygląda na zmęczoną, wręcz przeciwnie ona promienieje.
- Diego, jesteś. Widziałam karteczkę, mam nadzieje, że się nie spiłeś - mówi z nieukrywanym entuzjazmem, co jej dzisiaj jest. Wygrała w totka?
- Nie, nie spiłem się. A tak w ogóle - przerywam i wskazuje palcem na walizki - czyje to?
- To chyba moje - zamieram.
 Do pokoju wchodzi sam Federico Pasquarelli. Kurwa jego mać, co ten pieprzony dupek tu robi? Czy nie wyraziłem się jasno mówiąc mu, żeby się odwali... chwila, chwila jak to jego walizki? Tylko nie mówcie mi, że ten jebaniec będzie tutaj mieszkał, ze mną i z Lu. Jezu, jak ona w ogóle może go tu wpuszczać?
- Co nie cieszysz się na mój widok Diego? - posyła mi szyderczy uśmiech. Kurwa, mam mu ochote powybijać zęby.
- Diego, wczoraj spotkałam Federico. On wrócił rozumiesz? Nawet nie wiesz jak bardzo się ciesze.
 Ludmila jest naprawdę szczęśliwa, widać to po niej, ale to nie może trwać długo. Nie pozwole jej zniszczyć sobie przy nim życia.
- No dobra, to super. Ale... co on tu kurwa robi?
- Zamieszka z nami, nie ma gdzie się podziać, a tu będzie mu lepiej. Nie mogę pozwolić, aby mój przyjaciel cisnął się w hotelu - uśmiech z twarzy Federico w bardzo szybki sposób zamienił się w wyraz rozczarowania. Co on sobie kurwa myślał, że ona rzuci mu się w ramiona i będzie jego? Po moim trupie, nie pozwole na to.
- To bardzo miłe z twojej strony Lu. Ja i Diego napewno załapiemy wspólny kontak jak za dawnych czasów. Prawda Diego? - niechętnie kiwam głową na tak, no przecież nie będę kłócił się z nim przy niej.
- Bardzo mnie to cieszy. Mam nadzieje, że zapomnicie o tym co było kiedyś i będziecie żyli w zgodzie - mówi z nieukrywaną nadzieją, a ja mam ochotę powiesić ją na pierwszym lepszym sznurze.
- Ehh, no masz racje Lu - zerkam na koła swojegi wózka - przecież powinienem trzymać sztame z kimś, kto wepchnął mnie na wózek inwalidzki.
- Diego ma racje, zawsze marzyłem, aby utrzymywać kontak z osobą, która dobierała się do mojej dziewczyny.
 Atmosfera między nami jest strasznie napięta. Wydaje mi się nawet, że za chwile któryś z nas wybuchnie i rzuci się na tego drugiego.
- W każdym razie, mam nadzieje, że będzie nam się mieszkało cudownie - mówi podeksytowana Lu, czy ona naprawdę nie widzi tego, że ani ja, ani Pasquarelli nie chcemy ze sobą mieszkać?
- Też mam taką nadzieje - wymuszam uśmiech - pojadę do siebie i prześpie się trochę, bo padam na ryj.
- Ej, nie ma opcji - Ludmila podchodzi do mnie i klęka przy wózku - pomożesz mi i Federico rozpakować jego rzeczy.
 Mam ochotę pierdolnąć jej czymś w łeb, czy ją już do końca pogięło? Mam pomagać mu się rozpakowywać? I co jeszcze? Mam obejrzeć z nim mecz i napić się wódki?
- Nie Lu. Widzisz, że Diego jest padnięty poradzimy sobie we dwójke dobrze? - zaproponował tym swoim kretyńskim głosikiem, kurwa jak ja go nie lubie.
