Chapter 12

~Leon~

Przeszukuje każdy najmniejszy zakamarek naszej szkoły i nigdzie nie mogę go znaleść, tak jakby wyparował. Boje się o niego jest moim przyjacielem i powinienem być przy nim, wspierać go i nie pozwolić mu się załamać, niestety zawaliłem. Najpierw sytuacja z Ludmilą, gdzie to ja się jej wygadałem, a teraz sytuacja z jego matką, gdzie to ja wyszedłem i zostawiłem go z nią samego. Czuje się paskudnie ze świadomością, że jest teraz sam, a ja na to pozwoliłem. Jego matka przesadziła, nie wiem co było powodem do użycia, aż tak mocnego słownictwa, ale ta cała sytuacja była mocno przegięta. Fede musi czuć się teraz okropnie, został sponiewierany przez dwie miłości swojego życia. Na szczęście on nie jest głupi, jest silnym facetem i wiem, że jakoś poradzi sobie ze swoimi uczuciami... pytanie tylko jak długo?
-Federico!
Cały czas wykrzykuje jego imie, nie ma go na terenie szkoły, napewno pokazałby się, gdyby zobaczył, że go szukam. To całe włóczenie się tutaj, wydaje mi się coraz bardziej bezsensowne, jak widać ma ochote pobyć sam i nie zrobie nic z tym faktem. Muszę wrócić do domu, jeżeli nie wróci na noc, to razem z resztą domowników pójdziemy szukać go razem, na razie trzeba czekać.
-Leon, odwróć się
Do moich uszu dobiega słodki, dziewczęcy głos, wiem do kogo należy, ponieważ uwielbiam go.
-Witaj Violu, co tu tobisz?
Szatynka podchodzi do mnie bliżej i patrzy z utęsknieniem, mam cholerną ochotę przytulić ją i pocałować, ale niestety nie mogę
-Szukałam Cię, zauwarzyłam, że wyszedłeś zaraz za Federico i dość długo was nie było, więc postanowiłam was poszukać. Gdzie on jest?
-Feder, potrzebuje teraz smotności. Pewnie siedzi gdzieś sam i zamienia swoje myśli w słowa, które od razu przelewa na papier.
-Szkoda mi go, ale jeżeli potrzebuje samotności to trzeba to uszanować, idziemy do domu?
-Tak, właśnie miałem taki zamiar
Razem z Vilu kierujemy się w strone naszego domku. Czuje jak serce podchodzi mi do gardła, ręce pocą się, a puls zatrzymuje. Tak właśnie, działa na mnie Violetta, moja miłość, moje ukojenie, moja sympatia.
-Leon, mogę zadać Ci pytanie?
-Tak, wal śmiało
-Czemu Fede potraktował Ludmile w tak paskudny sposób? Popchnął ją, a ona chciała go tylko przytulić
Nie wiem co jej odpowiedzieć, nie moge przecież znowu palnąć czegoś głupiego
-Nie wiem, o co Ci chodzi. Feder wcale nie chce o niej zapomnieć
Ja i mój cholernie długi język znowu daliśmy plame. Pasquarelli naprawde ma prawo mnie zabić, a zwłaszcza po tym.
-Dlaczego on chce o niej zapomnieć?
-Skąd taka myśl?
Udawanie kretyna jest zawsze najlepszą opcją, która z resztą wychodzi mi cudownie.
-Sam to przed chwilą powiedziałeś
-Nie prawda, powiedziałem tylko, że Fede nie chce o niej zapomnieć
-A czemu miałby chcieć zapomnieć?
-Nie wiem, ty mi powiedz
-Leon, ale to ty powiedziałeś, że..
-Vilu, czy to ważne? Jesteśmy teraz sami cieszmy się tą chwilą, bo nie zdarza się ona zbyt często
-Racja, a zwłaszcza teraz. Atmosfera w domu jest dość gęsta prawda? Wasze kłótnie z Diego, nieporozumienia Ludmily i Fede, nasza sytuacja z Fran no i ta dzisiejsza wymiana słów...
Jupi, udało mi się wybrnąć z tego bagna, tylko teraz musze uważać, aby nie wpaść znowu
-Nie kończ, błagam. Słuchanie o tym sprawia mi ból, czuje się jakby to była moja wina
-Czemu miałaby być to twoja wina?
-Zostawiłem go, a nie powinienem, gdybym tam był to jego matka nie naskoczyłaby na niego, aż tak. Nie dość, że cierpi, bo chce zapomnieć o Ludmile to jeszcze to
-Czy ty właśnie powiedziałeś, że on chce zapomnieć o Lu?
No i zostałem wyruchany... znowu.
-Vilu, to nie tak. Fede nie chce o niej zapomnieć, tak mi się tylko powiedziało.
-Nie rób ze mnie idiotki Verdas. Powiedz prawde, a ja obiecuje, że nie powiem Lu
-No dobra, Feder chce zapomnieć o Ludmi, ponieważ wyznał jej miłość, ale ona nie odpowiedziała mu tym samym. On nie ma ochoty już cierpieć więc, chce podjąć drastyczne środki czyli zamienić się pokojem z Hernandezem
Violetta zatrzymuje się gwałtownie i zaczyna drzeć się na cały głos
-On, nie może!
-Czemu niby nie może?
-Bo Lu ma z nim pogadać i dać mu szanse. On nie może chcieć o niej zapomnieć, oni muszą stworzyć idealny związek i być ze sobą już na zawsze rozumiesz mnie?
-Zaczynam się ciebie bać i mówie to całkiem poważnie Vilu
-Spadaj
Dziewczyna odwraca się do mnie tyłem i krzyżuje ręce na piersiach. Czyżby się na mnie obraziła?
-Czy ty się właśnie na mnie fochnęłaś?
-I to z przytupem stary
-Nie możesz być na mnie zła, przecież jestem przesłodki
Odwracam ją do siebie i obdarzam ją swoim najcudowniejszym uśmiechem jaki tylko potrafie zrobić.
-Twoje argumenty mnie nie przekonują
-A co by cię przekonało królewno?
-No nie wiem może tak całus w usta, ale nie jestem pewna
-Twoje życzenie jest dla mnie rozkazem
Jednym, brutalnym chwytem przyciskm ją do siebie, po czym złączam nasze usta w namiętnym i długim pocałunku, który mógłby trwać i trwać i trwać... tak bez końca.
-Kocham Cię Leon
Milcze, tu nie potrzeba słów, nasze serca porozumiewają się same.


