Chapter 29

~Diego~

Już kolejny raz siedzę przed kominkiem i patrzę na niego zamglonym wzrokiem. Znowu mam przed oczami obraz palących się kwiatów, a w głowie brzęczą mi słowa tego wiersza. Jak za starych "dobrych" czasów, co nie? Mam okropne wyrzuty sumienia. W końcu nie tak zachowuje się przyjaciel, któremu Lu pomagała przez te wszystkie lata. Powinienem przekazać jej ten bukiet i pomóc w podjęciu trudnej decyzji, co dalej ma robić. Z drugiej strony, wszystko co robię robię dla jej dobra. Chronię ją. Nie mogę pozwolić by on skrzywdził ją po raz kolejny. Lu wycierpiała za dużo i to o wiele za dużo. Stara się to ukrywać, lecz widzę jak bardzo chce sama zadecydować o swojej przyszłości, bez myślenia o tym co było (czytaj: bez myślenia o Pasquarellim, jego grzywce i zawartości gaci). Dobra, koniec z wyrzutami sumienia. W końcu tak jest lepiej. Czasu nie cofnę, więc co się będę zamartwiał. Burczy mi w brzuchu jakby stado mamutów biegło przez środek Londynu. Idę, znaczy jadę do kuchni i wyjmuję z lodówki składniki. Czas na naleśniki z przepisu mistrza Diegito. Ostatni raz robiłem je przed wypadkiem, ale takich przepisów się nie zapomina. Jakimś cudem wyrabiam masę naleśnikową o odpowiedniej konsystencji. Jaram się tym jak Harry Potter swoją różdżką. Smażę pierwszego naleśnika - idealny. Drugi jest trochę gorszy od pierwszego. Piąty naleśnik - "O kurwa! Pożar!". Jak najszybciej się da na tym wózku inwalidzkim ugaszam ogień ścierką, która leży na stole. Nagle do kuchni wchodzi Ludmila. Serio? Lepszego momentu nie mogła sobie wybrać. Uśmiecham się szeroko z miną "Ja nic nie wiem!", jednocześnie zasłaniając bałagan. Ferro podchodzi do mnie i całuje w policzek.
- Część. Jak ci mija dzień? - pytam żeby odwrócić jej uwagę od smrodu spalenizny.
- Całkiem do... O, cholera! Co tu się stało? - nie wiem czy jest zła czy rozbawiona.
- Małe gotowanko, a co?
- Nie, nic. Wszystko dobrze. Nawet nie lubiłam tej patelni, ale mimo wszystko następnym razem pytaj czy możesz coś spalić - Ludmi śmieje się głośno wyrzucając patelnię do kosza. Podaję jej przypaloną ścierkę.
- To chyba też do wyrzucenia - uśmiecham się niepewnie.
- Tę ścierkę akurat bardzo lubiłam, wiesz? - Ferro próbuje zachować powagę, ale coś jej nie wychodzi. Oboje zaczynamy chichotać jak małe dzieci. W końcu, gdy możemy już złapać oddech mówię:
- Panienko Ferro, a pamięta pani jak to spaliliśmy patelnię w domku w liceum? Też miały być naleśniki i też nie wyszły.
- Panie Hernandez, oczywiście że pamiętam. Nie ma innej opcji. Czy tylko mnie bawiła nasza matematyczka? Te jej teksty i duma kiedy udało się jej rozśmieszyć całą klasę.
- Zdecydowanie była genialna, ale muszę ci coś powiedzieć bo potem zapomnę. Wiem, że dopiero co wyszedłem ze szpitala, ale muszę coś zmienić w swoim życiu. Tyle lat tkwiłem w szpitalu, nieruchomy z widokiem na brudną biel ścian. Mam ochotę zobaczyć coś na świecie. Myślałem o Włochach. Mediolan, Turyn, Rzym, Neapol i takie tam. Zawsze chciałem tam pojechać. Myślę, że teraz jest na to najlepszy moment. Przez to, że jestem przykuty do wózka jeszcze bardziej docenię to co zobaczę.