- No dobrze Fede. Damy rade sami.
 Blondynka nieśmiało uśmiecha się do stojącego obok niej chłopaka, na co ten odwzajemnia gest i delikatnie ją do siebie przytula.
- I kiedy zostawiasz mnie samemu sobie. Jestem jak przybłęda bez domu. Jestem jak pies bez kości. Chcę Cię po prostu dla siebie. Muszę Cię mieć, kochanie - wsłuchałem się dokładnie w słowa, które wypowiedział Pasquarelli i od razu tego pożałowałem. Pieprzony poeciarzyna.
I co on sobie myśli, że Ludmila na to poleci?
- Och, Fede. To było takie urocze - najwidoczniej miał racje.
- Och, to nic takiego. Mówię to co czuje.
- Och, zaraz rzygnę tęczą - omijam tą słodką parkę i udaje się do swojego pokoju. Nie mam ochoty dłużej na nich patrzeć.
  Wjeżdżam do siebie i próbuje wstać z wózka, aby rzucić się na łóżko. Zazwyczaj pomaga mi przy tym Ludmila, ale dzisiaj niestety jest zajęta przez tego włoskiego frajera. Jak ona mogła mu to wszystko wybaczyć? Przecież kilka dni temu była tak bardzo przez niego zraniona. Czy ona naprawdę musi być taka naiwna?
- Idiotka - wymawiam przez zacisnięte zęby.
- Mam rozumieć, że mówisz o sobie - i znowu słyszę ten jego idiotyczny głos.
 Obracam wózek i znajduje się twarzą w twarz z Federico. W jego spojrzeniu widzę nienawiść do mojej osoby i vice versa Pasquarelli.
- Wiem, nie jesteś zadowolony. Ja też nie skacze z radości, jestem tu tylko dla Lu. Poza tym długo tutaj nie pomieszkasz.
- Słucham? - zaciekawiony, próbuje zrozumieć jego wypowiedź.
- Ja i Lu się kochamy i chcemy być razem. Nie staniesz nam na drodzę do szczęścia Hernandez, nie pozwole zniszczyć Ci nas po raz kolejny. Wtedy Ci się udało i choćbym miał Cię zabić to nie pozwole Ci znowu tego zrobić - ton jego głosu jest cholernie poważny, muszę przyznać, że trochę się go boje. Już raz mnie pobił, nie wiadomo co chodzi mu po łbie i do czego jeszcze jest zdolny.
- Nie mam zamiaru niszczyć czegoś, czego nie ma. Lu wyraziła się jasno jesteś jej przyjacielem.
 Federico opiera się o framugę drzwi i głośno wzdycha.
- Tak, jesteśmy przyjaciółmi, ponieważ postanowiłem się nie spieszyć. Ale nasza przyjaźń nie potrwa długo, jesteśmy dla siebie wszystkim i nic nie jest w stanie tego zmienić. Przetrwaliśmy dwanaście lat rozłąki, przeżyjemy i to.
- Uwierz mi, Lu będzie szczęśliwsza bez Ciebie - Pasquarelli wybucha gromkim śmiechem, po czym otwiera usta, jednak nie wypowiada, żadnych słów, ponieważ wyprzedza go Ludmila.
- Kochani, obiad jest już na stole. Możemy jeść, idziecie?
 - Oczywiście kochanie - wypowiadam z uśmiechem na ustach.
- Już idziemy skarbie - dodaje włoch.
- W takim razie, czekam słoneczka
 Federico podchodzi do mnie i chwyta za wózek, który po chwili porusza się w stronę kuchni.
- Pamiętaj Hernandez, ona jest tylko moja - szepcze mi do ucha, a po moim karku przechodzą zimne dreszcze. Ja naprawdę zaczynam się go bać.

