Capitulo 11

~Leon~

Pusty salon, posty dom, puste serce. Mimo, że Violetty nie ma zaledwie dwa dni, to bardzo za nią tęsknię. Brakuje mi jej obecności. Chciałbym, żeby była teraz blisko mnie. Dziwi mnie fakt, że Fede jeszcze nie zadzwonił, a miał to zrobić, jak tylko znajdzie chwile, mieliśmy przecież obgadać kilka spraw związanych z koncertem. Nagle rozpraszają mnie wibracje dochodzące z tylnej kieszeni moich spodni, czyżby pan Pasquarelli, w końcu znalazł dla mnie czas? Patrzę na wyświetlacz i znów widzę numer komisarza Rossatiego, no nie wierze, co ten włoski Bałwan znowu narobił? 

- Dobry wieczór, tu znów komisarz Rosatti

- Tak wiem, dobry wieczór, skoro ma pan do mnie dzwonić co dwa dni to może od razu mówmy sobie po imieniu , w każdym razie co zrobił mój kolega tym razem? Napadł na bank, czy może kogoś zabił? 

Zacząłem się śmiać do słuchawki, ale najwidoczniej to nie było na miejscu, bo policjant nie zareagował zbyt wesoło.

- Twój przyjaciel został odnaleziony pół godziny temu. Leżał w rowie, ktoś potrącił go samochodem i bezczelnie zostawił nieprzytomnego

Zacisnąłem ręcę w pięści, do moich oczu napłynęły łzy, wiem to nie męskie, ale znów przeżywam to samo. Tracę kolejnego przyjaciela

- Ale jak to? 

To jedyne co udaje mi się z siebie wydusić, jestem załamany

- Nie będę opowiadał ci tego przez telefon. Włoch leży w szpitalu miejskim, w centrum miasta, wiesz gdzie to jest? 

- Tak wiem, będę za chwile

- Do widzenia

-Dobrej nocy

Oszołomiony ubieram się i udaje do samochodu. To jakiś koszmar. Jeszcze kilka dni temu, no dobra dwa dni temu, odbierałem Fede z komisariatu, bo wjechał autem w drzewo, a dziś muszę jechać do szpitala, bo auto wjechało w niego. Cholera jakim cudem? Przecież mogłem go stracić, czy podły los chce zabrać mi wszystkich? 

Nawet nie wiem kiedy znalazłem się w recepcji szpitala

- Przepraszam, gdzie znajdę Federica Pasquarelliego? 

Grubsza pani siedziąca za okienkiem, szukała czegoś w komputerze 

-hmmm... Sala 105, drugie piętro

- Dziękuje 

Wchodzę po schodach i szukam wzrokiem drzwi z podanym numerkiem. Odnajduje sale i wchodzę do środka. W moich oczach znów stają łzy, Fede podłączony do kilku urządzeń za pomocą rurek, już na zawsze zostanie w mojej głowie. Powinienem zadzwonić do Ludmily, ona musi wiedzieć o tym co się stało. Biorę telefon i wystukuje numer blondynki, z biegiem lat zdąrzyłem zapamiętać go na pamięć, odbiera, a ja nie wiem co jej powiedzieć

- Leon, jesteś tam?

- Tak, jestem Lu posłuchaj musisz o czymś wiedzieć

- Ty też musisz o czymś wiedzieć Leon, Violetta...

- Lu, to teraz nie ważne, Fede jest w szpitalu 

Słyszę głuchą ciszę, a po chwili blondynka się rozłącza. Wiem, że zabiło ją to co usłyszała, więc postanowiłem wysłać jej sms'em adres szpitala. Siadam obok Fede i patrzę na jego bezbronne ciało, ukrywam twarz w dłoniach i zaczynam płakać. Los bezlitośnie zabiera mi wszystkich po kolei. 

~Ludmila~

Rzucam telefonem w Violette, płaczę i biorę do ręki szklany wazon, który ląduje na ziemi w kawałeczkach. Tomas próbuje mnie uspokoić, ale jego prośba kończy się na niepotrzebnej szarpaninie ze mną.

- Ludmila, co się stało? Odpowiedz mi błagam 

- Fede

- Co z nim? 

-Jest w szpitalu

- Co się stało?

- Chce do niego

- Dobrze, zawiozę Cie, ale ogarnij się błagam 

Widzę w jego oczach strach, boi się mnie, oni obydwoje się mnie boją

- Leon przysłał mi adres 

- Dobrze pojedziemy, ale przestań już

Tomas podchodzi do mnie i mocno przytula, okazując mi tym wsparciem, a Violetta stała i najwidoczniej nie dowierzała w to co się wydarzyło

- Dobra mój samochód stoi na dole, chodźmy 

Po niespełna dziesięciu minutach byliśmy już w drodzę do szpitala, zerknęłam ukradkiem na Violette 

-Myślisz tylko o sobie, nie myślisz o nikim innym, masz Leona, on chce tylko twojego szczęścia, ale nie tobie to nie wystarcza, mam nadzieje że zdechniesz w samotności

- I mówi mi to ktoś kto przeruchał się z połową miasta tak? 

- Tak, ale ja nie miałam wtedy kogo zdradzać, a ty masz Leona, jak w ogóle śmiałaś przychodzić z rym do mnie 

Nagle do rozmowy wtrącił się rozkojarzony Tomas

- Dziewczyny, jesteśmy na miejscu

- To dobrze, bo nie mam zamiaru siedzieć dłużej w jednym samochodzie z tą zołzą

Wychodzę i trzaskam drzwiami, nie ukrywam swojego gniewu. Jest mi niedobrze, jak ona mogła? Przecież Leon to najwspanialszy facet na świecie. Dochodzę do sali 105, a mój gniew zmienia się w smutek, patrzę na Włocha, który leży na łożu szpitalnym i nie rusza się, obok niego siedzi zrozpaczony Meksykanin, który wygląda jak wrak człowieka, którym niegdyś był. Czuje jak moje serce rozpada się na milion drobnych kawałeczków. Nie mogę zapanować nad łzami, które ciekną mi z oczu. Podbieg do Leona i mocno go przytulam, obydwoje potrzebujemy wsparcia. W pewnym momencie do moich uczy docierają, ledwo słyszalne szepty. Patrzę w kierunku Fede i widzę jego lekko otwarte oczy i usta. Wyrywam się z objęć Leona i dochodzę do Włocha, chwytają go za rękę i przykładam ucho do jego ust. Próbuje zrozumieć to co szepcze, ale nie daje rady, wszystko jest nie zrozumiałe. Fede zamyka oczy i ponownie odpływu. Ja natomiast studiuje w głowie słowa jakie próbował wypowiedzieć ' rny mer'

Po chwili niestety docierają do mnie jego słowa, czarny Hummer. Opieram swoje czoło na jego usta i zastanawiam się czego tem ktoś od nas chce. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Witam was, w ten piękny magiczny poniedziałek, wiem spóźniłam się z dodaniem, przepraszam <3 

Tak, dzisiejszy rozdział jest krótki niestety ;( 

I jeszcze jedno DZIĘKUJE ZA 

2000 wyświetleń mojego bloga <3 

Jupi, aj ej <3 

Dziękuje, pozdrawiam i do nexta <3