Chapter 28

~Violetta~

Jest mi przeraźliwie przykro po tym jak potraktował mnie Leon. Niby mogła się spodziewać takiej reakcji. Przecież powrót majora Pasquarelli’ego nie zdarza się codziennie, tym bardziej, że ów major nie odezwał się słowem do swojego najlepszego przyjaciela przez dwanaście pieprzonych lat cierpienia. Nie wiem jakbym ja zareagowała w takiej sytuacji, ale to nie powód żeby od razu się na mnie drzeć i bezpodstawnie wyrzucać z siebie złość na Federico. Łzy płyną bezwiednie po moich policzkach, ale tak naprawdę nie wiem dlaczego płaczę. W końcu wiem, że on popadł w depresję i to wszystko wróciło po informacji, że on wrócił. Już był tak blisko powrotu do zupełnej normalności, zmniejszył dzienne dawki przyjmowanych leków o prawie połowę i był na dobrej drodze do odstawienia jednego z typów prochów. Ocieram słone krople wierzchem dłoni i patrzę na swoje odbicie w lustrze. Zapuchnięte oczy. Rozmazany tusz do rzęs. Roztrzepane włosy. Warga zakrwawiona od przygryzania ze zdenerwowania. Nie wiem czy bardziej czuję się urażona czy zmartwiona o obecne położenie Leona. Natlok myśli przytłacza mnie od środka, już nie jestem w stanie racjonalnie myśleć. Drżącymi rękoma wyciągam z szafki kieliszek i czystą wódę. Potrzebuję szybkiego i skutecznego zabicia tego co teraz czuję chociaż nie do końca rozumiem czym to coś może być. Siadam na barowym krześle przy blacie kuchennym. Nalewam sobie pierwszy kieliszek i niepewnie wypijam jego zawartość. Po drugim zaczynam się odrobinę rozluźniać, a po jeszcze jednym odpuszczam sobie kieliszki. Zagryzam co jakiś czas ogórki żeby się nie zerzygać, ale i tak nie jestem pewna czy to w ogóle pomaga. Mdli mnie tak odrobinkę. Tak tylko troszeczkę. Piję jeszcze porządny łyk i przenoszę się na kanapę. Nieudolnie odstawiam butelkę z trunkiem na stolik, a przynajmniej tak mi się wydaje. Słyszę cichy brzdęk tłuczonego szkła. Dziwi nie dlaczego to wszystko się dzieje. Po chwili jednak odpływam i śpię jak zabita. W głowie mam tylko jedną myśl: babeczki z białą czekoladą i malinami się zjarały.

~Francesca~

W ostatniej chwili zmieniają się moje plany na dzisiejszy dzień. Dzwoni do mnie zbyt miły jak na mój gust mężczyzna, ale co mogę na to poradzić. Jak mi takiego dali to nie mam już wyboru. Spokojnie, nie zdradzam Marco. Akurat to nie w moim stylu. Ów gość nazywa się Luigi Garafola, jest po pięćdziesiątce i ma przeprowadzić ze mną rozmowę kwalifikacyjną na stanowisko nauczycielki języka włoskiego w szkółce dla dorosłych. Zapisują się tam ludzie mniej więcej między 25 a 60 rokiem życia i chcą zmienić coś w sobie. Stwierdzają, że muszą zrobić coś dla siebie i płacą za to grubą forsę. Na tym stanowisku, w tej konkretnej firmie zarabia się o wiele więcej niż normalnie, więc nie mają wyjścia. Muszą mnie przyjąć. Szybkim krokiem wsiadam do swojego samochodu i udaję się do kawiarenki na obrzeżach Londynu. Wiecie, ten neutralny grunt do rozmowy. Po ponad pół godzinie stania w korkach i trąbieniu na nieudaczników, którzy nie wiem jakim cudem dostali prawo jazdy, docieram do celu. Już przez duże okna kawiarni rozpoznaję Luigiego. Wygląda starzej niż myślałam, ma na sobie szary garnitur, szarą koszulę i prawie tak samo szary krawat. Jedynie wyraźny blond włosów dziwnie kontrastuje z całością. Pewnie się farbuje. Wchodzę do środka, a mężczyzna momentalnie się uśmiecha. Już wiem, że pracę mam w kieszeni. Wystarczy tylko pozgrywać przykładną nauczycielkę z kilkuletnim stażem. Garafola nadzwyczaj kulturalnie odsuwa mi krzesło i proponuje złożenie zamówienia. 

- Panno Francesco, jeżeli mogę tak mówić – patrzy na mnie pytająco, a ja lekko kiwam głową na znak zgody – chciałbym zadać pani kilka standardowych pytań i parę nadprogramowych abyśmy w razie przyjęcia panienki do firmy mogli przydzielić do pani odpowiednie grupy wiekowe i z preferencjami nauki języka w danym obszarze życia. Jak już pani wie, panno Francesco, zajęcia w naszej szkole odbywają się w trzech tak zwanych rzutach; wieczorowym, weekendowym i dziennym dla osób niepracujących, ale nie o tym teraz mowa – przerywa na chwilę wypowiedź by napić się wody, która chwilę temu przyniosła kelnerka. Prostuję się na krześle i uśmiecham się profesjonalnie. W końcu trzeba dobrze wypaść. 

- Może zaczniemy od prostych pytań. Jakie jest pani doświadczenie w nauce języka włoskiego? 