~Francesca~

Wysiadam z taksówki i kieruje się w stronę swojego mieszkania. Nie za bardzo mam ochotę wracać, ponieważ czeka mnie rozmowa z Marco. Nienawidzę się z nim kłócić, mimo wszystko kocham go. Ale z drugiej strony jest jeszcze Diego, któy ostatnio zaczął mącić mi w głowię.
W jego obeności czuje się bardzo dziwnie. Wczoraj w tym klubie, czułam się za niego odpowiedzialna, musiałam mu pomóc, a myśl, że będę mogła spędzić z nim jutro trochę czasu naprawdę poprawia mi samopoczucie.
 Wchodzę do mieszania i już wiem, że jest coś nie tak.
- Marco? Jesteś tutaj? - niestety odpowiada mi głucha cisza.
 Podchodzę do szafy i już wszystko rozumiem. Puste szafki, brak jegi ubań i przerażająca cisza, odszedł. Zostawił mnie. Po moim policzku spływa pierwsza samotna łza, czuje się odrzucona. Jak on mógł mi to zrobić, przecież mnie kochał.
Czy naprawdę jedna, głupia kłótnia miała być na tyle poważna, aby mógł tak poprostu spakować się i wyjść. To nie jest sprawiedliwe, nawet nie dał mi ze sobą porozmawiać. Co za pieprzony dupek, przecież ja nie mam nikogo.
 Siadam na kanapie i próbuje ogarnąć natłok myśli, a w oczy wrzuca mi się biała leżąca na stoliku kartka. Biorę ją do ręki i rozpoznaje na niej pismo Marco.
 Staram się spokojnie odetchnąć, ale nie za bardzo mi to wychodzi, jestem roztrzęsiona.
  W końcu udaje mi się uspokoić, więc zaczynam czytać list.

Droga Francesco!

Jak widzisz wyprowadziłem się, mam nadzieje, że ty i twój nowy fagas będziecie razem szczęśliwi. Teraz możesz pieprzyć się z nim nawet w swoim domu. Nawet nie zdajesz sobie sprawy z tego, jak wielką ulgę przynosi mi to rozstanie. Ostatnio byłaś nie do zniesienia. Gotowałem, prałem i sprzątałem, a ty miałaś to w nosie. Siedziałaś na dupie i nie interesowałaś się niczym. Powinnaś cieszyć się, że nie odszedłem już dawno temu. W każdym razie teraz będziesz musiała wynająć sobie gosposie, przecież ja nie byłem dla Ciebie nikim więcej. Nie dzwoń do mnie, nie kontaktuj się ze mną, ogólnie zachowuj się tak jakbyśby nigdy się nie poznali. Poza tym Camila też nie chce utrzymywać z tobą kontaktów. Gratuluje Ci, zostałaś sama :)
Marco.

Z moich oczu łzy zaczynają spływać rzeką. Dlaczego Camila nie chce już ze mną przebywać? Co ja jej takiego zrobiłam? I czy napawdę była dla Marco takim ciężarem, przecież go kocham.
 Z kieszeni spodni wyciągam telefon i wybieram numer mojej przyjaciółki.
- Francesca, miałaś do mnie nie dzwonić - Camila nie wita mnie zbyt miło.
- O co chodzi? Czemu mam nie utrzymywać z tobą kontaktu? - pytam zrozpaczona.
- Francesca, przez ostatnie lata stałaś się pustą, oschłą lalą. Nie mam zamiaru zadawać się z kimś takim jak ty.
- Cami, ale o czym ty mówisz?
- O czym mówię? Fran pomiatasz mną i Marco na każdym kroku. To nie jest dobre, stałaś się potworem.
- Ale ty też taka jesteś, obie takie jesteśmy - Nie Fran, ja zmieniłam się już dawno temu. Ty też powinnaś o tym pomyśleć. Żegnaj - i rozłączyła się, zostawiając mnie osłupioną.
 Potworem? Jestem potworem?