- Powinniśmy pojechać razem. Nie myśl tylko, że chcę być twoją niańką. Też mam ochotę odwiedzić Włochy, więc skorzystalibyśmy oboje. Co ty na to? - Ludmi zaskakuje mnie tą propozycją, ale mimo to bardzo mi się podoba.
- Jeszcze tak sobie myślałem żeby pójść na kurs włoskiego przed wyjazdem. W końcu to niesamowity język - proponuję, a na ustach Ferro pojawia się szeroki uśmiech. Uzgadniamy szczegóły. Szczerze, nie spodziewałem się tak szybkiej reakcji na propozycję wyjazdu.

~Francesca~

Mega się cieszę, że dostałam pracę w tej szkółce. Nie wiem ile będę tu pracować, ale sam staż w tej firmie daje młodym ogromne możliwości na przyszłość. Muszę spełnić oczekiwania moich przyszłych kursantów jednocześnie pokazując im, że to mnie mają słuchać. Wchodzę do budynku, w którym mieści się owa szkoła językowa. Szczerze powiedziawszy, robi wrażenie. Już na zewnątrz wygląda na porządną instytucję, a w środku jest jeszcze lepiej. Pewnym krokiem zmierzam do gabinetu dyrektora placówki. Wczoraj wysłano mi maila z dokładną instrukcją jak tam trafić, więc dzisiaj nie mam żadnego problemu. Pukam delikatnie do drzwi w ten charakterystycznie profesjonalny sposób. Głosem rodem z filmów jeszcze nieznany mi mężczyzna odpowiada "Proszę". Delikatnie się spinam na widok człowieka niewiele starszego ode mnie. Do tej chwili byłam pewna, że za kimś o nazwisku Esteban Barela kryje się starszy pan o lasce.
-Witam, Esteban Barela. Jak mniemam panienka Cauviglia? - tylko nie tak oficjalnie, bo tu zwątpię.
- Witam. Mam nadzieję, że przyjemnie będzie się nam współpracowało - mężczyzna śmieje się cicho i odpowiada pewnym głosem.
- Nie wątpię, że ta współpraca będzie owocna. Teraz zapraszam na zewnątrz. Oprowadzę panią po szkole. Przy okazji omówimy kilka szczegółów pani pracy u nas - wychodzimy do holu i przechodzimy do jednej z sal lekcyjnych. Jestem pod wielkim wrażeniem. Wszystko jest do siebie dopasowane, a technologii to tu nie brakuje. Każde stanowisko opatrzone jest w słuchawki z mikrofonem, na ścianie wisi tablica interaktywna. Do tego w całym pomieszczeniu porozwieszane są tablice ze słownictwem.
- To sala do francuskiego. Chciałbym pani pokazać te do języka włoskiego, ale trwają w nich obecnie zajęcia, a nie chcę przeszkadzać studentom. To jest zrozumiałe, prawda? - pyta a ja tylko kiwam głową, potwierdzając jego wypowiedź.
- Kontynuując moją wypowiedź, dzisiaj pokażę pani tylko gdzie co jest. Zresztą dużo tego nie ma. Na pierwszym piętrze mamy coś w stylu pokoju nauczycielskiego. Może pani tam trzymać materiały dla uczniów, swoje prywatne rzeczy czy coś. Ma pani tam swoją własną szafkę zamykaną na klucz - mówiąc to podaje mi mały srebrny kluczyk na smyczy - Na końcu korytarza jest bufet z pysznym domowym jedzeniem. Polecam.
Mój szef oprowadza mnie jeszcze z 15 minut i kieruje się z powrotem do swojego gabinetu. Jak na dżentelmena przystało odsuwa mi krzesło, które jest wyjątkowo miękkie.
- Mam dla pani grupy z osobami w wieku 28 do 35 lat. Preferują poznanie włoskiego jako języka do codzienne użytku. Mam nadzieję, że cieszy to panią.
- Naturalnie. Bardzo satysfakcjonuje mnie pana przydział - czy ja to mówię na głos? Brzmię jak nie ja.
- A co do zarobków...
- Zgadzam się na kwotę podaną w umowie - uśmiecham się niepewnie.