- Od kilku lat uczę młodzież szkolną. Wszyscy moi uczniowie osiągają wysokie wyniki w nauce tego języka bez potrzeby korzystania z dodatkowych korepetycji. Dodatkowo jestem z pochodzenia Włoszką, co daje mi możliwość bezproblemowego przekazywania swojej wiedzy na każdym poziomie nauczania – jeżeli każde pytanie będzie tak proste, to na pewno dostanę tę robotę. Mężczyzna zadaje mi jeszcze kilka rutynowych pytań po czym stwierdza:

- Na koniec jeszcze dwadzieścia minut konwersacji po włosku i będzie panienka wolna. Odpowiedź postaramy się przekazać telefonicznie lub mailowo jeszcze dzisiaj.

Rzeczywiście rozmawiamy jeszcze chwilę i wychodzę z kawiarni. Wsiadam do samochodu i odjeżdżam stronę szkoły. Trzeba trochę pomęczyć te nieuki. Znowu korki – norma, w końcu to centrum stolicy Anglii. Ostatecznie docieram 10 minut przed czasem, bo jak to ja wyliczyłam wszystkie możliwości żeby tylko wszystko grało. Nagle rozbrzmiewa dzwonek mojego telefonu. Marco nie mógł wybrać sobie lepszego momentu na rozmowę ze mną.

- Co tam skarbie? – pytam siląc się na milutki głos.

- Wszystko dobrze. Chciałem tylko powiedzieć, że będę dzisiaj później w domu, bo... – nie słucham go przez chwileczkę bo odczytuję sms-a, który właśnie do mnie przyszedł. Zaczynam piszczeć do słuchawki jak jakaś głupia.

- Fran? Co się dzieje? – Marco bardzo się niepokoi, a ja nie mogę się uspokoić. Dawno się tak strasznie nie cieszyłam. – Fran? Wszystko w porządku?

-Przyjęli mnie. Zaczynam od jutra.

~Leon~

  Siedzę w taksówce, która zawozi mnie i Federico do mojego domu. Nie rozmawialiśmy ze sobą, po prostu Pasquarelli wziął swój bagaż, wpakował go do taksówki i wsiadł. Nie zapytał nawet o pozwolenie na mieszkanie u mnie. Z jednej strony mam go ochotę zabić, ale z drugiej strony ciesze się, że ten pajac żyje. 

- Dziękuje - włoch odwraca głowę w moim kierunku i delikatnie się uśmiecha - Gdyby nie ty, zostałbym sam

- Spoko - staram się przyjąć lekceważącą postawę. Nie chce, żeby zobaczył, że jego powrót sprawia mi choćby minimalną radość. 

- Co robiłeś przez te dwanaście lat ? - pyta mnie jakby nigdy nic. Robi mi się nie dobrze. Do moich oczu napływają łzy, a przez serce przechodzi przeszywający ból. 

- W sumie nic takiego. Mam sieć restauracji i wziąłem ślub, na którym Cię kurwa nie było - jestem oschły i taki mam zamiar być do póki nie usłyszę tego, czego od niego oczekuje. 

- Z Violettą? 

- Nie kurwa z Ludmilą

  Włoch głośno wciąga powietrze i spuszcza głowę w dół. Czyżbym uderzył w jego słaby punkt? 

- W takim razie życze wam szczęścia

- Pojebało cię? Z Violettą wzieliśmy ślub sześć lat temu 

- To cudownie, a co u Lud...Ludmily? - wypowiada jej imię z niebywałym trudem, a w jego oczach kryje się ciekawość. I co ja mam mu teraz powiedzieć? 

- Nie wiem co u niej. W sumie ostatni raz rozmawiałem z nią na zakończeniu roku. Viola miała z nią jakiś kontakt przez jakiś czas, ale potem jakoś tak wyszło, że zakończyły przyjaźń. Ostatnio widziałem ją z Diego w restauracji. A co u Ciebie? - niechciałem zadawać mu tego pytania, bo doskonale znam odpowiedź. Jednak widząc ból w jego oczach kiedy mówiłem mu o Lu i Diego po prostu musiałem. 

- U mnie dobrze. Byłem w wojsku, odniosłem w nim sukcesy i wydoroślałem

- Wow, no ja jestem w szoku . Niespodziewałem się tego po tobie 🐰

 Obydwoje wybuchamy śmiechem. Kurwa przed chwilą chciałem go zabić, a teraz się z nim śmieje. No ja pierdole. 

- Jesteś na mnie zły Leon?

- Nie no co ty kurwa, przez dwanaście lat skakałem z radości, że nie muszę widzieć twojej głupiej, włoskiej mordy

Federico odetchnął z ulgą, czy on do cholery jasnej nie usłyszał sarkazmu w moim głosie? 

- Już myślałem, że bedziesz wściekły

-Jestem wściekły- podnoszę ton głosu i kieruje wzrok na jego twarz - Jestem wkurwiony Federico

- Przepraszam... ale musiałem wyjechać. Chyba mnie rozumiesz prawda? 

Próbuje być na niego zły, ale nie potrafie długo się na niego gniewać. Tęskniłem za tym debilem i bardzo mi go brakowało. Jednak zranił mnie i nie wiem czy potrafiłbym mu znowu zaufać. Czy dałbym rade znowu być z nim tak blisko? 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

A o to rozdzialik <3 

Jesteście ciekawi co dalej? 

Jeszcze dwanaście rozdziałów i koniec :( 

Pozdrawiamy Ola i Mar <3