001| Miniaturka Fedemila ,,Widzę twoją twarz"

Widzę twoją twarz,
Roześmiane oczy, w których zawsze na mój widok dwie iskierki rozpoczynają swój szalony taniec.
Ciepły uśmiech, który skleja moje złamane serce.
Lekko zadarty nosek, którym zawsze przejeżdżasz po mojej szyji, aby rozpalić między nami płomyk pożądania.
Twoje rysy, wszystkie idealne.
Podchodzisz do mnie i siadasz obok.
Nie mówisz nic.
Milczysz
Federico co się dzieje? Zrobiłam coś źle?
Wypytuje Cię o powód twojego dziwnego zachowania, lecz ty nadal siedzisz cicho, pogrążony we własnym świecie.
Nie kochasz mnie już Federico? Chcesz odejść? Wyduś z siebie cokolwiek!
Po kilku minutach w bezruchu, wstajesz z kanapy i klękasz przede mną.
Federico, czy ty właśnie... oświadczasz mi się?
Rzucam Ci się w ramiona. Moje serce zaczyna bić szybciej, jestem na prawdę szczęśliwa. I mimo, że ciągle milczysz, to rozumiem to. W tej sytuacji słowa nie są potrzebne. Ważne są czyny i uczucie, które właśnie związuje nas ze sobą grubym sznurem, już na zawsze.
Z kieszeni wyjmujesz pierścionek, zakładasz mi go na palec, już czuje się jak pani Pasquarelli.
Wstajesz i wychodzisz z pokoju.
Idę za tobą.
Niestety, znikasz mi z pola widzenia.
Nie ma Cię.
Pod wieczór znowu się pojawiasz.
Podchodzisz do mnie i nieśmiało dotykasz dłoni.
Nie czuje tego.
Nie czuje twojego dotyku Federico.
Co się dzieję?
Tak bardzo pragnę twojej bliskości, twojego ciepła i twojej miłości.
Nie chcę, żebyś znikał.
Nie chcę, żebyś odchodził.
Chcę Cię czuć!
Wstajesz, zostawiasz mnie.
Znowu.
Po raz trzeci tego dnia pojawiasz się w kącie mojego pokoju.
Wyglądasz cudownie na tle brudnych, popękanych ścian.
Stoich i milczysz.
Cisza rośnie wookół nas.
Nawet nie pamiętam już jak brzmi twój głos.
Dlaczego Federico?
Najpierw dajesz mi coś pięknego i padasz na kolana, a potem jesteś taki zimny i oschły.
Nie rozumiem Cię.
Tak bardzo pragnę naszego szczęścia Federico.
Przecież Cię kocham.
Zawsze jesteś obok, tylko dlaczego zawsze milczysz?
- Ludmila, musisz wziąść tabletki - nawet nie zauważam kiedy obok mnie pojawiła się Natalia - Słyszysz?
Zerkam na Ciebie, przyglądasz się całej tej sytuacji, po czym znikasz.
Federico, dlaczego nie ma Cię przy mnie?
Dlaczego ciągle mnie zostawiasz?
Przecież, weźmiemy ślub i będziemy razem szczęśliwi, prawda?
Szczęśliwi na zawsze.
Razem.
- Natalio, Federico mi się oświadczył - szepczę, jakby do samej siebie.
Ciemnowłosa zastyga.
I kiedy mówi mi, że nie żyjesz od czterech lat.
Ja, zamykam oczy.
I znów widzę twoją twarz.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Hejoł <3
Ola przyszła do was z ... z takim czymś, masakra.
W sumie, nie wiem co mnie tchnęło do napisania tego czegoś, ale średnio mi się podoba :(

Wczoraj zakończył się pewien etap w moim życiu, nie dość, że KOŃCZE GIMNAZJUM, a wczoraj byłam w szkole ostatni dzień. Jest mi smutno, ponieważ zaczynam coś nowego, a poza tym KONIEC NASZEJ FIOLETOWEJ PRZYGODY. Kiedy zobaczyłam te ostatnie sceny, to moje serce po prostu pękło. Rozpłakałam się jak głupia. Te wszystkie piękne chwile, wspomnienia oraz wątki bohaterów. No nawet tej rudej małpy Camili będzie mi w jakimś stopniu brakować :(
Z drugiej strony Ruggero rusza z nowym serialem, niby się cieszę, ale nie wyobrażam go sobie z inną dziewczyną niż Mercedes, albo w innej postaci niż Federico :( Soy Luna, będzie czymś dziwnym i podobnym do Violetty, ale nigdy nie zastąpi nam naszego serialu, którego powtórki zaczęłam oglądać już teraz :)
 Violetta zawsze zostnie w moim sercu, mam nadzieje, że w waszych też <3

Dziękuje i pozdrawiam <3
Ola <3