- W takim razie jeszcze tylko formalny podpis i będzie pani należeć do naszej załogi - chwytam długopis i kształtnymi literami wypisuję "Francesca Cauviglia".

~Leon~

-Nie Federico, ja nie potrafię Cię zrozumieć. Mogłeś napisać mi głupią wiadomość - podnoszę ton głosu i posyłam Pasquarelliemu poirytowane spojrzenie. Ja, jako Leon Mateo Verdas potrafie połapać się w wielu trudnych sytuacjach, ale jego zrozumieć się nie da.
- Co ja Ci miałem w niej napisać? Cześć Leon, to ja Fede. Idę sobie do wojska, bo zostałem kompletnie sam i nie wiem co robić?
- Ty nigdy nie byłeś sam Federico, ty zawsze miałeś mnie. Jak widać ja Ci nie wystarczałem
Odwracam głowę w stronę szyby i opieram o nią czoło. Jego słowa naprawdę sprawiły mi ból. Cały czas myślałem tylko o tym jak bardzo za nim tęsknie i jak bardzo mi go brakuje, a on? A on tak naprawdę miał mnie w dupie. Najlepsi przyjaciele na zawsze? Może kiedyś, na obecny moment nie mam go ochoty znać.
- Leon, to nie miało tak zabrzmieć. Chodzi o Lu..Ludm...ile. Wiesz jak bardzo ją kochałem i jak bardzo mnie zraniła. Nie radziłem sobie z własnymi uczuciami. Wolałem uciec od problemu i zostawić was bez jakiegokolwiek słowa. Żałuje, że nie dałej jej się wytłumaczyć. Wszystko spieprzyłem
- Masz racje - potakuje głową - ale nie wszystko jest jeszcze stracone. Lu napewno za tobą tęskni, a mi z czasem przejdzie złość i nadal będziemy najlepszymi przyjaciółmi. Po prostu muszę wszystko przemyśleć
- Jesteśmy na miejscu panowie. Należy się 16€ - odpinam pas i wyciągam portfel z kieszeni. Wyjmuje wystarczającą ilość pięniędzy i podaje starszemu mężczyźnie.
- Dziękujemy. Do widzenia
 Z Federico nie czekamy na odpowiedź, tylko jak najszybciej opuszczamy samochód. Z bagażnika, wyciągam czarną torbę sportową Nike z ciuchami przyjaciela? Kolegi? Znajomego? Któregoś z nich.
- Nie musisz nosić za mnie torby, nie jestem, aż tak poszkodowany - nawet nie zauwarzyłem, kiedy zjawił się obok mnie
- W takim razie, bierz to - rzucam torbę włocha na chodnik i napięcie odchodzę w kierunku domu. Perspektywa mieszkania z nim, nie za bardzo mi się podoba, ale nie mogę go, przecież zostawić samego.
- Mam nadzieje, że nie będę wam przeszkadzał prawda? - nawet nie zauwarzyłem kiedy znalazł się obok mnie.
- Nie, damy radę. A tak w ogóle to co Ci jest? No wiesz, w sensie zdrowotnym - Federico zastanawia się przez chwile nad odpowiedzią, po czym zatrzymuje się przed wejściem do domu - Hallo! Federico? Umarłeś?
- Tak, każdego dnia umieram z tesknoty
- To ty ją zostawiłeś
- Wiem, ale chce to naprawić. Chcę ją odzyskać i mieć przy sobie
- Wątpie, żeby było to realne. Myśl logicznie. Minęło tyle lat, ona napewno o tobie zapomniała
- Nasza miłość jest wieczna. Tobie i Violi się udało, mi i Lu też się uda
- Jesteś niemożliwy
Jego odwaga i twierdzenie o wielkiej miłości do Ludmily bawi mnie. On naprawde myśli, że ona tak po prostu rzuci mu się w ramiona jak gdyby nigdy nic? Już widzę minę Ferro, gdy tylko go zobaczy.
- Dobra Romeo, chodźmy do domu, bo robi się zimno
- Ugotujesz mi coś?