~Federico~

Szum drzew, miękość mchu i ćwierkanie ptaków, to otoczenie sprawia, że czuje się trochę lepiej. Ostatnie dwa dni, są najgorszymi dniami w moim życiu trace wszystko, razem z ochotą do życie. Chciałbym zniknąć gdzieś, gdzie zapomniałbym o problemach jakie mnie otaczają, o sytuacjach, które sprawiają mi ból i słowach, które bezlitośnie ranią moje serce. Byłoby cudownie gdybym chodziasz na dwa dni zapomniał o Ludmile, potrafił cieszyć się życiem i nie zwracał uwagi na to co powie miłość mojego życia. Czasami zastanawiam się czy ona byłaby szczęśliwa, gdybym umarł? Czy cieszyłaby się, że więcej mnie nie zobaczy? A może przyniosłaby mi kwiatka na grób i z litości zaczęła płakać nad moim smutnym żywotem, może i nie powinienem o tym myśleć, ale nic innego mi już nie zostaje. Jestem pieprzonym kundlem, a ona? A ona jest najcudowniejszą kobietą, która stąpa swoimi delikatnymi nóżkami po tym świecie. Jestem przy niej nikim, a Lu zasługuje na kogoś równie cudownego.

// Nieważne, znajdę kogoś takiego jak Ty
Nie życzę niczego innego tylko wszystkiego najlepszego, dla ciebie
Nie zapomnij mnie, błagam, pamiętam jak powiedziałaś
Czasami Miłość trwa, ale czasami zamiast tego rani
Czasami miłość trwa, ale czasami zamiast tego rani//

Obiecałem sobie, że nie napisze dla niej już nic więcej, ale te słowa same wchodziły mi do głowy. Chciałbym znaleść kogoś takiego samego jak Lu, ale niestety on jest jedyna i niepowtarzalna. Do moich uszu niespodziewanie dociera dźwięk łamanych gałęzi, jak widać nie jestem tu sam.
-Leon, odejdź chce być sam
-Raczej nie jestem Leonem
Odwracam głowę, a moim oczom ukazuje się szczupła, damska sylwetka, mimo mroku panującego w lesie, rozpoznaje ją to Ludmila, ale po co ona tu przyszła
-Co ty tu robisz?
W jej oczach widać błysk, ten który tak dobrze znam. Ten, który tak bardzo kocham.
-Martwiłam się o Ciebie, wyszedłeś bez słowa, nie dałeś znaku życiu i niewiedziałam co z tobą, więc musiałam cię znaleść, a serce przyprowadziło mnie właśnie tutaj
-To super, ale ja już pójdę
Wstaje z ziemi, zgarniam zeszyty do torby i ruszam w przeciwnym kierunku, nie mogę być blisko niej, bo zwariuje
-Możesz uciec ode mnie, ale nigdy nie uciekniesz od uczucia, którym Cię darze kochanie
Zatrzymuje się jej słowa, docierają prosto do mojego serca, które od razu robi się cieplejsze
-Darzysz mnie uczuciem i co dopiero teraz, kiedy moja matka postanowiła mnie zwyzywać, ty uświadomiłaś sobie, że coś do mnie czujesz tak? Ludmila, nie potrzebuje twojej litości
-To nie litość, chce dać nam szanse Fede. Chce, abyśmy byli szczęśliwi, bo tylko razem damy rade pokonać, te wszystkie przeszkody.
-Tak, nagle zmieniłaś podejście co do mnie?
Blondynka pokonuje dzielącą nas odległość i podchodzi do mnie bliżej. Czuje przyjemny, truskawkowy zapach jej ciała i zdaje sobie sprawę z tego, że nie umiem o niej zapomnieć.
-Rozmawiałam z Violettą, uświadomiła mi, że nie powinnam patrzeć, na to tak jak patrzyłam na to wcześniej. Ciągle zastanawiałam się nad przeszkodami, ale teraz wiem, że to nie ważne. Chce, cię poznać Federico, chce... abyś był przy mnie sobą. I pokazał mi tego w, którym jestem zakochana do szaleństwa
Uśmiecham się, kilka jej słów, a mój cały smutek ulatuje i przemienia się w niekończącą się radość, ale czy, aby napewno mogę jej zaufać?
-Nie wiem, jak to będzie,musiałabyś...
-Zmienić pocałunkiem twoją prawdę
Nie daje rady powiedzieć już nic więcej, ponieważ ciepłe usta Lu zamykają się na moich ustach. To nasza chwila, nasza i tylko nasza.

~~~~~~~~~~~~~
Hejoł <3
Przepraszam, że tak krótko, ale za to macie Leonette i pogodzoną Fedemile <3
Nacieszcie się, póki możecie, bo za niedługo nie będzie tak kolorowo <3

Pozdrawiam Ola<3