~Ludmila~

 Tak bardzo ciesze się, że Diego i Federico się pogodzili. Zależe mi na nich i chce mieć ich obu obok siebie. Myślałam, że będzie to dla nich niekomfortowe, ale patrząc na to, że rozmawiali w pokoju, a potem Fede pomógł Hernandezowi wjechać do kuchni to wydaje mi się, że cieszą się ze swojego towarzystwa. Jestem tak cholernie szczęśliwa, jak jeszcze nigdy. W końcu odzyskałam swojego księcia z bajki, co prawda jesteśmy przyjaciółmi, ale wiem, że to z czasem się zmieni. Zapewne Diego lada dzień pogada z Fede o związku ze mną, Hernandez kibicuje nam jak tylko może, w końcu chce mojego szczęścia. Jest cudownym przyjacielem.
  Nagle po moim pokoju rozchodzi się dźwięk pukania do drzwi.
- Proszę - krzyczę, aby któryś z chłopaków usłyszał.
- Nie przeszkadzam? - słysząc ten jego zniewalający głos uśmiecham się najszerzej jak tylko potrafie.
- Ty? Nigdy!
 Włoch wchodzi do mojego pokoju i rzuca się na łóżko obok mnie.
- Masz tu całkiem ładnie - mówi rozglądając się po wszystkich kątach.
- Dziękuje, starałam się wszystko dopasować - odpowiadam, uważnie przyglądając się jego ruchom.
- Mam rozumieć, że meble w tym pokoju są dopasowane do siebie tak samo idealnie jak my? - Federico unosi jedną brew do góry i zabawnie nią porusza.
- Oczywiście, PRZYJACIELU - daje nacisk na ostatnie słowo.
- Kochanie bez przesady, przecież wiesz, że jesteś dla mnie kimś więcej
- Niby tak, ale musimy przynajmniej zachowywać pewne granice przyzwoitości - przykładam rękę do jego policzka - ale ten twój dzisiejszy cytacik był słodziutki.
- Zawsze byłem romantykiem, tylko ten Diego nie pasował do klimatu.
- Oj daj już spokój. W ogóle mam dzisiaj dużo roboty, muszę umówić spotkanie z kanclerz Niemiec Angelą Merkel. Kurwa, wpieprzyłam się w najgorszą możliwą robotę - ciężko wzdycham i przytulam się do ciepłego torsu Federico. Kurka, ale przyjemnie.
- Sama sobie to wybrałaś, ja mam już emeryturkę - mówi z widoczną ulgą, wojsko napewno było piekłem.
- Nawet nie wiesz jak Ci zazdroszczę kochanie
- Mogłaś iść tam ze mną, przynajmniej byłoby co ruchać - na twarz wkrada mu się ten szatański uśmieszech. Och Pasquarelii ze mną się nie zadziera.
- No, ja i twoi koledzy dobrze byśmy się bawili.
- Chyba sobie żartujesz, jesteś tylko moja - wypowiada każdą sylabę tak, jakby chciał dać mi do zrozumienia, że w tej kwestii nie mam nic do gadania.
- Czy aby napewno panie oficerze? - muszę przyznać, że pełen władzy wojskowy jest chyba pragnieniem każdej kobiety.
- Jestem tego pewny knypku - no i zjebał.
- To nie brzmiało seksi - szepczę oburzona.
- To nie miało brzmieć seksi skarbie.
  - Osz ty - odwracam się do niego plecami i udaje oburzoną, niech się teraz przede mną płaszczy.
- Nie obrażaj się, bo nie zaproszę Cię na kolacje - i tu moja duma idzie w zapomnienie.
- Kolacje? - pytam zaciekawiona.
- Tak, chce Cię zabrać do ,, Rules" dziś wieczorem- odparł z dumą.
- Wiesz jak trudno zdobyć tam rezerwacje?
- Wiem, dlatego zarezerwowałem na twoje nazwisko. Tobie odmówić nie mogli - no co za idiota.
- Nie ważne, ważne jest to, że spędzimy miły wieczór w restauracji, na którą mam nadzieje Cię stać - błagam niech nie każe mi za siebie płacić.
- Nie brałbym Cię do takiej restauracj, jeżeli nie byłoby mnie stać - zapewnia, a ja czuje wyraźną ulgę.
 Cudowny dzień, cudowny mężczyzna, cudowna kolacja, oby nikt nam tego nie spieprzył.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
* Violetta- Habla Si Puedes


Wita was Ola <3
Zbliżamy się już do końca historii, szczerze wam powiem, że strasznie się z nią męczę. Sama nie wiem dlaczego.
Nie podoba mi się ten rozdział, jest dziwny, ale coś napisać musiałam XD
W każdym razie pozdrawiam
Ola <3