- Popierdoliło Cię chyba stary - otwieram drzwi i przepuszczam w nich Federico, który rzuca torbę w pierwszy lepszy kąt pokoju i uwala się na mojej kanapie. Cudownie kiedy Violetta to zobaczy, to zdecydowanie zabije mnie za przyprowadzenie tu tego zwierzaka. No właśnie, a co do mojej małżonki, to chyba wypadałoby ją przeprosić za zachwanie sprzed dwóch godzin. Zachowałem się jak kretyn, ale to nie moja wina, że ten włoski Romeo postanowił się do mnie odezwać.
- Ej, gdzie masz pilot, bo chciałem włączyć sobie telewizor. A tak w ogóle masz może piwo w lodówce, bo nie daje rady na trzeźwo - zaczynam nie wytrzymywać jego zachowania. Rozumiem jest poszkodowany, bo... ma złamane serce... ja pierdole, ale to nie usprawiedliwia jego chamskiego zachowania.
- Nie mam piwa, w moim domu nie pije się alkoholu - odpowiadam mu zgodnie z prawdą
- To się kurwa zacznie pić alkohol - Pasquarelli wybucha śmiechem, a ja mam ochotę wyjebać go z mojego domu, ale nie, ja jestem spokojnym i opanowanym facetem nie dam mu się sprowokować
- Nie będziesz pił w moim domu, mogę powiedzieć Violi, żeby zaparzyła moje ulubione ziółka, chcesz też? - włoch wstaje z kanapy i podchodzi do mnie, uważnie mi się przyglądając - o co Ci chodzi?
- Po pierwsze gdzie podziały się twoje jaja? A po drugie gdzie podziała się twoja żona, bo jakoś jej nie widzę?
 Rozglądam się po całym domu i dochodzi do mnie, że ten kretyn ma racje żona mi zniknęła. Kurde, ona nogdy nie wychodzi bez powiedzenia mi tego. Kurde, gdzie ona jest. Biorę do ręki telefon i wybieram jej numer, po trzech sygnałach rozłączam się i udaje do kuchni.
- Mam rozumieć, że idziesz mi po piwo - zabije go kurwa
- Zamknij ryj , Pasquarelli
- Okej, stary. Zawsze do usług. Pomóc Ci z tym piwem czy sam dasz radę?
- Violetta zniknęła, a ty chcesz pić? - pytam poirytowany jego zachowaniem
- Alkohol, to najlepszy przyjaciel człowieka. Zabija wszystkie smutki
- Zamknij się w końcu. Przyjachałeś z dnia, na dzień. Niepotrzebny i zbędny do naszego dalszego życia. Wszyscy byli szczęśliwi, nagle zjawiasz się ty i niszczysz wszystko. Myślisz, że przyjdziesz do Ludmily, a jej zmiękną nogi i rzuci się na Ciebie. Nie, Federico, tak nie będzie. Przestań żyć marzeniami i wróć w końcu do żywych, bo jedyne co robisz to wkurwiasz mnie
- Jak widać, jestem dla Ciebie problemem. Przepraszam, ale ja tylko chce was odzyskać - włoch spuszcza głowę do dołu i momentalnie robi się smutny, ale kurde to on odszedł od nas, a nie my od niego.
- Nie sądzisz, że jest już trochę na to wszystko za późno i nie warto tego naprawiać?
- Ja nie mam nikogo Leon
- Przykro mi, ale nie warto budować już nic więcej z naszej relacji. Najlepiej będzie jak wyjdziesz. Przepraszam
- Nie, masz racje. Ja już pójdę. Żegnaj, Leon
- Żegnaj, Federico
 Włoch bierzę swoją torbę i znika za drzwiami mojego domu. Straciłem go, teraz już nieodwracalnie.


~~~~~~~~~~~~~~~~~

Tak, wiem mavie prawo mnie zabić, ale byłam w szpitalu i źle się czułam, po operacji. Przepraszam was, że tyle czekaliście :(
Następny rozdział będzie szybciej <3

KOCHAMY I POZDRAWIAMY
OLA I MAR <3